De hele wereld is in de ban van het Corona virus, maar in huize Nieuwenhuis stak er een geheel ander virus plotseling de kop op. Voor alle vrouwelijke lezers van deze blog, goed nieuws: wij zullen dit virus nooit krijgen, ik heb het namelijk over de mannengriep. Hoe het voelt, kan ik dus ook niet weten, maar als ik mijn man moet geloven is het vre-se-lijk. Het voelt alsof je dood gaat, je bent nergens meer toe in staat en het enige wat je kunt, is in je bed liggen met naast je heel veel zakdoekjes, lege theeglazen, paracetamol strips en de papieren van de uitvaartverzekering. Oh ja en je schijnt minstens één keer per half uur te moeten benoemen hoe verschrikkelijk zielig je bent. En een verzoek te doen. De ene keer was het een emmer naast het bed. Toen wilde hij graag nog wat meer zakdoekjes. Vervolgens vroeg hij of ik een sapje wilde maken voor hem, “want dat deed zijn moeder ook altijd”…
Het enige wat hij zelf heeft moeten doen is een coronatest. Toen hij hoorde dat de uitslag negatief was, vond hij het nodig daar wel meteen aan toe te voegen dat hij “wel echt ziek was hoor”. Tuurlijk schat.
En toen gebeurde het: ik werd ook ziek. En dan echt ziek met de hoofdletter Z. Maar moeders kunnen helemaal niet ziek zijn. Eerlijk is eerlijk: ik moet het mijn man nageven, deze griep voelde inderdaad verschrikkelijk. Maar in plaats van dat manlief zich beter begon te voelen, werd het bij hem alleen maar erger. En hij constateerde dat dit nog veel rotter voelde, dan wat hij de dagen ervoor had gehad (hoe dan?! Toen dacht je al dat je laatste uur had geslagen). We kregen allebei spierpijn, rillingen en voelden ons vreselijk belabberd. Zoals ik aan het begin van deze blog al zei, als vrouw zijnde ben je immuun voor de Mannengriep, dus dan was er eigenlijk nog maar één andere optie: ik had Corona! En er was maar één manier om daar achter te komen. Naast slapen werd mijn andere dagtaak vanaf toen het regelen van een test. Voor mij, maar ook weer voor mijn lieftallige man. We konden pas over een paar dagen terecht, maar eerlijk gezegd voelden we ons eigenlijk toch te beroerd om überhaupt ons bed uit te komen, laat staan ons huis, dus we vonden het allang best.
Maar het geluk bleek niet aan onze zijde, want die week besloot onze dochter Jackie (bijna 4 jaar) dat ze na 2 uur ’s nachts geen slaap meer nodig had. Ontelbaar keer moesten we eruit (ik durfde haar ook niet bij ons in bed te leggen, bang om haar ook ziek te maken) en geloof me, telkens als ik uit bed was geweest, had ik het gevoel alsof ik de Mount Everest had beklommen – drie keer!
En juist toen ik dacht dat het niet erger kon en het vanaf nu dus nog alleen maar bergopwaarts (om maar even in het bergenthema te blijven…) kon gaan, voltrok zich de volgende ramp. Mijn man en ik verloren onze reuk en smaak. We lieten het eten aanbranden, onze dochter Pippa (2 jaar) liep veel te lang rond met een poepluier en we aten puur omdat het moest, maar we proefden echt helemaal niets. De uitslag van de coronatest wees dan ook uit dat we beiden positief getest waren en hoewel mijn klachten al een heel eind over waren (we moesten namelijk best lang op de uitslag wachten), betekende dit het volgende slechte nieuws: de kids moesten 10 dagen in quarantaine! Bovendien had mijn man de mannenversie van Corona, als je begrijpt wat ik bedoel. Al mag ik natuurlijk niet klagen, want hij is gelukkig weer op de been. Hij is vanavond wel vroeg naar bed gegaan en vroeg net of ik hem een kopje thee wilde komen brengen. “Dat doe ik zo, als ik klaar ben met deze blog”, zei ik. “Hij wacht maar even een paar minuutjes. Al zou zijn moeder dat vast nooit hebben gedaan…”, dacht ik.
ILSE (loer hier lekker op mijn Instagram)
