Ik was gestopt met de nuvaring, om zwanger proberen te raken. Op een bepaalde leeftijd hoor je ook steeds vaker de verhalen van vrienden, familie of kennissen over het feit dat het niet altijd zo maar in één keer lukt. In april was mijn doosje leeg en dat was het moment waarop wij dachten: “Ja, nu zou het mooi zijn”. We hadden eigenlijk gehoopt om ergens in september misschien zwanger te zijn. Lang wachten hoefden wij niet, want wij mochten ons scharen onder zo’n gelukkig stel dat dus wel binnen één keer raak schiet. Wie had dat gedacht, zo snel?! Wat waren wij blij met dit mooie nieuws, omdat je ook weet dat het zo anders kan lopen.
Ik heb een droomzwangerschap gehad (sorry voor alle mommy’s die dit niet zo hebben mogen ervaren). Ik ben niet misselijk geweest, en ik heb niet moeten overgeven. Eén weekje voelde ik me een beetje moe, maar dat was het. Daardoor kon ik dus ook echt wel genieten en vond ik het heerlijk om m’n buik te zien groeien! Ik had ook heel erg veel zin in de bevalling, omdat ik graag wilde weten en ervaren hoe zo’n vrouwenlichaam dat allemaal kon: een levend wezentje op de wereld zetten. En ik was zo enorm benieuwd naar hoe weeën zouden voelen. Maar dát liep even anders.
Op een dinsdagmiddag, nietsvermoedend, braken opeens mijn vliezen. Wat was dit een gekke ervaring. Het was er ook echt zo eentje uit de film (gelukkig wel gewoon lekker thuis). want het kwam er met een vloedgolf uit. Ik probeerde het nog met mijn handen tegen te houden en op te vangen, maar dat ging natuurlijk niet. Dus snel ik ben naar de keuken gelopen om wat vruchtwater in een bakje op te vangen. Mijn vruchtwater was geel van kleur. De baby heeft iets van stres gehad en gepoept. Echter was het al zo helder geel dat dit al wel enkele dagen geleden is gebeurd. Ik moest direct naar het ziekenhuis, want de baby moest binnen 24 uur geboren worden.
Daar zat ik dan, samen met mijn man in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Wetende dat als we dezelfde weg terug zouden rijden, we een gezinnetje vormden en niet meer met z’n tweetjes waren. Ik had nog steeds geen weeën of iets van pijntjes, dus we konden op het gemakje een parkeerplekje zoeken en naar de juiste verdieping lopen. Eenmaal op de kamer werd ik aan de CTG gelegd om het hartje van de baby in de gaten te houden. Ook werd mijn ontsluiting gecheckt. Jemig, wat was dat pijnlijk zeg. Ik had geen idee dat het zó naar zou aanvoelen. Ik had welgeteld 0 centimeter ontsluiting. Daarom werd er een pil ingebracht. We zouden vier uurtjes moeten wachten op de volgende check. Het hartje van de baby zag er verder goed uit, dus het was wachten op ontsluiting en weeën.
Na die vier uur kwam er weer iemand mijn ontsluiting checken. Probeer je dan maar eens te ontspannen hè, als je weet hoe dit gaat voelen. En toen kwamen de woorden: “Je hebt 1.5 centimeter ontsluiting, maar ik voel een handje of een voetje”. Of een voetje?! Shit. Gelijk werd het echo apparaat er bij gehaald en jawel hoor, mevrouw lag in een volkomen stuit. Top. Niemand die dit van te voren wist. Bij mijn verloskundigepraktijk werkten vijf hele lieve vrouwen die allemaal dachten dat het kontje van onze baby, dus haar hoofd was. Hier is nooit enige twijfel over geweest. Ze waren er alle vijf van overtuigd dat de baby netjes was ingedaald en met het hoofdje naar onderen lag. Ik heb dus geen extra echo meer gehad om dit te controleren. Helaas werd het dus terplekke een keizersnede. Ik heb even wat traantjes moeten laten, want tsja ik wilde het allemaal zo graag ervaren en zelf doen, dat ging dus niet meer. Het was even snel schakelen. Er stond een top team klaar èn er was een kamer vrij, dus we mochten gelijk door naar de OK. Ik wist bij god niet wat er allemaal ging gebeuren. Tijdens de zwangerschap had ik mij over alles, maar dan ook alles, ingelezen. De