Ik voelde aan alles dat mijn lichaam het niet meer trok
Mijn buik kon niet nog groter worden dan wat het nu was. Al weken kon ik niet slapen; niet in de nacht en niet overdag, dus stond ik iedere ochtend maar rond acht uur op. Af en toe een dutje doen lukte nog wel als ik heel erg moe was. Verder kon ik niet staan, lopen, zitten of liggen, dus eigenlijk kon ik niks. Eén ding wist ik zeker en dat was dat ik het niet lang meer trok, maar ik moest nog zeker tien dagen wachten tot ik ingeleid zou worden. Er was me al eerder verteld dat ik in het ziekenhuis mocht slapen, dan zou ik een roes middeltje krijgen, zodat ik toch een aantal uur kon slapen. Tot nu toe wilde ik dat niet, maar vandaag kwam ik er achter dat ik dat toch wel heel erg nodig had.
Maandag 4 juni 2018 8:00 uur
Ik wilde gaan douchen en ik had mijn kleren al uit toen ik merkte dat ik het niet zou trekken. Ik kon niet zo lang blijven staan. Ok, dan maar niet douchen. Kleren weer aan gedaan en ik ben weer half op het bed gaan liggen, zitten of hoe je die houding wilt noemen met mijn mega buik.
WhatsApp gesprek 9:36 uur
Ajgul: “Zit er een beetje doorheen. Ik vind het echt heel zwaar. Ben half aan het slapen lief, net paracetamol genomen.”
Matthijs: “Ah liefste toch. Ja logisch! Veel pijn ook weer? Bel me als je even je ei kwijt moet lief!”
Ajgul: “Ja niet normaal. Ik denk omdat ze gegroeid zijn en er geen plek meer is. Volgens mij vinden zij het ook niet meer leuk.”
Matthijs: “Dat zou goed kunnen. Ja ik denk dat ze niet meer prettig liggen inderdaad… Wellicht dat ze dan ook meer gaan bewegen.”
11:55 uur
Ik schrik wakker en ik weet vrijwel meteen dat mijn vliezen gebroken zijn. Ik sta snel op en ga naar de badkamer en precies op het moment dat ik op de wc ga zitten kwam er een hele plas water uit. Wat vind ik dit spannend en leuk! Mijn vliezen zijn gebroken, YES! (Wist je dat maar tien procent van de bevallingen begint met gebroken vliezen? Toevallig onthouden bij de zwangerschapsgymnastiek). Deze zwangerschap blijft dus tot het einde bijzonder! Ik voel geen weeën, dus ik wil eigenlijk gaan douchen, maar toch bel ik eerst het ziekenhuis. Ze willen graag dat ik naar het ziekenhuis kom. Waar ze in eerste instantie niet echt overtuigd zijn van het feit dat mijn vliezen zijn gebroken, denk ik nog: “IK BEN ZWANGER, GEEN IMBECIEL!” “Het kan ook dat je geplast hebt”, hoor ik mevrouw aan de telefoon zeggen. Ik vraag nog of ik eerst kan douchen, maar ik krijg te horen dat ik er rond 13.00 uur echt wel moet zijn. Ok, dat wordt te krap, dus geen douche voor mij. Ik bel eerst Matthijs en met een trilling van enthousiasme in mijn stem zeg ik: “Schat! Het is begonnen!” Matthijs moet lachen en zegt: “ik kom er aan.” Vervolgens gooi ik het in de familie-app en bel ik mijn schoonmoeder.
12:15 uur
Ik wilde naar het ziekenhuis lopen, want ik voelde me prima, ik lekte alleen maar een beetje water en ik liep eigenlijk ook wat makkelijker na het breken van mijn vliezen. Mijn zusje vond dat geen goed idee en kwam met haar zoontje van anderhalve maand mij ophalen.
12:45 uur
Met mijn koffer en al vertrekken we naar het ziekenhuis. Nog steeds ben ik mega blij en heb ik veel zin om de jongens te ontmoeten, niet wetende dat de weken die zouden volgen alles behalve leuk zouden zijn. Mijn moeder is ook al in het ziekenhuis en ik zie haar heel zenuwachtig een rolstoel pakken en mijn kant op komen. Ik sein naar haar dat ik mij goed voel en geen rolstoel nodig heb. Ik voel mij immers tien kilo lichter. Op het moment heb ik het idee dat ik het meest rustige ben van allemaal. Aangekomen op de afdeling in het ziekenhuis hoor ik al direct dat ze geen plek hebben. Ik moet in een Academisch ziekenhuis bevallen dus dat zou betekenen dat ze naar Rotterdam of Amsterdam als gaan bellen of er plek is. Mocht daar geen plek zijn, dan gaan ze nog verder van huis bellen. Het zou zo maar kunnen dat ik naar Maastricht of zelfs naar België moet om te bevallen. Ik zal in ieder geval niet de eerste zijn die zo ver wordt gestuurd, maar dat zijn zorgen voor later.
13:10 uur
Ik zit in kamer drie en wacht op Matthijs. Er worden een aantal onderzoekjes gedaan en een uur later krijg ik eindelijk een gynaecoloog te spreken. Er is plek in het LUMC en ik mag hier bevallen. Ik moet eerlijk zeggen dat het niet klikte tussen mij en de gynaecoloog. Ik ben een heel emotioneel en enthousiast persoon, zij was alles behalve dat. Niks mis mee natuurlijk, maar ze begreep mijn grapjes niet. Omdat ik nog geen 36 weken zwanger was, wilde de gynaecoloog wachten met de bevalling. Dat hield in dat als ik geen weeën zou krijgen, het ook niet gestimuleerd zou worden en ik tien dagen bedrust in het ziekenhuis zou hebben. Wanneer ik de 36 weken zou bereiken dan zou ik wee-opwekkers krijgen. Als je mij kent dan weet je dat die tien dagen hels zouden zijn voor mij. Helemaal omdat ik alleen maar mocht liggen en laat dat nou mega pijnlijk zijn voor me. Gelukkig kreeg ik snel nadat ze dit verhaal aan ons hadden uitgelegd al weeën. Eerst harde buiken, maar daarna kwamen weeën die steeds intenser werden. Liggend op mijn rug met drie strakke banden om mijn buik heen moest ik die wegpuffen. De ervaring leert dat dit onmogelijk is! Ik wilde staan, lopen, tegen het bed aan leunen, zitten, door mijn hurken, douchen in ieder geval alles behalve op mijn rug liggen! Na een paar uur weeën te hebben opgevangen (lees: dwars op het bed liggen, het uitschreeuwen van de pijn en ondertussen op je hoofd slaan), gaf ik het op en wilde ik toch wel een ruggenprik. De ruggenprik was wel al twee keer aan bod gekomen, maar ik wilde graag voelen wat weeën waren en het allerliefst bevallen zonder medicatie. Toch maar niet dus.
Een ruggenprik kan lang duren
Uren gingen voorbij en ik had amper vooruitgang met mijn ontsluiting, één centimeter ontsluiting per uur, ammehoela! Tussendoor kwam de gynaecoloog binnen met twee artsen, volle boel zo in de kamer. Ze vertelde dat haar dienst er op zat en dat haar twee collega’s het van haar zouden overnemen. Jeetje, wat was ik opgelucht zeg!! Twee ontzettend lieve en zorgzame dames schudden mijn hand. Ik voelde meteen een klik en dacht: “YES, dank je wel!”
WORDT VERVOLGD…
AJGUL
