Meike vertelt in een minireeks over haar zwangerschap en bevalling van Nola*. Een paar weken na de geboorte komt prachtige Nola te overlijden. Lees hier haar vorige delen voordat je hieronder verder leest.
Gelukkig is de MRI goed gegaan. Dat wil zeggen: ze hebben de MRI scan kunnen maken. Wat de uitslag is, dat horen we morgen, op dinsdag. Eerst mag ik Nola weer een keer vasthouden. Deze keer gaan we “buidelen”. Dit betekent dat ik achterover lig in de stoel met blote borst en Nola ligt op mij. Dit is net zo’n onderneming als de dag ervoor en ik ben benieuwd hoe deze ervaring is.
Daar ligt dan éindelijk mijn dochter op mijn borst (voor het gemak denken we even alle slangen, infusen en alarmen die afgaan op de achtergrond weg). Ik voel de oxytocine door mijn lichaam razen. Wat een heerlijk gevoel. Voor het eerst sinds een week is er geen ruimte voor angst, is er geen ruimte om te denken aan de mogelijk slechte uitkomst van morgen. Farley zit naast mij te bellen met zijn zus en ze hebben het over de uitslag van morgen. Wat het betekent als Nola komt te overlijden. Ik zeg hem dat hij moet ophangen. Er is heel even, heel eventjes maar, geen ruimte in mijn hoofd en gevoel dat het wel eens slecht zou kunnen aflopen. Ik geniet intens van dit moment en slaap die nacht dan ook verbazingwekkend goed.
Dinsdagochtend gaan we weer naar Nola. Deze keer is Farley aan de beurt om te worden gebuideld. We weten nog steeds niet hoe laat we het gesprek zullen hebben om de uitslag te bespreken maar het zal ‘ergens tussen 14:00 en 17:00 zijn’. Zo leuk, die ziekenhuistijden… We lunchen even snel en horen dat het gesprek voor de uitslag om 15:30 zal zijn. We hebben eerst nog om 14:00 uur een gesprek staan met de maatschappelijk werker, Marcia. Ik zit bij dit gesprek, maar ik kan me niet concentreren. Nu ik weet dat we om 15:30 het gesprek hebben, breekt de angst me uit. Ergens wil ik duidelijkheid, maar aan de andere kant wil ik zo hard mogelijk wegrennen. Omdat ik ook weet dat, bij een slechte uitslag, er geen weg meer terug is. Nu kan ik nog fantaseren over “een medisch wonder” en dat Nola, ondanks alle voortekenen, tóch nog goed uit de strijd zal komen.
Farley haalt beneden zijn zus op. Zij zal ook bij het gesprek zitten om aantekeningen te maken, zodat wij dat later kunnen teruglezen. Ik wacht ondertussen in de ouderkamer op de achtste verdieping. Het valt me op dat de ramen die er zijn, niet open kunnen. Zou dat bewust zijn? Het gevoel dat ik heb, kan ik nog het beste omschrijven alsof ik zo mijn eindexamen moet maken, alleen ga ik er in met alleen maar dikke onvoldoendes en is de kans dat ik nog ga slagen eigenlijk nihil. Om half 4 worden we opgehaald door Dr. vd A. en Dr. C. Ook zit er een verpleegkundige bij die Nola veel heeft verzorgd: Sabine. We lopen een grote ruimte in en ik verbaas me over de setting. Er staan lege couveuses en in één ligt een reanimatie torso en aan de zijkant hangen een stuk of 30 geschilderde portretten van statige mannen. Het lijkt wel een bizarre escaperoom. Ik vraag me af of ze altijd dit soort gesprekken voeren in deze kamer en er nog nooit iemand heeft gezegd dat er een behoorlijk lugubere sfeer hangt. We gaan zitten aan de tafel en ik zit tegenover het raam. Wat ik buiten zie steekt zó enorm af bij de ruimte en de situatie waar we in zitten. Het is vakantieperiode en 35 graden. De zon straalt genadeloos en de lucht is strakblauw. Het uitzicht is fantastisch over de Bosbaan waar het krioelt van de bootjes. Was ik maar daar, was ik maar zorgeloos net zoals de mensen daar in het water. Hoe kan het dat ik hier ben beland. Hier in deze ruimte met portretten van oude mannen die me aanstaren.
De artsen steken van wal. Het is geen goed nieuws. Alle hersendelen van Nola zijn aangetast. Dat past ook bij het beeld dat ze heeft laten zien tijdens het opwarmen. Nola zal geen zinvol en kwalitatief leven kunnen leiden. Zij zal waarschijnlijk zelf niet eens weten dat haar naam Nola is. De verwachting is dat zij niet kan lopen, praten, drinken, slikken en hoesten. Daarbij zal ze spastisch en epileptisch zijn. Zowel de delen waar de motoriek wordt aangestuurd als het cognitieve gedeelte is aangestast. Ik val stil. Ergens is het een bevestiging van wat we al die tijd hebben geweten. We gaan over naar het praktische deel. Hoe gaat het dan nu verder? Ze zeggen dat Nola wordt losgekoppeld van alle apparatuur en dat zij dan alleen nog de beademing en anti-epilepsie medicatie krijgt. Dat ze dan, als wij er klaar voor zijn, de beademing zullen afkoppelen en dat Nola dan waarschijnlijk binnen een paar uur zal overlijden. Maar, alles op ons tempo. Farley vraagt: ‘Oké, dus als we nog drie weken willen wachten dan kan dat ook’. ‘Nou nee, eerder morgen of overmorgen’ is het antwoord…
MEIKE
