Het begin
Ik was 12 jaar en ik had een hele leuke buurjongen. Hij was een vriend van mijn broer, die vaak bij ons over de vloer kwam. Stiekem had ik een oogje op hem, Hendrik. Een knappe jongen met een dikke Aixam die hij samen reed met zijn tweelingbroer. Deze jongen moest ik écht eens gaan versieren. Hoe kon ik dat een beetje tof laten merken? Ik schreef hem en mijn broer een kaartje met Valentijn met op beide kaartjes een half hart. Oké, stap één was gezet. Nu even afwachten. Mijn broer belde diezelfde avond nog naar Hendrik op met het blijde nieuws een Valentijnskaartje te hebben ontvangen. Hendrik gaf aan ook een kaartje te hebben gekregen. Beide jongens gingen diezelfde avond naar een verjaardag van een gezamenlijke vriend. Eenmaal de kaartjes naast elkaar houdend, bleek de gehele kaart een hart te zijn. Al snel kwam mijn broer erachter dat ik de kaartjes had gemaakt en wist Hendrik dat ik hem een leuke, knappe jongen vond. Oeps…
Vanaf die tijd was het dikke mik. We kregen officieel verkering toen ik 14 jaar was. Mijn ouders namen het niet al te serieus en dachten: “Dat waait wel weer over”. Oftewel kabouterliefde. Niet dus. Want rond november 2016, ik was 15 jaar, kwam ik erachter dat ik in verwachting was. Ik had een digitale test gekocht en deze bleek positief te zijn. In eerste instantie schrok ik. Ik dacht: “Hoe ga ik alles doen en vertellen?” Help. Eerst heb ik mijn vriend gebeld en verteld dat ik zwanger was. Hij moest het even laten bezinken maar zei: “We kunnen dit samen. We gaan dit doen.” Ik zelf voelde weinig emoties. Het leek of de wereld even stil stond. Alles ging langs me heen. Ik zou dus ook niet meer goed kunnen zeggen hoe ik mij destijds gevoeld heb. Wel zag ik er tegen op om het mijn ouders te vertellen. Alhoewel ze erg geschrokt waren, stonden ze wel achter mij en wilden ze me in alles helpen. Ik zou in december 16 jaar worden. Op school wilde ik niets zeggen. Maar omdat ik daarvoor rookte en was gestopt, merkten mijn twee vriendinnen dit op. Ik heb alleen aan hun vertelt hoe het zat. Eén vriendin had “mijn geheim” doorverteld, waarna het als een lopend vuurtje de school rond ging.
Ik zag enorm op tegen de verloskundige afspraak. Dit omdat ik erg jong was en omdat ik me steeds afvroeg of ik me niet vergist had. Ik was toen 10 weken zwanger. Mijn moeder ging mee. De verloskundige wilde mij snel zien, omdat normaal gesproken een echo al rond 9 weken plaatsvindt. Mijn vriend kon helaas geen vrij meer regelen. Bij aankomst mocht ik gelijk liggen. Het intakegesprek zouden we daarna doen. De verloskundige ging met de doppler over mijn buik. Ze vroeg of ik het erg vond om een inwendige echo te maken, omdat mijn darmen ervoor lagen. Ze gaf aan het dan beter te kunnen zien en ze zei: “Dan ben je er ook gelijk van af anders moet je een andere keer weer terug komen”. Mijn moeder ging even met mijn broertje naar de gang en ik kreeg een inwendige echo. Ik vond het spannend om ons kindje te zien. Mijn hart zat in mijn keel. Het duurde even, maar daar was de kleine dan. Toen zei ze: “Ik zie helaas geen hartactiviteit. Je kindje leeft niet meer. Ik zie dat het hartje is gestopt met kloppen met 9 weken en 5 dagen.” Ik voelde mijn hart in mijn keel bonzen en het voelde alsof ik in een boze droom terecht kwam. Ook al was de zwangerschap niet gepland, toch had ik mezelf erop ingesteld en had ik een enorme liefde voor hetgeen wat er in mijn buik groeide. Ik heb daarna echt in een roes geleefd. Ik voelde me schuldig dat ik zo jong was en zwanger raakte. Ik dacht: “Mijn lichaam is er nog niet klaar voor en daarom brak het dit kindje af.” De verloskundige vroeg mij te kiezen of ik het gelijk weg wilde laten halen of even wilde afwachten. Ik wilde graag afwachten. Stiekem waren er gedachtes als: “Ze hebben het vast verkeerd gezien. Bij de volgend echo zal er vast wél hartactiviteit zijn.” Na twee weken moest ik naar het ziekenhuis. En ook daar werd bevestigd dat het niet meer in leven was. Ze wilden beginnen met pillen. Ik vroeg of ik nog heel eventjes af mocht wachten. Ik wilde er niet aan geloven. Ik wilde niet geloven dat het waar was wat de gynaecoloog bevestigde. We spraken af om nog twee weken te wachten. Zou er dan nog steeds geen activiteit zijn, dan moest ik echt beginnen met de medicijnen. In totaal heb ik de kleine nog vier weken bij me gedragen
