In juni 2015 besloten we dat ik zou stoppen met de pil. In oktober raakte ik zwanger van ons eerste kindje. Wat een fijne zwangerschap. Met de baby ging alles goed en met mij ook (op wat bekkenklachten aan het einde na). Vaak zei ik tegen mensen: “Dit zou goed mijn hobby kunnen zijn”. Ik vond mijn buik mooi en straalde werkelijk. Tijdens de zwangerschap deden we een cursus Hypnobirthing. Ik wilde graag thuis en zo natuurlijk mogelijk bevallen.
Tot de 40 weken bleef ons kindje (we wisten het geslacht niet) keurig zitten. Toen ik bij 40+1 ’s avonds naar bed ging, dacht ik: “Laat ik wit ondergoed aantrekken. Stel je nou toch voor dat ik die muts ben waarbij eerst de vliezen breken, dan kan ik in ieder geval zien of het vruchtwater schoon is”. Ik ging naar bed en om 22.15 uur schrok ik wakker. Ik voelde iets geks, maar kon het niet meteen plaatsen. Ineens voelde ik wat nats tussen mijn benen. Ik weet nog dat ik snel het voedingskussen tussen mijn benen vandaan schopte en dat er ineens een stortvloed van vruchtwater naar buiten kwam. Het bed was doorweekt en ik durfde me niet te vervoeren. Rustig belde ik mijn man om te zeggen dat mijn vliezen gebroken waren. Hij wist niet hoe snel hij naar huis moest komen. Ook de verloskundige heb ik gebeld en zij kwam checken of het inderdaad mijn vliezen waren. Dit was het geval en nu was het wachten op weeën. Ze zou om 11.00 uur ’s morgens weer langskomen, tenzij de bevalling eerder zou beginnen. Er waren weeën, ze deden ook pijn, maar ze waren onregelmatig en nog lang niet heftig genoeg. We belden dus niet en wachtten tot de volgende ochtend.
Bij de controle was alles goed. De ontsluiting kon ze niet checken in verband met langdurig gebroken vliezen, maar de weeën waren onvoldoende om verdere actie op te ondernemen. Ik moest zoveel mogelijk afleiding proberen te zoeken. Om 16.00 uur zou ze weer terugkomen. Ook zou mijn acupuncturist langskomen om te kijken of hij nog iets kon betekenen in het opwekken van goede weeën.
Al die uren lang had ik weeën, maar onregelmatig en niet heftig genoeg. Ondertussen was ik uitgeput en moest de bevalling nog beginnen. Ook viel het plaatje van rustig thuis bevallen uiteen, want bij 24 uur gebroken vliezen moest ik naar het ziekenhuis. Er was namelijk infectiegevaar. Daar heb ik vreselijk om gehuild, want dat was niet wat ik wilde. Mijn hele geboorteplan was ingesteld op een thuisbevalling. Er waren wel wat noodscenario’s in opgenomen, maar ik stond er eigenlijk helemaal niet voor open. Om 16.00 uur kwam de verloskundige weer kijken. Ze gaf ons twee opties: afwachten tot morgenochtend en kijken wat er vanzelf nog zou gebeuren, maar als het dan goed op gang kwam, moesten we wel meteen naar het ziekenhuis. Of ons rustig om 21.00 melden in het ziekenhuis, een ballon en katheter laten plaatsen en de bevalling in laten leiden. We kozen voor het laatste, omdat we dan in ieder geval nog in alle rust naar het ziekenhuis konden gaan en daar de overgebleven mogelijkheden van mijn geboorteplan met de verpleegkundigen zouden bespreken.
Ik was echter chagrijnig, moe, opgefokt, niet voor rede vatbaar en onvriendelijk tegen het ziekenhuispersoneel. Met ieder punt uit mijn geboorteplan wat werd afgeschreven, werd ik chagrijniger. Eindelijk werd ik getoucheerd en ik had pas 1 centimeter ontsluiting. Al bijna 24 uur pijn, voor absoluut helemaal niks! Het toucheren deed pijn, het plaatsen van het ballonnetje deed pijn en ik was zo moe! Ik was al vanaf 7.00 uur de vorige dag wakker op een middagdutje en een uurtje slaap voor het breken van mijn vliezen na. Met de slaapmedicatie kon ik gelukkig eventjes slapen, maar toen ik ’s nachts naar de wc moest om te plassen viel het ballonnetje eruit.
