Januari 2016
We zijn op vakantie in Madeira en hebben woorden over mijn kinderwens. Marco (mijn vriend) is nog niet helemaal zeker en vindt het erg snel gaan. Ik verzeker hem dat het gemiddeld een jaar duurt om zwanger te raken. Na er over gepraat te hebben, besluiten Marco en ik samen dat we toch graag een kindje willen, als het ons gegund is.
Thuis aangekomen van een fijne vakantie, hebben we het er eigenlijk niet meer over en zijn we er ook totaal niet mee bezig. Eind februari komt carnaval in zicht. Ik als Maastrichtse ben alle spullen aan het inpakken om samen carnaval te gaan vieren in mijn geboortestad. Ik heb nog een zwangerschapstest liggen voor de zekerheid. Ik besluit om de test te doen, just in case, omdat ik toch een drankje wil drinken tijdens het carnavallen. Marco is op de badkamer. Ik doe de test alleen op de wc, zeg verder niks en lees rustig mijn tijdschrift. Hierna kijk ik op de test. Wat?! Er staat: zwanger! Totaal in shock pak ik trillend de test en loop naar Marco toe. “Marco, ik moet je wat vertellen! Kom eens. Kijk!” Marco kijkt naar de test en daarna verschrikt naar mij. Hij is in shock, net zoals ik. Een minuut later, wat als een uur aanvoelt, kijkt hij nog steeds geschrokken, maar geeft me een dikke knuffel. We beginnen te lachen en ijsberen een beetje door de woonkamer. Dit hadden we niet zien aankomen! Marco zegt nog: “Haha Nien, gemiddeld een jaar toch? Oeps.. .”
Naarmate de dagen vorderen beginnen we te wennen aan het idee. We praten over de toekomst met een kleintje erbij. We hebben het over babynamen en meer. Na een week bel ik de verloskundige om me aan te melden. De eerste echo is over drie weken! Ongeveer een week later, krijg ik een bloeding. Het is niet veel, ik heb geen krampen, voel geen pijn, maar ik ben duizelig en in paniek. Ik bel de verloskundige en ze geeft aan dat minimaal bloedverlies zo vroeg in de zwangerschap kan voorkomen. Ik vertrouw het niet en wil langskomen. Dit mag gelukkig een week later.
Op de echo is niets meer te zien. Het was een miskraam. We zijn verdrietig. Dit kindje was ondanks dat het onverwachts snel in ons leven was, heel erg welkom. Gelukkig is er geen curettage of iets anders nodig. Mijn lichaam heeft de zwangerschap al best snel zelf afgebroken. “Dan zal het vruchtje ook niet goed hebben gezeten”, denk ik.
De volgende maand ben ik weer zwanger. Nu zijn we niet direct blij, maar vooral bang. En ja hoor na een aantal weken heb ik weer een bloeding. Deze keer is het later in de zwangerschap en gaat het gepaard met meer bloed. Ik weet en voel gewoon dat het een miskraam is. De verloskundige bevestigt mijn vermoeden bij de eerst volgende echo.
We geven niet op. De volgende maand ben ik wéér zwanger. Alles lijkt deze keer goed te gaan. Ik krijg geen bloeding. Op de eerste echo is het vruchtje duidelijk te zien! Nog geen kloppend hartje, want we zijn er blijkbaar te vroeg bij. Moeilijk om in te schatten hoe ver je bent in de zwangerschap zonder menstruatie, dus cyclus. Volgende week mogen we terug komen. Wat zijn we blij met eindelijk goed nieuws.
