Zoals in mijn vorige blog te lezen is, was mijn zwangerschap één grote rollercoaster van emoties. En toen begon in het nieuwe jaar, 2019, met nieuwe kansen.
29 Januari 2019 (33.4 weken zwanger)
Nog een beetje slaapdronken voelde ik hoe baby 2 de hik had. Ik genoot en was even heel bewust bezig met de meisjes totdat er ineens een golf water in mijn bed belandde. Van de schik ben ik snel naast het bed gaan staan en heb ik mijn man gebeld. Wat een lachertje, want hij stond gewoon in de keuken. Oke, het ziekenhuis bellen. We mochten die kant opkomen. Het was inmiddels 6.45 uur, dus mijn man belde zijn baas, smeerde boterhammen en we pakten onze spullen. We zorgden ervoor dat we om 7.30 het ziekenhuis binnen liepen en ons eerste avontuur van dit jaar begon.
Eenmaal op de afdeling begonnen de controles. Ik verloor inderdaad helder vruchtwater en had last van harde buiken. Deze harde buiken waren niet heel anders dan ik gewend was, maar mijn bloeddruk was wel wat aan de hoge kant. Ook had ik 2 centimeter ontsluiting. Dit was echter iets waar ik me geen zorgen over hoefde te maken. Dit kon namelijk al een aantal dagen zo zijn. Na deze metingen werd ik snel aan de CTG gelegd, om te kijken hoe het met de meisjes ging. Ik kan je zeggen dat dit een hele uitdaging is bij twee baby’s die lekker bewegen, en hierdoor waren mijn man en ik drukker met de meters op zijn plek te houden, dan ons zorgen te maken over wat er komen ging.
Gelukkig zag alles er goed uit en werd er nog geen weeënactiviteit gemeten. De arts vertelde dat ze actief gingen proberen om de bevalling te rekken. Hij zei dat het dus nog wel een aantal dagen kon duren voor de meisjes geboren werden. Nou, daar gingen we. Om 10.30 kreeg ik de eerste prik longrijping voor de meisjes en werd (na twee keer misprikken) het infuus met weeënremmers gestart. Dit gaf rust en ik hoopte ook van harte dat de meisjes nog even bleven zitten. Hoe langer in mijn buik hoe beter. Ook al was ik stiekem ook wel heel nieuwsgierig naar ze.
Vanaf dat moment begon het wachten… We kletsten wat en waren nog steeds druk in de weer om de CTG op zijn plek te houden. Hier waren inmiddels wel wat onregelmatige contracties te zien. Rond de middag kreeg ik het gevoel dat mijn harde buiken steeds erger werden, al had ik geen pijn. Ik moest regelmatig naar de wc voor een nummer twee en liep dan ook steeds heen en weer met mijn infuuspaal. Wat een lachertje moet dit zijn geweest voor mijn man die dit tafereel rustig aanschouwde. Tegen het einde van de ochtend besloot de arts toch maar weer te checken en werd er opnieuw een CTG gemaakt. Hierop waren nog steeds onregelmatig contracties te zien, maar mijn ontsluiting was gelukkig niet toegenomen. Wel bleef mijn bloeddruk en temperatuur wat doorstijgen. Na dit bericht kregen we te horen dat er geen plek was in Zwolle voor de meisjes en we dus naar een ander ziekenhuis moesten, mocht de bevalling doorzetten. Wat een domper was dat zeg. Denk je veilig en vertrouwd in je eigen ziekenhuis te bevallen, gebeurt dit.
Die uren die volgden, bleef ik een beetje door sukkelen met mijn harde buiken en de toiletbezoekjes tot een uur of drie. Ik kon niet meer echt mijn plek vinden en ging dus steeds een beetje verzitten. Ook werden de harde buiken wat pijnlijker en ik besloot dit te melden bij mijn verpleegkundige. Ze zag aan mij dat het pijnlijker was. Ze vertelde dat ze het idee had dat ik het een beetje weg moest zuchten en ze het gevoel had dat de weeën toch wel wat toenamen. Ook mijn bloeddruk deed mee met dit hele proces en uiteindelijk was deze 180/105. Toch een meting waar je je duidelijk zorgen om moet maken, maar ik had zelf op dat moment geen idee. Misschien zat ik toch al een beetje in die bevallingsbubbel.
Achter de schermen begon hier voor het personeel de grote uitdaging om een plek voor ons te vinden, zodat we overgeplaatst konden worden. Ook was het een hele klus om mijn bloeddruk omlaag te krijgen en vonden ze eiwitten in mijn urine. Er was sprake van pre-eclampsie. Rond kwart voor vier kwam de arts om te vertellen dat ze een plek voor ons hadden gevonden in Harderwijk. Het plan voor de overplaatsing was gemaakt en ze ging nog even checken hoe het met de ontsluiting stond. Binnen no time stond mijn kamer vol witte jassen en pakken en werd ons verteld dat ik 9 centimeter ontsluiting had. Geen weg meer terug en geen tijd voor de overplaatsing. De meisjes gingen hoe dan ook in Zwolle geboren worden. Vanaf dat moment ging alles reuze snel. Er gebeurde veel om ons heen. Er werd van alles klaargezet. Om 16.34 uur mocht ik gaan meepersen met de weeën. Ik had geen idee hoe ik dit moest doen en de eerste paar keer meepersen was erg ongemakkelijk. Ik was bang om te poepen, hahaha. Na alle schaamte lukte het wel en werd Lola om 16.50 uur geboren. Ze huilde, maar werd vrijwel meteen weggehaald om nagekeken te worden. Gelukkig had ze een hele goede start en mocht ze heel even bij me liggen voor ze naar de NICU ging.