mooie verhalen en de horrorverhalen, want je kon maar beter op elk scenario voorbereid zijn vond ik. Alles las ik, behalve het stukje van een keizersnede, want dat ging ik toch niet doen. Dikke pech, want dat gingen we dus echt wèl doen. Na wat vragen tijdens het plaatsen van het infuus, brachten ze de katheter in. Ik wist een klein beetje wat me te wachten stond. We reden naar beneden. Ik was erg bang voor de ruggenprik, maar dat was uiteindelijk een fluitje van een cent. Al kletsend met mijn man, lag ik daar op de operatietafel en werd en een doek gespannen. “We gaan beginnen hoor, Ze heeft niets door”, hoorde ik ze zeggen. Blijkbaar hadden ze mij in de tussentijd lelijk geknepen om te controleren of de ruggenprik zijn werk had gedaan. Daar gingen we. Wat een gek gevoel, ik voelde niets, maar ik voelde wel getrek en geduw aan mijn lichaam. Om 20.10 uur kregen wij te horen dat ons kind geboren was. Om 20.40 uur werd ik de OK opgereden en om 21.07 uur werd er een lief schattig baby’tje op mij gelegd. Wauw, wat bijzonder. Maar ook heel gek, ik werkte nergens naartoe met zo’n keizersnede. Ik was in één klap mama. BAM, hier was mijn kind. Ik moest dus ook echt even wennen, maar wat was het een liefje. De apgarscore was goed. Ik werd ondertussen dicht genaaid en papa ging naar boven met de kleine. Ik moest nog een uurtje op de uitrustkamer liggen. Wat een hel was dat. Ik lag ’s avonds helemaal in mijn eentje op de kamer. Ik had geen telefoon of iets te lezen bij me en ik heb letterlijk ieder uur lang, elke seconde weg zien tikken. Wat wilde ik graag naar boven, naar ons kind!
De hele keizersnede en de nazorg was voor ons een hele fijne ervaring. Het personeel was zo lief en zorgde zo goed voor ons en onze kleine Majee. Wat hebben we genoten die eerste nacht. We waren moe, maar wilden naar ieder geluidje luisteren en naar elke beweging kijken. Echt geslapen hadden we eigenlijk niet. De echte weeën heb ik natuurlijk niet gevoeld, maar die naweeën wel. Daar kreeg ik zo’n mooi pompje voor waarbij ik zelf het knopje kon indrukken voor een morfineshot. Ik had die nacht een paar keer op het knopje gedrukt, alleen had ik niet echt het idee dat het wat deed. De volgende ochtend heb ik daar iets van gezegd. “Ik denk dat het pompje kapot is”, zei ik tegen de verpleegkundige. Ze ging direct het apparaat uitlezen. Toen zei de verpleegkundige dat ik gemiddeld zo’n twee keer per uur op het knopje had gedrukt. Ik heb dat pompje verkeerd gebruikt. Ik moest gewoon vaker drukken. Dat probeerde is direct. Wat was dat verschrikkelijk! Ik was binnen no time zo stoned als een garnaal, haha. Ik heb dat zooitje snel laten uitwerken en gevraagd of dat infuus er uit mocht, want dát spul ging ik echt niet meer gebruiken. Ik vond er niets aan. Ik heb gelijk ook gevraagd of de katheter er uit mocht, want ik wilde proberen te gaan staan en plassen.
Zo gezegd zo gedaan. De katheter ging er uit en even later was ik op weg naar de wc. Ik kwam alleen niet zo ver. Het ging stuntelig. Mijn man hielp mij met opstaan. Ik plaste midden in de kamer naast mijn bed. Jammer joh. Mijn man zei tegen de verpleegkundige dat ik geplast had. “Wat goed, heel fijn” was haar reactie. “Ja, maar er is één probleem”, hoorde ik hem zeggen. “Ze heeft niet op de wc geplast”. Ik hoorde wat gelach uit het kamertje er naast komen. Ik mocht even gaan douchen en zij zouden de boel dan opruimen. Ik was vast niet de eerste die dit was overkomen! Aangezien ik wèl geplast en zelf gedoucht had en ook kon staan, mochten wij de volgende ochtend naar huis. Héérlijk! Wat hadden wij hier een zin in. We werden echt goed verzorgd hoor in het ziekenhuis. Wat een lieve schatten werken daar allemaal zeg. Maar toch is je eigen huis en bedje het meest fijne van alles. Lekker als gezinnetje naar huis en genieten van ons lieve meisje.