Een week later gaan we opgetogen richting onze verloskundige. Maar nee, er heeft geen groei plaatsgevonden en we zien geen kloppend hartje. Ik breek. Dit is nu al de derde keer en zoveel hormonen verder. Ik trek het niet meer. Een curettage wordt gepland. Ik heb een hekel aan ziekenhuizen, maar geef aan zo snel mogelijk geholpen te willen worden, want ik wil dat dit stopt. Na de curettage besluiten we dat we ons bloed willen laten testen. We willen weten of er een reden is waarom het iedere keer mis gaat. Na een paar weken krijgen we de uitslag van de curettage. Er was sprake van een partiële molazwangerschap. We zijn op het moment van het uitslagtelefoontje aan het uitwaaien op het stand. Ik ben intens verdrietig. “Waarom gaat het steeds mis!? Is er iets mis met mij?”, vraag ik aan de arts. Hij geeft aan dat dit gewoon botte pech is. Doordat mijn zwangerschapshormoon door de molazwangerschap erg hoog is, moet ik wekelijks bloed prikken. Ze houden op deze manier in de gaten of het hormoon uiteindelijk wel gaat dalen. Ik mag voorlopig niet zwanger worden. “Geen probleem”, denk ik, “ik ben er helemaal klaar mee.”
De bloedresultaten zijn iedere keer goed. Dat is fijn. Ik begin me weer meer mijzelf te voelen, zonder al die hormonen. De dag waarop we de laatste keer bloed laten prikken dient zich aan. Over twee tot drie weken horen we weer de uitslag. De arts vertelt dat we vanaf nu zonder voorbehoedsmiddel kunnen vrijen. “Het zal niet zó snel raak zijn”, hoor ik hem nog zeggen. Nou, jawel hoor! Ik raak zwanger. Nog voordat ik de uitslag van ons bloed heb, voel ik het al. Ik weet het gewoon zeker: ik ben zwanger! Het voelt goed. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar het voelt echt goed deze keer. Ik koop een leuke kraskaart voor Marco met de tekst: “Verrassing, je wordt papa”. Samen met de positieve test leg ik deze op tafel. Verrast en blij zijn we, maar wederom ook bang. Niet lang daarna komt de uitslag van ons bloed binnen: alles is in orde. Er gaat niets structureel mis. We hebben iedere keer pech gehad. En nu weer… Vlak voor de eerste echo, krijg ik wéér een bloeding. Het is veel bloed deze keer. Ik geef het op. Ik wil niet meer zwanger zijn. Ik wil een jaar lang voor mezelf. Ik moet bijkomen van al dit verlies. De volgende dag staat er een echo. Huilend zit ik in de wachtruimte met Marco, want ik kan het niet weer zien: een dood vruchtje. Maar dan worden we compleet verrast. We zien een ienieminie garnaaltje met een kloppend hartje. Is dit dan toch een baby!? “Alles ziet er goed uit”, concludeert de verloskundige. De bloeding kwam waarschijnlijk door alle zwangerschappen achter elkaar, zonder menstruatie er tussen. We mogen tot 10 weken zwangerschap wekelijks voor een echo komen om de groei bij te houden en om ons gerust te stellen.
De hele zwangerschap blijf ik bang dat het mis gaat. Ook al voel ik dat het goed zit. Ik durf niet te vertrouwen op mijn gevoel. Maar… Het blijft goed gaan. Het blijkt een gezond kindje. Ons meisje Linde wordt geboren eind juni in 2017. Ik ben nog steeds iedere dag dankbaar voor dit geluk dat ons gegeven is.
Momenteel ben ik zwanger van ons tweede meisje. Voordat de zwangerschap goed verliep, heb ik wéér een miskraam gehad. Het was vroeg en ik voelde me direct niet meer zwanger. Ik was minder verdrietig en positiever, omdat ik wist dat mijn lichaam het uiteindelijk wel kan. Door mijn geschiedenis ben ik wel angstiger dat het mis gaat. Ik probeer dit los te laten, maar soms lukt dit niet. Ik ben hiervoor naar een coach gegaan en dit heeft me erg geholpen. Nu geniet ik steeds meer en meer van mijn groeiende buik en heb ik vertrouwen dat alles goed blijft gaan.
NINA
