Toen ik net 20 was, werd ik onverwacht zwanger van Floortje. Ik zat midden in mijn opleiding tot verpleegkundige, vol ambitie en werkte veel. Kort nadat ik wist dat ik zwanger was, heeft mijn ex-partner mij voorgoed verlaten en dat vond ik prima zo. Ik kon dit wel alleen met mijn lieve ouders, broer en schoonzus! Op de één of andere manier was er sinds de achtste zwangerschapsweek bij mij een knop omgeslagen. Ik wilde er alles aan doen om Floortje trots te maken. Ik wilde geen ordinaire ‘vier handen op 1 buik’-moeder zijn. Nee, ik wilde iedereen laten zien hoe het ook kon! Ik stortte me volledig op mijn werk. Ik werkte in een flexpool met een 0-uren contract en ging heel veel uren extra werken. Ik kon op deze manier sparen voor mijn kleine en haar alles van de wereld geven. Dit heeft maanden zo door gesudderd. Vol stress, adrenaline en kracht ramde ik door op weinig slaap en net genoeg eten om maar niet te hoeven voelen. Niet te voelen dat het eigenlijk best pijnlijk was dat ik alleenstaand was. En hoe zou dat gaan met mijn laatste jaar van de opleiding? Ze zou immers een paar weken voor mijn eindexamens geboren worden. Kon ik dat allemaal wel? Het besef kwam later. Toen ik met 35 weken gedwongen moest stoppen van de verloskundige en de gynaecoloog nadat er geconstateerd was dat ik mijzelf volledig aan het uitputten was, terwijl het grootste nog stond te gebeuren. Na 38 weken zwangerschap stopte ik met school. Ik had de babykamer op tijd af, had de vluchtkoffer al klaar staan vanaf 36 weken en het geboorteplan en kraamplan lagen al uitgeprint klaar. Een dag later (38+1) zat ik uitgeput bij de verloskundige. ‘Je snapt wel dat als je amper slaapt, je lichaam zelf geen volledige weeën kan maken hè, Daphne?’ Na stressvolle maanden, bekkeninstabiliteit en vanaf 32 weken verdenking van HELLP, wist ik niet meer hoe ik moest ontspannen.
Dit alles zorgde er voor dat ik met 38+6 ingeleid werd. Ik was ka-pot kan ik je vertellen! Madame kwam na 47 uur met een spoedkeizersnede ter wereld. Tijdens mijn ziekenhuisopname vroegen de verpleegkundigen mij wat ik wilde: Borstvoeding of flesvoeding? Ik had wel flessen mee, maar ik wilde heel graag mijn kindje het beste geven, dus borstvoeding! Zo gezegd, zo gedaan. Na mijn spoedkeizersnede onder volledige narcose, werd Floortje aangelegd. Ik vond het heel onwennig. Ook raar dat er een onbekende verpleegkundige bij mij stond, mijn moeder aan de andere kant van het bed toekeek en een mooie baby die wild naar mijn borst zocht. Ik wist niet welke houding ik moest aannemen. Door alle vermoeidheid en drukte heb ik mij minimaal ingelezen over borstvoeding. Ik werd emotioneel de eerste keer. Niet dat ik het mooi vond, maar meer omdat ik het gevoel had dat ik nu al faalde. Ik kon dit niet. Mijn borsten lekten al weken, maar er kwam op ‘le moment supreme’ toch echt bar weinig uit. Dit frustreerde Floortje. ‘Zij heeft een zware geboorte gehad en door mij moet ze ook nog zo hard werken’, dacht ik. Ik baalde als een stekker! Toch gaf ik niet op. De eerste 18 uur heb ik haar samen met een verpleegkundige elk uur aangelegd. Ik wilde het leren, het eigen maken. Floortje had een hoge zuigbehoefte en raakte enorm snel gefrustreerd als het niet lukte. Ze kreeg een speentje en zo kwamen we de uren wel door. Na ongeveer 24 uur werd ze gewogen en kwamen we er achter dat ze enorm veel af viel en er meer eten in moest. Prima, maar hoe moet ik dit gaan doen?! Kolven was het antwoord. Ik voelde mij net Bertha de koe. Dubbele zuigers aan de borsten en maar in spanning afwachten wat er uit kwam. Na twee mini bodempjes te hebben gecreëerd, drukte ik vol enthousiasme op het belletje. ‘Kijk, dit goud heb ik zelf gemaakt! Doe er alsjeblieft voorzichtig mee!’, zei ik. De verpleegkundige keek en zei dat dit niet genoeg was. Maar het kon nog op gang komen. Floortje kreeg tijdelijk aanvulling met kunstvoeding totdat ik genoeg zou produceren.