Ze kwamen weer toucheren en ik had 3 centimeter ontsluiting. Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers en toen kwam het eindelijk lekker op gang. Door de ademhalingstechnieken die ik had geleerd bij Hypnobirthing kon ik alles goed wegzuchten en vond ik het dragelijk. Tegen de ochtend nam de weeën lactiviteit af en kwamen ze de pomp hoger zetten. Dit deden ze nog een paar keer, want iedere keer zakte de weeën activiteit weer af. Ondertussen zag ik groen en geel van de pijn, moest ik vreselijk overgeven en mocht ik welgeteld één keer onder de warme douche tegen de krampen, omdat ik eigenlijk 24/7 aan het CTG-apparaat moest liggen. De ontsluiting schoot ook niet op. Om 10.00 uur had ik pas 4,5 centimeter. In mijn geboorteplan stond met grote letters dat ik geen ruggenprik wilde. Ik ben vreselijk bang voor naalden en uit angst hiervoor had ik dat ook in mijn plan gezet, echter nu had ik zoveel pijn dat ik er één eiste. De verloskundige zei rustig dat ze dacht dat de ruggenprik me zou helpen. Bij de eerstvolgende controle moest ik wél voorbij de 8 centimeter ontsluiting zijn. Anders zouden ze voor een keizersnede gaan. Op dat moment maakte het me allemaal niet meer uit. Ik wilde van de pijn af en eigenlijk ook van de baby. Om 11.00 uur kreeg ik een ruggenprik op de verkoeverkamer. De anesthesist kon namelijk niet naar mij komen. Nog voor ik weer terug was op mijn eigen kamer lag ik te slapen.
Toen ik wakker werd, zat mijn vader aan mijn voeteneind. Mijn man had hem gebeld (zoals in het geboorteplan stond), omdat de bevalling erg lang duurde en hij zelf even tot rust moest komen. Ik voelde geen pijn meer, maar wel een enorme druk op mijn buik. Dit bleken persweeën. Ze kwamen kijken hoeveel ontsluiting ik had en dat was 8,5 centimeter. Ze zouden over een uur terugkomen voor de volgende controle en tot die tijd de persweeën laten voor wat het was. Omdat ik geen pijn had, was dat redelijk te doen. Een uur later was de ontsluiting 9,5 centimeter. Ondertussen had ik wel erg veel last van de persweeën. De baby drukte constant op mijn katheter waardoor ik het gevoel had te moeten plassen. De druk op mijn buik werd heel onprettig. Ze zouden wéér over een uur terugkomen. Hier stak mijn man gelukkig een stokje voor. Ik was al zo lang bezig. Ik hield het niet meer vol. Een uur was echt te lang. Ik moest vast op mijn linkerzij gaan liggen en rustig naar beneden ademen zoals ik had geleerd bij Hypnobirthing. Over een halfuur zouden ze terugkomen.
Een halfuur later had ik 10 centimeter (EINDELIJK!) en mocht ik beginnen met persen. Dit persen duurde uiteindelijk bijna twee uur. Ik was helemaal gesloopt. Na de laatste keer persen werd de baby over mijn benen getild en aangegeven. Mijn man en ik zagen tegelijk dat we een jongetje hadden gekregen! Ik was zo opgelucht dat de bevalling voorbij was. Daarna is alles een beetje in een roes aan me voorbij gegaan. Ik zou niet weten of ik heb moeten persen voor de placenta. Wel heb ik heel duidelijk aangegeven dat ik hem niet wilde zien, ik was er helemaal klaar mee. Van de hechtingen heb ik niks gevoeld. Ik weet nog dat ik de baby vond stinken toen ik hem aanpakte. Hij poepte ook meteen in mijn hand. Het euforische gevoel dat ik moeder was geworden had ik nog niet. Ik was overweldigd, maar vooral door de hele toestand van de bevalling, ik was blij dat ons mannetje er eindelijk was, maar kon me nog niet goed met hem verbinden.
De volgende ochtend was mijn man al wat spullen naar huis aan het brengen. Ik was alleen met onze zoon op de kamer en hij was bij me aan het drinken. Toen hij klaar was, keek hij me aan met zijn grote blauwe ogen en ineens begon ik heel hard te huilen. Alle emoties kwamen keihard binnen. Ik werd overladen door gevoelens van liefde, warmte, willen zorgen voor en beschermen tegen. En ineens was ik moeder. Moeder van onze prachtige zoon Felix!
ANNE
