Zig had eigenlijk geen zin om lang te wandelen. Het was vroeg in de ochtend en er was nog best een lange weg te gaan. Zeker voor korte beentjes. Het idee was om zo direct samen met zonsopgang van een prachtig uitzicht te gaan genieten. Ik ging voorover gebogen staan met de handen op de knieën. Een voetje op het dijbeen, gesjor aan mijn riem en met te hard trekken aan de kraag, klom hij op m’n schouders. Hij werd er steeds behendiger in. Zo kon ik ‘m bergopwaarts vertellen dat er hier in de Andes lang geleden een grote vulkaan had gestaan, maar nu niet meer. ‘Waarom niet, papa?’. Omdat de vulkaan ‘boem’ zei. Een zee van lava had zo lang zo hard tegen de binnenkant van de berg geduwd dat hij geknapt was als een ballon. Daarom is er nu geen vulkaan meer, maar een krater. ‘Wat is een krater?’. ’Dat ga je zo zien, manneke’. Een uur later keken we vanaf de rand naar een indrukwekkend groot gat in de grond. Social media getrouw pakte ik m’n mobiel en vroeg Zig op camera waar we waren. Met een uitgeschoten piepstemmetje kirde hij: ‘We lopen hoog op de berg bij het theater van de vulkaan’. De zon was ondertussen over onze schouders gekropen en zette alles in een wit licht. De vader in me wilde uitleggen dat het kráter was en niet… Hij had gelijk. We zaten op de eerste rij, best seats of the house en ’t schouwspel was begonnen. In de drie kilometer brede krater lag het glinsterende groene water van laguna de Quilotoa. Een paar laaghangende toefjes wolk gaven diepte aan het plaatje, de trekkende vogels in de ruimte en de impact van natuurkracht drong door. Het was adembenemend mooi.
Vanaf september 2018 hebben mijn vrouw Kim, Ziggy, oude hond Boef en ik in onze zelf omgebouwde mercedesbus een jaar door Zuid-Amerika gereden. Een reis, waar we al 16 jaar van droomden. Door alles achter ons te laten creëerden we de kans om met frisse blik naar levensgeluk te kijken. Dat vonden we een goed plan. Allebei halverwege veertig, onze jeugd verloren, mast hoe zag de toekomst eruit? Ziggy was indertijd drie jaar oud en het gaf ons twee jaar voordat school hem zou opeisen. En ook al hebben we uiteindelijk ‘maar’ één jaar gereisd door het overlijden van mijn dierbare vader, onze kijk op het leven is er door veranderd.
Twaalf maanden lang, 24/7, leefden we met z’n vieren op tien rijdende kubieke meter. Met het knappe continent als achtertuin. En nu zijn wij zonder moeite een harmonieus gezin, maar altijd samen, is wel altijd samen. Meer dan ooit ben je elkaars spiegel. Jouw eigen shit wordt direct hun shit. En er is geen afleiding. Geen ruis van druk Westers leven. Geen familie of vrienden, die bezocht kunnen worden. Geen geconditioneerd moeten wat je als excuus kan misbruiken. Nee, on the road staat de knop op ‘aan’. Dag in, dag uit. Of je nou wil of niet.
Maar… Eenmaal op reis ervaar je ook de gift van tijd. Er is zoveel van ‘het doet er niet meer toe’. Als er iets weerspiegelt, heb je dus de rust om er naar te kijken en mag het binnen komen. De opdoemende lessen zijn sneller herkend en nodigen uit om aangepakt te worden. Niks hoeft, alles kan. Ondertussen wordt het dagelijkse ritme bepaalt door ’t zoeken naar een veilige slaapplek, checken of de bus in orde is en zorgen voor genoeg eten en drinken. En that’s it. Simpel.
Het was de luchtige vrijheid die Kim en ik zochten en ons volledig in onderdompelden. Een perfecte manier om Zig en de wereld aan elkaar te introduceren. ‘Je bent geboren in Nederland, maar je woont op de aarde’. Ik genoot van deze ideale setting, waarin ik samen met Zig, kameraatje en vooral vader kon zijn. Samen ontdekken. Iedere maand leerde ik meer over wat voor een type papa ik wil zijn. En lukte het ook daar invulling aan te geven.
En plots zaten we weer thuis in Nederland. Na een prachtig en verdrietig afscheid van mijn paps besloten we voorlopig in Nederland te blijven om dichterbij familie te zijn. Ziggies levensschool werd ingewisseld voor een echte school. Duur Nederland verlangde inkomsten en de mobiel heb je vaker in de hand, dan in de tas. Afleiding nam met gemak over en als je niet oppast worden ideeën snel weer dromen. Wat voor vader ben ik nu?
Het contrast tussen vrijheid en het drukke Westerse leven in combinatie met een kind opvoeden. Ik wil van alles voor m’n ventje. Ik heb er allemaal meningen over en uiteindelijk nog veel meer vragen. In deze column kom je de hersenspinsels van deze vader tegen.
SEBAS EN KIM LABRIE