Ik ben een doorzetter van mijzelf. Toen ik naar huis mocht, waren ik en de kraamverzorgster er na twee dagen uit: Floortje is geen borstdrinker. Mijn borsten waren kapot. Ze bloedden enorm en ik bleef maar kolven, hoe veel pijn het ook deed. De productie werd steeds meer en ik vertelde aan mijn ouders dat ik één hele plank in de koelkast aan borstvoeding had gecreëerd. Mijn goud! Toch was het steeds niet genoeg. Ik kreeg infecties aan mijn keizersnedewond en dus ook bantibioticakuren. ’s Nachts heeft mijn moeder mij met de acht voedingen van Floortje geholpen. Zij gaf Floortje de fles (’s nachts kunstvoeding, overdag had ik genoeg borstvoeding). Ondertussen zat ik na bijna drie weken weer in de examenbanken. Mijn echte volle lesdagen heb ik na zes weken hervat. In die periode kreeg ik ook domperidon om mijn productie op te hogen, want deze zakte steeds verder in. Op school in de pauzes ging ik naar de kolfkamer op school en zat ik daar een hele pauze lang zonder dat ik me-time had. Thuis ging ik weer kolven en ’s nachts zette ik twee keer de wekker om extra te kolven, terwijl Floortje door sliep. Dit heb ik volgehouden tot ze bijna vier maanden was. De laatste weken heb ik bijna alle kolfsessies gehuild van de pijn en de vermoeidheid.
Ik kwam toen Floortje vier maanden oud was thuis van school en ben in tranen uitgebarsten bij mijn moeder en vader terwijl Floortje sliep. ‘Ik heb gefaald mama en papa. Ik kan niet eens produceren wat zo veel andere vrouwen wél kunnen. Ik kan Floortje niet eens geven wat ik zo graag wil!’
Mijn moeder en ik hebben die avond en zelfs in de nacht veel gepraat. Mijn moeder vertelde mij dat als ik zelfs maar één dag borstvoeding had gegeven, dat ook goed was geweest. Ik heb gedaan wat ik kon en daar ging het toch om? Zelf ben ik als baby groot gebracht met 100% kunstvoeding en ik ben er ook groot op geworden. Wat is het probleem dan precies? Die dag er na ben ik gestopt met de Domperidon slikken en na 24 uur kwam er al niks meer uit mijn borsten. Ik was doodmoe. Ik ben daarna maar twee keer verdrietig geweest. De eerste keer toen ik las dat iemand anders de hele vriezer vol had liggen met borstvoeding en één keer toen Floortje verkouden werd. ‘Had ik haar ziek zijn kunnen voorkomen door langer borstvoeding te geven?’, schoot er door mijn hoofd. Nee. Mijn lijf kon niet meer. Punt.
Elke keuze is goed! Hoe je het doet, welke visie je hebt. Wel of geen borstvoeding. Aanleggen of kolven. Volledige borstvoeding of voor de helft. 1 dag of 10 jaar. Het maakt niets uit! Elke keuze is goed. Je houdt van je kind. De liefde die jij voelt, beste mama of papa die dit leest, is het allerbelangrijkste op deze aarde. Onthoud dat! Als je je verdrietig voelt omdat het allemaal niet meer lukt, bedenk dan even dat je hebt gedaan wat je kon. YOU ROCK!
Wegens privacy is Floortje niet herkenbaar in beeld
DAPHNE
