Hoi! Wat ontzettend tof dat ik als geboortefotograaf mag gaan bloggen voor Kids & Kurken! In deze eerste blog zal ik mijzelf voorstellen en vertellen hoe ik in dit prachtige vak beland ben. Hierna zal ik bloggen over mijn ervaringen als geboortefotograaf, met echte bevallingsverhalen dus!
Mijn naam is Rayke Knippers, ik ben 34 jaar, deze maand 18 jaar samen met Boyke, waarvan 14 getrouwd. Wij hebben vier kinderen in de leeftijd van 16, 13, 11 en 9 jaar. We wonen in Winterswijk, een plaatsje in de Achterhoek. Als geboortefotograaf werk ik echter in heel Gelderland en Overijssel en soms zelfs daarbuiten.
Toen onze tweede zoon geboren werd kocht ik mijn eerste spiegelreflex camera. Maar zoals zo velen, gebruikte ik voornamelijk de automatische stand. Dit deed mij besluiten om de basis opleiding te volgen aan de fotovakschool in Apeldoorn. Hoewel ik het hartstikke leuk vond en er veel geleerd heb, was er geen tak in de fotografie welke ik echt bij mij vond passen. Hierdoor bleef ik mijn camera alleen gebruiken voor mijn eigen gezin. Het was 2013 toen ik vlak voordat ik naar bed ging op facebook foto’s voorbij zag komen van een geboortefotograaf uit Australië. Ik heb ademloos door haar foto’s gescrold voor ik denk wel driekwartier… Ik wist meteen: dit wil ik ook! De dag erna wilde ik het aan mijn man laten zien, maar ik kon het natuurlijk niet terug vinden. Google leidde mij wel naar een geboortefotograaf uit Nederland. Het heeft anderhalf jaar geduurd, voordat ik de stoute schoenen aan durfde te trekken. Ik heb zoveel gesprekken met mijn man gehad,. Er waren zoveel beren die ik zag, maar ik kreeg ook zo veel positieve vibes. Ik fantaseerde over hoe tof het zou zijn als ik geboortefotograaf zou zijn. In 2014 was een oud basisschoolgenootje zwanger. Ik had haar al jaren niet meer gezien of gesproken, maar via Facebook wist ik dat ze zwanger was. Ik trok de stoute schoenen aan en vertelde over mijn idee om geboortefotograaf te worden, wat het was en of zij het wellicht zou zien zitten om mij bij haar bevalling aanwezig te hebben. Ik verwachtte eigenlijk dat ze nee zou zeggen, maar dan had ik in ieder geval voor mezelf de eerste stap in de goede richting gezet. Maar toen mailde ze me terug en zei ze dat ze het wel zag zitten. Wow, oke, super spannend! We spraken af dat ik bij ze langs zou komen om kennis te maken met haar partner en om alles goed door te kunnen spreken. We spraken ook heel duidelijk af dat wanneer zij of ik het toch niet meer zag zitten, we dit gewoon eerlijk zouden zeggen en het dan niet door zou gaan. Ik kan je vertellen, in de weken die volgden heb ik meerdere keren op het punt gestaan om het toch niet te doen. Kotsmisselijk van de spanning. “Kan ik dit wel? Lukt mij dit? Ben ik niet ‘te veel’ straks in de kamer?” Heel wat tranen van onzekerheid vloeiden er weg, maar mijn partner bleef mij positief ondersteunen. Ik liet de afspraak staan en het stel waarvoor ik op wacht stond ook. En zo kwam het dat ik in september 2014 mijn allereerste geboorte fotografeerde. Pas een half uur of drie kwartier na binnenkomst durfde ik de eerste foto te maken volgens mij. Het was zo gek eerst, om foto’s te maken van iemand die zo veel pijn had. “Zou ze geen last hebben van mijn geklik? Zou ze het niet vervelend vinden dat ik hier ook ben, met camera? Zou ze het wel echt nog steeds zien zitten?” Maar eenmaal bezig, merkte ik dat de spanning van me afgleed. De verloskundige en de gynaecoloog waren beiden erg lief en dachten goed met me mee. Zo ontzettend fijn. Ik voelde me echt in mijn element. De kleine kwam niet vanzelf, er kwam een ruggenprik aan te pas en ook de vacuümpomp werd op het laatst ingezet. Ik moest denken aan mijn eigen eerste bevalling. En ook aan hoe chaotisch ik die had ervaren en dat ik zo veel vergeten was. Ik besefte me toen pas hoe waardevol de foto’s zijn die ik aan maken was. Het was zo intens, de geboorte van dit kleine meisje. Toen de familie kwam, was ik er ook om de eerste ontmoeting vast te leggen. Zo leuk, want ik kende ze goed. De zus van mijn net bevallen mama was op de basisschool namelijk mijn beste vriendinnetje. Ik kwam vroeger dus erg veel bij ze over de vloer. De emoties, de blijdschap, wauw! Ik leefde serieus op een roze wolk. Dit was zo veel meer en mooier dan ik me voor had kunnen stellen.
Moe, maar meer dan heel erg voldaan en met een hoofd vol positieve gevoelens, kroop ik thuis lekker mijn bed in. De volgende ochtend was ik nog steeds high van de geboorte. Ik bracht één van de kinderen naar school en met mijn hoofd in de wolken fietste ik vervolgens gewoon mijn eigen huis voorbij. Met tranen in mijn ogen bewerkte ik de foto’s. Wow, ik had het gewoon gedaan en ja, dit was absoluut helemaal wat ik wil. Dit was ik. Dit paste bij mij. Ik werd geboortefotograaf. Ik was het, er werd gisteren niet alleen een meisje geboren en een stel lieve ouders, maar ook een geboortefotograaf. Eindelijk kon ik het ook aan anderen vertellen. Wat was ik trots. En dat ben ik nog steeds, op al die lieve ouders die mij vertrouwen in het vast leggen van de geboorte van hun kindje(s), op mijn gezin die mij steunt in wat ik doe, want nee, dat valt niet altijd mee als je partner of mama 24/7 op wacht staat, soms weken of maanden achter elkaar, en ja, ook trots op mezelf dat ik het maar mooi geflikt heb. Nu zes jaar later heb ik al zo mega veel bevallingen vast mogen leggen en vanaf nu zal ik jullie zo nu en dan mee nemen in een geboorteverhaal, gezien en verteld vanuit mijn ogen en ervaring. Soms heel mooi, maar soms zitten er ook verdrietige kanten aan mijn vak. Ik zal proberen jullie ze beide te laten zien. Dikke virtuele knuffel,
RAYKE
