Eind 2018 waren we zwanger. Na anderhalf jaar bezig te zijn met onze kinderwens en we op het punt stonden te starten met IUI, was ik spontaan zwanger! We waren zo ontzettend blij en zaten op een roze wolk. Rondom mijn 30e verjaardag konden we het goede nieuws met onze familie en vrienden delen, want ik was toen rond de 12 weken zwanger. Er heerste alleen maar blijdschap en vreugde rondom onze zwangerschap. De misselijkheid verdween na die drie maanden en we konden gaan genieten van mijn groeiende babybuikje. Ik had er nooit bij stil gestaan dat het daarna ook nog mis zou kunnen gaan….
Met ongeveer 15 weken hadden we een controle bij de verloskundige. Eerst even het formele stukje over de bloeddruk en het inschrijven voor de 20 weken echo. Hierna mocht ik gaan liggen, om naar het hartje te luisteren. De verloskundige zocht een tijdje, maar kon het hartje niet goed vinden. We waren op dat moment op een locatie van de praktijk waar geen echo apparaat aanwezig was. De verloskundige belde haar collega met de vraag of we naar haar toe mochten komen, zodat we daar een echo konden krijgen. Ikzelf raakte al wat in paniek, maar de verloskundige stelde ons gerust. “Nee, geen zorgen. Dit gebeurt vaker rondom deze periode. Dan ligt het kindje nog te ver naar achteren en kunnen we het niet goed horen”, was wat ze ons zei. Dus enigszins gerust gesteld reden we naar de andere locatie. Mijn man zei nog leuk: “Yes, een extra echo!” Ik antwoordde toch wat bang: “Het zal toch je ergste nachtmerrie zijn, als het hartje niet meer klopt…”.
Aangekomen bij de verloskundige mocht ik weer gaan liggen. Ze zette de echo op mijn buik en ik zag al direct dat het hartje niet meer klopte. IK keek opzij naar de verloskundige en ze sprak de woorden uit: “Ik heb geen goed nieuws voor jullie: ik zie geen hartslag”. Oftewel: er was sprake van een missed abortion. Zowel mijn man, als ik moesten direct huilen en zaten lamgeslagen op de stoel. Na enkele minuten begonnen er vragen te groeien: “Wat nu? Het kindje zit nog in mijn buik. Wat gaan we het met het kindje doen?” De verloskundige heeft de mogelijkheden met ons besproken om een miskraam op te wekken of middels een curettage het te laten verwijderen. Wij kozen voor het eerste.
Ik heb die dagen hierna alleen maar kunnen huilen. Onze droom was weg en het ergste moest nog komen. Enkele dagen later zaten we in het ziekenhuis. “Het opwekken van een miskraam kunt u ervaren als een heftige menstruatie of een mini bevalling”, werd ons gezegd’. Het was onze eerste zwangerschap, dus wat ik bij een mini bevalling kon verwachten, wist ik niet zo goed.
Op 1 maart 2019 hebben we bij mijn ouders thuis, we zaten zelf tussen twee huizen in en ik wilde het graag op een voor mij vertrouwde plek doen, de miskraam middels pillen opgewekt. Na ongeveer 5 uur begonnen de pillen zijn werk te doen. Ik voelde iets knappen in mijn buik en voelde water langs mijn benen stromen. Ik dacht direct dat het bloeden was gestart, maar het was een plens vruchtwater. Ik had niet verwacht dat dit ook zou kunnen bij een zwangerschap van 16 weken. Niet veel later kwam alles op gang en verloor ik al vrij snel onze foetus na een zwangerschap van 16 weken. Het hartje was met 12 á 13 weken gestopt. Uiteindelijk heb ik twee dagen lang weeën gehad door die pillen en snapte ik waarom ze zeiden dat het op een minibevalling kon lijken. Ik was zo moe van de weeën en alle emoties. Ik kon alleen maar huilen voor dagen.
We hadden afgesproken met de verloskundige dat zij de foetus zou ophalen, want we hadden geen eigen tuin of een andere mogelijkheid om het zelf een plek te geven. Totdat we ons minikindje zagen, met alles erop en eraan: tien vingertjes, tien teentjes, een fijn gezichtje, oortjes, ruggenwervel en billetjes. Nee, dit kindje konden we ècht niet afgeven aan de verloskundige. We hebben foto’s gemaakt van ons minikindje, maar we hebben er nog nooit naar gekeken. Het staat op ons netvlies gebrand en dat zal altijd zo blijven. We hebben die avond van de miskraam een mooi moment gehad met onze ouders aan wie we ons kindje hebben laten zien en verder hebben we het daar bij gelaten.
De volgende dag is mijn man samen met mijn schoonvader naar de begraafplaats gegaan, waar ze een mooi foetusveldje hebben voor foetussen onder de 24 weken. Hij heeft een plekje uit gezicht voor ons kindje. Enkele dagen later hebben mijn man en ik ons kindje begraven. We gaan er geregeld heen om een nieuw bloemetje neer te zetten op voor ons belangrijke dagen.
Helaas bleef ik de maanden na de miskraam last houden van bloedverlies. Na de miskraam zijn we nog zeven keer teruggeweest naar het ziekenhuis. Ik had last van restweefsel. Ik had zó gehoopt dat mijn lichaam dit zelf zou opruimen, maar helaas zat ook dit tegen. Uiteindelijk is het restweefsel middels een hysteroscopie verwijderd. Sindsdien is mijn cyclus weer normaal en is onze kinderwens er nog steeds.
Ik heb met momenten nog enorm last van de missed abortion van vorig jaar. Hoe kon mijn lichaam me zo voor de gek houden? Hoe kon het gebeuren dat het hartje is gestopt? Was er iets mis met het kindje? Wat zegt dit voor de toekomst, als we ooit weer zwanger mogen worden? Inmiddels zijn we drie jaar bezig met onze grootste wens. Sinds juni 2020 zijn we gestart met IUI in de hoop dat het ons in de toekomst mag lukken om ouders te worden. Wij zijn beiden gezond, maar toch raken we moeilijk zwanger oftewel: we zijn onverklaarbaar verminderd vruchtbaar. En dit doet pijn.
SUSANNE