De weken vlogen voorbij, Corona kwam en er stond een verhuizing op de planning. En ja hoor, een week voor wij gingen verhuizen, was ik twee dagen over tijd. Ik wist vanaf die dag al genoeg. Niet omdat ik het “aanvoelde” of dat ik mij anders voelde, maar ik ging er een beetje van uit dat mijn cyclus weer zo strak zou zijn als voor de zwangerschap. Ik deed een test en er stond: “Zwanger 2-3 weken”. “Wat nu?! “, dacht ik, “We hebben net een baby van nog geen drie maanden.“ Ik belde de verloskundige voor een nieuwe afspraak. Ze wist niet wat ze hoorde, maar ze vond het wel erg leuk. Ik heb gevraagd of zij zo snel mogelijk een afspraak met de gynaecoloog wilde inplannen, vanwege die keizersnede. Er wordt namelijk altijd geadviseerd dat je zo ongeveer één jaar moet wachten, voordat je weer zwanger mag worden, zodat de wond aan de binnenkant ook genoeg tijd heeft om te genezen. Ik kwam dus 9 maanden te kort voor dat stukje herstel.
De gynaecoloog reageerde positief. Er was geen noodzaak om de zwangerschap af te breken. Wel wilde hij met het team overleggen of ik via de natuurlijke manier zou mogen bevallen of dat dit wederom een keizersnede zou gaan worden. Dit zou ik bij de volgende afspraak te horen krijgen. Maar, eerst gingen we eens even kijken of er een kloppend hartje te vinden was. Ik ging in de stoel liggen, het echo apparaat kwam er weer bij en ik zag het gelijk: twee vruchtzakjes. “Gefeliciteerd, ik zie twee kloppende hartjes”. “Gefeliciteerd?”, dacht ik? “Ik heb net een baby van drie maanden. Hoe moet dat met de auto en met de kinderwagen?” Ik lag daar in die stoel heel praktisch na te denken, want als deze twee kinderen xouden komen, zou Majee nog niet eens kunnen lopen. Hoe moeten we dat gaan doen?
Uiteindelijk waren we kort hierna van deze shock bekomen en dachten we: “Dit gaan wij gewoon doen!” Een groot gezin was sowieso onze wens. Dat ging nu lekker snel! Een pluspunt was dat we toch al in een babyritme zaten. “Komt vast goed. Het zal zwaar worden en afzien, maar ook zo mooi en bijzonder. Want zeg nou zelf, hoe bijzonder is een tweeling.?!”, zeiden te tegen elkaar.
Ondertussen hebben we de 20 weken echo al weer gehad. De baby’s zijn iets aan de kleine kant, maar wel binnen de marges. We hoeven ons absoluut geen zorgen te maken. Mijn buik begint al weer aardig te groeien en ik voel mij wederom weer heel goed. Geen misselijkheid en ik hoef niet over te geven. En tsja, moe ben je sowieso wel met een baby. Wel ga ik met 20 weken (volgende week dus) nog maar 50% werken, omdat het zwaarder gaat worden. Een tweeling is sowieso een zwaardere zwangerschap, maar met een kind van 7 maanden die heel de tijd opgetild moet worden, is het allemaal nog even net iets vermoeiender. Het zal wederom een keizersnede gaan worden, omdat ze het risico niet willen lopen dat de wond aan de binnenkant klapt tijdens de bevalling. Dit vinden wij, vanwege onze eerdere ervaring, geen probleem. Mijn vorige herstel verliep vlot en alles was goed gegaan. We gaan er dus van uit dat dit weer zo gaat zijn (uiteraard weten we ook wel dat het anders kan lopen, maar daar denken we nog maar even niet over na). En heel eerlijk, is het ook praktisch om gewoon een datum te prikken. Zo kan ik er lekker om heen plannen. Wel moet ik ook eerlijk bekennen dat ik met deze zwangerschap minder bezig ben. De tijd vliegt namelijk voorbij. Ik ben al weer over de helft en geniet veel te weinig. Dat komt natuurlijk ook omdat ik veel bezig bent met mijn kleintje. Straks ga ik beginnen aan een nieuw kamertje! Dan zal denk ik ook wel het moment komen dat ik er meer bij stil ga staan allemaal. Maar wat een wonder, en wat bijzonder.
TALITHA
