Het verdriet van de wereld slaapt in mijn armen…

Mensen vragen wel eens of pleegzorg mij heeft veranderd en om eerlijk te zijn weet ik het antwoord niet op die vraag… Iedereen verandert de hele tijd, je leert, ervaart, struikelt en staat weer op. Was ik anders geweest als we niet aan pleegzorg waren begonnen? Waarschijnlijk wel… Wat ik wel met zekerheid kan zeggen is dat mijn wereldbeeld is veranderd. Sinds ons eerste pleegkind bij ons op de stoep stond, dát moment, is mijn beeld van mensen en de wereld veranderd.

Pleegzorginformatie

Als je pleegouder wilt worden, ga je eerst een heel traject in, beginnend bij een informatiebijeenkomst. Je wordt gecheckt bij de Raad van de Kinderbescherming, er wordt een VOG aangevraagd en tijdens verschillende gesprekken word je het hemd van het lijf gevraagd. Dan is er nog de cursus, een serie van bijeenkomsten met meerdere aspirant pleegouders waar je van alles geleerd wordt. Je maakt in een soort schoolse setting kennis met allerlei pleegzorgachtige onderwerpen. Tijdens onze cursusavonden werden heel veel dingen verteld: hechtingsproblemen, uit huis plaatsingen, trauma, contact met biologische ouders, echt heel veel dingen kwamen aan bod. Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens iedere avond dacht: “Ze vertellen ons hier natuurlijk de allerergste situaties om te kijken of we afgeschrikt raken”. Wij lieten ons niet afschrikken, doorliepen de cursus en werden goedgekeurd als pleegouders.

Ideologie

Goedgekeurd als pleegouders, waren we er meer klaar voor dan ooit tevoren in ons leven. Ja, wij waren klaar om de zorg op ons te nemen. Met liefde, structuur en rust zouden wij het samen redden, want zeg nou zelf, we wonen toch in Nederland?

Toen het al kort daarna tijd was voor een eerste plaatsing, keken we in de ogen van dat jonge mannetje. Z’n eerste tand was er nét uit, door de politie was hij uit huis gehaald bij zijn moeder en met de tranen nog in zijn ogen stond hij nu, nog geen half uur later, bij ons op de stoep. We waren vreemden voor hem. Hij was in zijn leven nog nooit in ons dorp geweest en had nog nooit ergens geslapen zonder zijn moeder. Hij hield zich stoer, maar mijn hart brak. Via jeugdzorg, zijn voogd en pleegzorg hoorde ik stukjes van zijn verhaal. Politie, verwaarlozing, grenzeloosheid, diefstal, mensenhandel, honger en armoede, mijn wereldbeeld lag aan flarden… Was dít wat er gebeurde in dorpen zó dichtbij? We wonen niet in een wereldstad of de randstad, gewoon in een dorp met mensen die het allemaal goed bedoelen, toch?

De echte verhalen van pleegkinderen

Inmiddels zijn er meer pleegzorgverhalen in ons leven gekomen en bij iedere plaatsing horen we nieuwe verhalen. Echte verhalen uit de wereld waarin wij leven. Eerlijk is eerlijk: ik had géén idee! Noem het naïef, maar ik wist écht niet dat zoveel mensen een zwervend bestaan leven, dat verslaving zóveel voorkomt, dat verwaarlozing en mishandeling zó dichtbij de deur in zulke ernstige vormen híer voorkomen!

De slachtoffers van al deze ellende zijn de kinderen, de kinderen voor wie wij zorgen als de rechter heeft besloten dat het niet anders meer kan. In Nederland is veel hulp aanwezig en heb je als ouders en gezin heel veel mogelijkheden. Maar na al die jaren zie ik ook de tekortkomingen van deze hulp en hoe onmogelijk het soms is voor de volwassenen in deze situaties. Als je zó beschadigd bent als mens, kan íemand dan van je verwachten dat je binnen de normen en waarden van onze maatschappij kunt functioneren? De buikmoeders en vaders van onze kinderen hebben allemaal hun eigen verhaal. Hun eigen geschiedenis. Inmiddels weet ik dat het leven niet zwart wit is. Daders zijn soms (vaak?) zelf ook slachtoffer… Het verdriet is groot en er zijn eigenlijk alleen maar slachtoffers.

Er kwam een baby’tje bij ons gezin

Ik vergeet nooit meer de dag dat ik met een lege maxi cosi het ziekenhuis in wandelde. Nog geen half uur nadat ik binnen was gekomen, liepen we weer naar buiten met in onze maxi cosi een pasgeboren baby’tje. Mensen in het ziekenhuis feliciteerden ons met de geboorte. Een oma in de lift kon zelfs zien dat de baby sprékend op mijn man leek…

In de auto huilde ik hete tranen. Het verdriet van deze pasbevallen moeder, de sporen van een ernstige verslaving en de ellende van de wereld, het lag allemaal in mijn armen. Ik wiegde het kleine baby’tje en beloofde dat ik voor hem, maar ook voor zijn buikmama een plek had in mijn hart.

Mijn wereldbeeld

Mijn beeld van de wereld is veranderd. Ik weet nu hoe groot en ernstig de problematiek soms zó dichtbij kan zijn. Maar ik ben ook zachter en minder oordelen geworden. Ik ken nu ook de verhalen van héél dichtbij.

Wat heeft jouw wereldbeeld gevormd of juist veranderd?

PLEEGMOEDER klik hier voor mijn Instagram