Oke, one baby down, one to go. Mijn weeën verdwenen als sneeuw voor de zon en ik werd aan de weeënopwekkers gelegd. Helaas zonder resultaat. De opwekkers werden dan ook snel opgehoogd. Ook was mijn bloeddruk nog steeds hoog, waardoor ik tijdens het persen enorm duizelig werd en allemaal sterretjes zag. Dit maakte me bang en het lukte niet om op dezelfde manier verder te gaan. Nou hup, op de zij en verder persen. Dit eigenwijze meisje was ietsje gedraaid met haar hoofd waardoor het geen gemakkelijk klus was om haar naar beneden te persen. Met het woord keizersnede in mijn achterhoofd, zette ik door en deed ik enorm mijn best om haar op de wereld te zetten.
Hier is totaal niet over gesproken, maar het was mijn grootste angst dat baby 1 op de natuurlijke wijze geboren werd en baby 2 dan alsnog met een keizersnede gehaald moest worden
Gelukkig had dit effect en werd Yanou om 17.50 uur geboren. Ook zij huilde en had een goede start. Heel even kon ik haar bekijken, maar daarna moest ze ook richting de NICU.
Na deze bevalling voelde ik me enorm verslagen. Ik was helemaal niet lekker en voelde me nog steeds duizelig. Terwijl ik gehecht werd, belde mijn man de familie om te vertellen dat Lola en Yanou er waren. Achteraf best jammer dat we dit niet samen hebben gedaan, maar op dat moment was dit de beste optie. Niemand wist dat we in het ziekenhuis waren, dus het was een enorme verrassing voor iedereen.
Na het hechten vertelde de verpleegkundige dat ik wat moest eten en we dan even zouden opfrissen. Nou, dit was een grotere uitdaging dan gedacht. Ik kreeg geen hap door mijn keel, miste de meisjes om ons heen en ging onderuit toen ik op de po zat om te plassen. Snel weer het bed in en dan daar een beetje opfrissen.
Toen dit allemaal achter de rug was mochten we eindelijk (rond 21.00 uur) onze dochters gaan bewonderen. Met bed en al gingen we op pad. We begonnen bij Lola die lekker in haar kleine huisje lag te slapen. Terwijl we haar bewonderden, kwam de verpleegkundige met Yanou aanlopen. Zij werd heerlijk op mijn borst gelegd. Wat was dit heerlijk en wat had ik dit in de voorgaande uren gemist. Snel daarna mocht ook Lola erbij en waren de meisjes weer even herenigd. Jeetje wat waren ze klein en wat een toeters en bellen om hun heen. Dit was voor ons wel een klein beetje schrikken. Lola was met haar 1570 gram te klein en had hierdoor een infuus nodig. Yanou woog 2290 gram en dit was eigenlijk heel netjes voor dit termijn. Al met al hadden we vertrouwen en genoten we enorm van ons eerste moment al gezin samen.
Na onze eerste echte ontmoeting waren de opa’s en oma er al. Ze waren enorm trots, maar het was voor ons allemaal toch ook een heel lastig moment. Wat had mijn schoonmoeder hier graag gestaan en wat hadden wij dat ook graag gewild. Ik weet zeker dat ze vanaf boven heeft meegekeken. Na dit bezoekje werden we teruggebracht naar onze kamer. We besloten dat Ruud thuis ging slapen. Zo’n ellendige slaapbank is immers ook niks en we konden beiden onze rust wel gebruiken. Nou, dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik lag klaarwakker in bed en appte mijn vriendinnen en collega’s dat de meisjes er waren en mijn man heeft meerdere keren op het punt gestaan om om te keren en terug naar het ziekenhuis te gaan. Na een paar uurtjes mocht ik voor het eerst kolven. Weer zo’n giller, want ik had geen idee wat ik moest doen. De verpleegkundige hielp mij en zou na een ‘kwartiertje’ weer terugkomen. Mooi niet dus. Daar zat ik met twee zuigers op mijn borsten, waardoor ik geen mogelijkheid zag om te bellen. Deze dag was toch al vol schaamte, dus dit kon er ook nog wel bij.
Het werd snel ochtend. Ruud was er weer. We gingen de meisjes aangeven bij het gemeenteloket op de afdeling waarna we snel naar ze toe gingen. Vandaag stond de verhuizing van de meiden op de planning. Op naar Harderwijk, naar ons tweede ziekenhuisavontuur.
LINEKE
