Op 18 februari 2014 kwam onze droom uit! Ik was zwanger. We kregen een baby!
In verband met mijn hoge bloeddruk was ik onder controle bij de gynaecoloog. Helaas was mijn bloeddruk elke keer net iets te hoog. Vrijdag op zaterdagnacht wist ik niet meer waar ik het zoeken moest van de pijn tussen de helft van mijn borst en de helft van mijn rug. Ik maakte mijn vriend wakker en zei dat de baby écht uit mijn buik moest, want ik trok het niet meer. Hij zei dat ik het ziekenhuis moest bellen. Hij zag dat dit niet goed was. Zo eigenwijs als ik op dat moment was, nam ik paracetamol en probeerde ik weer te gaan slapen. In de ochtend heb ik toch maar het ziekenhuis gebeld, omdat ik nu ook aan het overgeven was. Ik kreeg om 9.30 uur een afspraak in het ziekenhuis en ik ben daarna opgenomen met 33,4 weken zwangerschap in verband met zwangerschapsvergiftiging. Er zat te veel eiwit in mijn urine. Helaas lag Jesley in stuit en hebben ze haar met 34 weken proberen te draaien. Jesley dook gelijk weer terug in haar fijne ligging. Ik heb de artsen gesmeekt of ze het nog eens wilden proberen, maar er was genoeg gedraaid. Uit voorzorg kreeg ik longrijping en 24 uur later nog een prik.
Iedere keer als de verpleegkundige kwam controleren en mijn bloeddruk goed was, hoopte dat ik naar huis mocht. Maar zodra ze het woord ‘huis’ zeiden, ging het weer slecht en moest ik in het ziekenhuis blijven. Op donderdagnacht 11 september werd ik weer erg ziek. Ik spuugde en ik had veel pijn tussen mijn borst en mijn rug. De verpleegster kwam en ik werd gelijk aan het infuus gelegd. Ik blijk het HELLP-syndroom met pre-eclampsie te hebben. Met spoed heb ik mijn vriend gebeld. Ik zei dat hij naar het ziekenhuis moest komen. De artsen hebben mij helaas niet meer stabiel gekregen en ik ben met spoed naar de OK gereden. Mijn vriend was inmiddels ook gearriveerd.
De ruggenprik moest nog haar werk doen, maar de hartslag van Jesley ging naar beneden, waardoor zij gelijk geboren moest worden. Op vrijdag 12 september 2014 zijn wij trotse ouders geworden van Jesley Veronica. Gelukkig was ze heel sterk. Ze is even geholpen met ademen, maar daarna deed ze het zelfstandig. Er was in het ziekenhuis geen plek voor haar op de neonatologie. Zij werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, waar ik een aantal uur later ook heen mocht. Na de bevalling was ik nog steeds ernstig ziek. Mijn darmen lagen stil. Bovendien was mijn keizersnede erg gaan ontsteken, waardoor ik op 17 september weer met spoed naar de OK moest. De artsen wilden kijken of het niet zwart was geworden van binnen. Dat zou betekenen dat er weefsel aan het afsterven was. Uiteindelijk was dit niet het geval, maar lieten ze mijn wond wel open om te verzorgen. Toen mijn vriend bij mij kwam na de operatie zei ik: “Eén keer en nooit meer!”.
Uiteindelijk zijn Jesley en ik samen nog twee weken in het ziekenhuis verbleven, waarvan Jesley de laatste twee nachten bij mij op de kamer mocht komen. Wat was zij een sterk meisje! Ze heeft maar drie dagen in een couveuse gelegen en mocht toen in een warmtebedje. Met Jesley ging het veel beter dan met mij. Maar gelukkig hebben we het beiden gered. Want dat was nog even spannend. Bij thuiskomst kregen we nog drie dagen drie uurtjes kraamzorg. Ik zelf kon echt helemaal niks met de open wond. Ik had volledig bedrust nodig. Daar had ik heel veel moeite mee. Ik kon Jesley niet zelf oppakken als ze huilde, niet verschonen en geen kleertjes aan doen. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder die bij ons thuis kwam helpen en heel veel zorg op haar nam, als mijn vriend aan het werk was.
Nu is Jesley een grote meid van zes jaar en je merkt niet dat zij zes weken te vroeg geboren is. Op 23 januari 2016 werd ik ten huwelijk gevraagd! En Op 18 september 2018 zijn wij voor de tweede keer papa en mama geworden en Jesley grote trotse zus van haar broertje Javy Joe! Bij hem is alles voorspoedig verlopen. Nu genieten we met zijn viertjes als compleet gezin.
MELISSA
