Help! Mijn kind is hoogbegaafd!

Ik schrijf veel over het moederschap en over de niet zo’n roze wolk. Maar soms wil ik ook mijn eigen verhaal met jullie delen. Gewoon, omdat ik het belangrijk vindt, dat jullie zien dat ik ook maar gewoon een moeder ben. Die maar wat aanklooit. Met dezelfde struggles als iedere andere mama. Eigenlijk zijn het grotendeels de struggles van Livia, onze oudste dochter die ik met jullie wil delen.

Livia had duidelijke prioriteiten

Livia is 5,5 jaar oud en zit in groep twee van de basisschool. Al sinds de peuterschool, krijgen wij te horen dat haar motoriek achterloopt op dat van haar leeftijdsgenootjes. Livia liep pas bij 22 maanden. Lopen kan je het eigenlijk niet eens noemen, ze rende van de één op de andere dag ineens door het huis. Ik voelde me flink gepiepeld. Al die maanden had ik haar gedragen en nu ineens kon ze niet alleen lopen, maar ook rennen? Nu snappen we inmiddels hoe dit komt, maar toen stonden we met open mond te kijken. Nu was het ons dus ook wel opgevallen dat Liv motorisch wat langzamer was, maar wij besteedden hier niet zoveel aandacht aan. Omdat ze met anderhalf jaar al volzinnen sprak en wij dachten: dit is duidelijk waar haar aandacht naartoe gaat: het mentale stukje. Dat motorische komt vanzelf wel. Alleen, bleef dat motorische stuk wel achter vergeleken met haar mentale ontwikkeling. Dat laatste ging met sprongen vooruit.

“Uw dochter heeft een motorische stoornis”

Ook toen Livia naar de basisschool ging, kregen we van haar juf te horen: ”Livia beweegt heel houterig en heeft X-benen.” De keer erna zei de juf tijdens het tien minutengesprek: ”We denken dat Livia een motorische stoornis heeft. Jullie moeten met haar naar de fysio.” Wij vonden dit een vrij heftige uitspraak, maar wilden hier wel gevolg aan geven. Dus gingen we naar de fysiotherapeut. Deze heeft Livia uitgebreid getest op zowel fijne, als grove motoriek. Uit alle testen bleek dat ze niet alleen prima benen had, maar ook geen motorische stoornis had.

Speltherapie

Vervolgens kwam speltherapie erbij, want Livia had toch wel wat weinig zelfvertrouwen, aldus de fysiotherapeut. Niet heel gek, als je steeds het gevoel krijgt dat je niet goed genoeg bent, zoals je bent op school. Wij gingen ook hier weer in mee, want je doet alles voor je kind. “Als Liv maar lekker in haar vel komt te zitten”, dachten wij. Na een paar maanden speltherapie, kwam de hoofdbehandelaar bij ons thuis. Het was een heel fijn gesprek en nadat ik het één en ander over Livia had verteld zei zij vrijwel meteen: ”Het lijkt me verstandig, als we Livia’s intelligentie gaan testen. Want waarschijnlijk loopt ze voor op haar leeftijdsgenootjes en zit daar ook die motorische achterstand achter.” Blijkbaar is het voor hoogbegaafde kindjes heel normaal om motorisch geen enorme rockstar te zijn, want dit zijn ze vaak op het mentale stuk al. Wisten wij veel! Wij probeerden er zoveel mogelijk zelfvertrouwen in te gieten en op school liep het er net zo hard weer uit.

Afgelopen zomer werd Livia in een bloedheet kamertje drie uur lang onderworpen aan allerlei testen. Normaal doen ze dit in twee keer, omdat kleuters zich niet zo lang kunnen concentreren. Liv vloog door de testen heen. Tussendoor appte de psycholoog die de test afnam, naar mij dat het erg goed ging. Ik haalde Liv op, oververhit en doodmoe. Maar ze had alle testen die ochtend in een keer afgerond. Top!