De dag die ik nooit zal vergeten: 24 december. Ik stond die ochtend op met een gevoel dat ik ongesteld zou worden. Ik was nog even naar het dorp gegaan, omdat ik een nieuwe winterjas nodig had. Bij thuiskomst ging ik gelijk weer naar bed. In de middag begon het toch wel serieuzer te worden. De pijn was vergelijkbaar met voorweeën en pijnlijke harde buiken. Mijn ouders waren die middag kerstpakketten bij klanten brengen. Mijn moeder wilde dat mijn zusje thuis bleef voor het geval er iets zou gebeuren. Ik lag op bed en ik was steeds op zoek naar een goede houding, om zo min mogelijk pijn te voelen. Een paar uurtjes later was de pijn opeens weg en voelde het alsof er iets voor de ingang lag. Ik ging gauw naar de wc. Toen ik een soort van plopje voelde, keek ik achterom en zag ik een zak liggen (de complete vruchtzak). Ik heb het uit de wc gepakt en in de wasbak gelegd. Ik trok de lade open en vond wat scherpe voorwerpen. Ik heb hiermee de zak open gesneden. Toen ik daar een minimensje in zag drijven aan een heel klein draadje, brak ik. Alles zat erop en eraan. Vanaf toen kreeg ik het besef dat alles echt was en kwamen alle emoties van de afgelopen tijd er uit. Ik heb het kindje opgepakt, het draadje doorgesneden en de kleine mee naar m’n kamer genomen. Daar heb ik een poosje alleen gezeten. Ik heb het daarna in een bakje gelegd, mijn zusje geroepen en mijn vriend gebeld. Ze zijn beiden direct naar me toe gekomen. Tegen de avond wilden we het begraven, omdat de kwaliteit van het kleintje snel minder werd. Het lag in het water in een echte foetushouding met beentjes, armpjes en teentjes. Echt alles zat er al aan. Toen ik het oppakte, was dat al niet meer duidelijk zichtbaar. Ik wist toen nog niet dat je het juist in het water moest laten. Zo bleef de kwaliteit het beste.
Dat ik de kleine uit de wc pakte, was achteraf gezien echt een moedergevoel. In het ziekenhuis werd mij verteld dat ik erger ongesteld zou worden dan normaal en ik grote stolsels kon verliezen, hier moest ik dan ook niet van schrikken. Ik dacht dus dat de miskraam vergelijkbaar was met een heftige ongesteldheid. Zoals het is gegaan, had ik nooit verwacht! In het begin vond ik het enorm moeilijk en had ik vaak de gedachte dat ik niet zo uitvoerig had moeten bekijken. De tijd hierna is heel heftig voor mij geweest. Ook omdat niemand mij begreep. Als ik vertelde dat ik met 10 weken een miskraam gekregen had, deden mensen heel luchtig. Ze zeiden dan: “Ow, gelukkig was je niet heel ver” of “Ben je niet blij? Hoe had je het anders gedaan? Je bent nog zo jong!” Ook vond ik het heel moeilijk om bekenden te zien die zwanger waren. Een stel uit onze vriendengroep was rond dezelfde dag uitgerekend. Ik heb hun zoveel mogelijk vermeden. Ze begrepen ons gelukkig na ons verhaal.
Deze moeilijke tijd heeft een poos geduurd, alhoewel het steeds ietsjes beter ging. In januari 2018 hebben we samen een nieuwbouwhuisje gekocht. Nou jah, eigenlijk alleen mijn vriend, want voor je achttiende mag je nog geen lening op je naam hebben staan, tenzij je toestemming hebt van de rechter. Ik kreeg weer een beetje een toekomst voor ogen.
In maart dat jaar kwam ik er achter weer zwanger te zijn van onze eerste dochter, Jaëla. Ik was ontzettend blij. Omdat ik een hoge bloeddruk had, moest ik met 39 weken en 1 dag ingeleid worden. Op 23 oktober 2018 om 13.26 uur is Jaëla geboren na een vlotte bevalling van 4,5 uur. Vijf maanden na haar geboorte werd ik wéér zwanger, van onze tweede dochter Jalou. Zij is geboren op 15 december 2019 na een nog vlottere bevalling van minder dan 1,5 uur.
Als je jong bent, denk je niet na over de gevolgen van iets. Ik was impulsiever. Ik ben ontzettend dankbaar voor mijn drie kinderen. Het zijn zeker geen ongelukjes! Ik heb vroeger veel over me heen gekregen. Er werden uitspraken gedaan zoals: “Het is maar goed ook dat ze een miskraam heeft gekregen.”, “Haar man is toch ouder? Kan hij niet nadenken?” of “Het lijken wel een stel konijnen.” En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dit heeft ons veel pijn gedaan. Ik heb geleerd dat je niet moet oordelen over mensen, omdat je hun verhaal niet persoonlijk kent. En met bepaalde opmerkingen kun je iemand enorm kwetsen. Dus wees altijd voorzichtig voor je iets zegt ook al bedoel je het goed. We zijn een enorm gelukkig gezinnetje. En ik kan me nu niet meer anders voorstellen. Mijn kindjes zijn alles voor mij en niet te vergeten mijn lieve man.
ESTHER