Eindelijk duidelijkheid

Na een paar weken volgde de uitslag. Zowel de hoofdbehandelaar, als de psycholoog die Liv getest had, kwamen beiden naar ons huis. Omdat mijn man veel werkt, deed ik dit gesprek alleen. Ik was vrij nerveus. Er ging van alles door mijn hoofd. Ik ken mijn kind en weet dat ze hoog sensitief is. Wat, als dit nu verward zou worden met iets wat ze mijns inziens niet heeft? Autisme, ADHD, alles ging door me heen. Deze test laat niet alleen de intelligentie van je kind zien, maar ook het karakter. “Het complete profiel”, noemen ze dat. Na binnenkomst, kwam vrijwel meteen het verlossende woord: Livia is hoog intelligent. Ofwel: ze heeft een ontwikkelingsvoorsprong. De term hoogbegaafd vind ik zelf niet zo leuk. Maar goed, het beestje moet een naam hebben, dus: mijn kind is hoogbegaafd.

Het raakte me enorm

Ik wist het diep van binnen eigenlijk wel. Maar toch raakte het me enorm. De tranen liepen over mijn wangen. Van blijdschap en trots, maar ik vond het ook heftig. Van mij had ze prima in de middenmoot mogen zitten. Wij zeggen beiden steevast: ”Als ze maar gelukkig is.” Dat laatste was ze al een tijdje niet op school. Mede omdat haar leerkracht zich zo op haar motorische “achterstand” focuste, dat de aandacht voor haar mentale voorsprong er totaal niet was. Nu heeft ze een juf die aankomend jaar met pensioen gaat en mij tijdens het tien minuten gesprek al toevertrouwde, dat ze drie jaar geleden al met pensioen wilde. Dus heel gemotiveerd kwam deze juf niet over. Vervolgens kregen wij tijdens al die tien minuten gesprekken vooral te horen dat ze met haar veertig jaar ervaring echt wel wist hoe een motorische achterstand eruit zag en dat Liv vergeleken met het gemiddelde (ik kan dit niet meer horen), achterliep op haar klasgenootjes. Maar hoe kan het dan, dat je met zoveel ervaring in het onderwijs, dan volledig gemist hebt dat mijn kind zich kapot verveelt in jouw klas en je haar niet wat meer uitdaging biedt? Kortom: we were not amused. Wij snappen dat er in het onderwijs een nijpend tekort is aan leerkrachten en dat er daarom gestaakt wordt. Omdat er allerlei kinderen zijn die in de klas meer aandacht nodig hebben. Daar is onze Liv ook een voorbeeld van. “Maar, hoe kan er zoveel tunnelvisie zijn”, vragen wij ons af. Hoe kan deze juf dit gemist hebben, met al haar ervaring? Ik kan daar met mijn pet niet bij!

Plan van aanpak

Inmiddels hebben we een gesprek gehad met zowel de intern begeleider op school, als de psycholoog. De juf kon hier niet bij zijn, want zij was ziek thuis. Er wordt nu een plan van aanpak opgesteld, zodat Livia meer positief geprikkeld en uitgedaagd wordt in de klas. Er is een hoogbegaafdheidsjuf, die met haar aan de slag gaat en Livia andere taakjes gaat geven, zodat ze haar hoge intelligentie ook eindelijk kan gaan gebruiken. Wij zijn thuis ook druk met letters oefenen, want dat wil Liv zo graag. En door de psychologen werden verschillende oefensites en apps aangeraden. Alles vindt Liv geweldig. Eindelijk kan ze alleen spelen, zonder ons er steeds bij te vragen. Ik heb ineens een heel ander kind!

“Mama, ik vind school zo saai!”

Laatst kwam Livia thuis en zei ze: ”Mama, ik vind school zo stom. Moest ik vandaag weer een lieveheersbeestje beplakken. Ik vind dat zo saai!” Ik hoop vurig dat er een goede plan van aanpak komt en dat Livia gewoon op haar vertrouwde plek kan blijven. Het laatste wat wij willen, is haar van school halen. Mede ook, omdat ze zo gevoelig is en juist heel veel vriendinnetjes heeft. De komende periode zal het moeten uitwijzen.

TILDA