Demi is NICU-verpleegster en ze krijgt te horen dat ze een baby’tje van 25 weken, Ava, moet gaan opvangen. Vader is overdonderd door alles. Ook moeder zit vol ongeloof naast de couveuse. Dit wordt een spannende tijd voor deze familie. Lees hier het eerste deel, voordat je hieronder deel 2 leest.
Vrijdag
Ik ben nog even aan het lunchen samen met vriendinnen, voordat ik weer naar mijn werk moet. Ik heb vandaag avonddienst en moet rond 15 uur beginnen. Ik rijd om 14 uur weg van huis richting het werk. Ik ben benieuwd hoe het met Ava gaat… De afgelopen twee weken heeft Ava al veel meegemaakt. De eerste dagen na de geboorte zijn altijd erg spannend, maar daar is Ava goed doorheen gekomen. Dit zien we vaker bij extreme vroeggeboorte en noemen we ook wel de ‘honeymoon’ fase. De prematuren ervaren nog zo veel stress van alle gebeurtenissen, waardoor ze bijvoorbeeld goed blijven doorademen. Ava heeft daarnaast de eerste dagen antibiotica gehad, omdat het niet helemaal duidelijk was waarom Ava zo snel en vroeggeboren is. We gaan dan altijd standaard uit van een infectie en wachten dan niet af tot er uitslagen bekend zijn die een infectie bevestigen. Er wordt gestart met antibiotica en na een aantal dagen, als blijkt dat er geen infectie speelt, stoppen we de antibiotica weer. Ava bleek geen infectie te hebben, dus is een aantal dagen na de geboorte, de antibiotica weer gestopt. Na drie dagen bleek dat volledig zelfstandig ademhalen Ava niet meer ging lukken, de ‘honeymoon’ fase was voorbij. Ze was uitgeput en had veel ‘incidenten’. Dit zijn dipjes in hartslag of zuurstofgehalte in het bloed. Dit gebeurt als een prematuur niet goed doorademt of ‘vergeet’ te ademhalen. Ava moest een beademingsbuisje krijgen. Na een aantal dagen mocht deze weer verwijderd worden, omdat Ava liet zien dat ze minder vermoeid was en zelf tussen de beademing door begon te ademen. Ik schrijf dit nu allemaal redelijk gemakkelijk op, omdat dit voor verpleegkundigen en artsen op de IC Neonatologie, inmiddels dagelijkse kost is. We beslissen samen en snel wanneer we bepaalde lichamelijke functies moeten overnemen, zoals het ademhalen, in dit geval bij Ava. Maar daarnaast besef ik me ook vaak genoeg dat dit helemaal niet normaal of gewoon is voor ouders. Zij zitten in een rollercoaster, die op en neer en soms minstens drie keer per dag over de kop gaat. Dit was ook te merken bij de ouders van Ava. De eerste dagen waren overdonderend, maar ook waren ze opgelucht dat Ava geen infectie bleek te hebben. Toen Ava haar eerste incidenten begon te krijgen en er steeds meer kreeg, werden zij opnieuw angstig en werden ze weer op de feiten gedrukt dat Ava zo kwetsbaar is.
Ava haar tweede levensweek leek goed te beginnen. Ze ademde zelfstandig met CPAP-ondersteuning, kreeg steeds meer moedermelk via de sonde en minder infuusvoeding. Elke dag mocht zowel mama als papa met haar buidelen. Dit is huid op huidcontact minstens één uur achter elkaar. Ouders en Ava genoten hier volop van. Daarnaast leerde ouders steeds meer voor Ava te zorgen. Inmiddels wisten ze hoe ze haar luier moesten verschonen en zagen ze dat Ava echt reageerde op haar ouders: ze opende haar oogjes en hield met haar kleine handje een vinger van mama of papa vast.
Inmiddels brak Ava haar derde levensweek aan. Ze was ongeveer 28 weken en 3 dagen oud. Ik verzorgde haar die dag en vond dat ze wat matjes was, ze opende weinig haar ogen en was wat bleek van kleur. Haar ouders was dit ook opgevallen en dit vind ik altijd belangrijk om te weten. Ouders kennen hun kindje het allerbeste, want zij zien hun kindje dagelijks. Tijdens de artsenvisite vertelde ik mijn bevindingen. De arts nam deze bevindingen serieus en zou Ava gaan nakijken. Ook de arts vond dat Ava wat matjes was en bleek van kleur zag, maar dit was nog niet voldoende om te zeggen dat ze ziek aan het worden was. Dit was ik zeker met de arts eens. We besloten het te vervolgen en in de gaten te houden. Als er iets zou veranderen, bijvoorbeeld instabiliteit in temperatuur of toename van incidenten, zouden we gaan ingrijpen. Ouders begrepen de beslissing, maar ik zag de angst in hun ogen weer ontstaan. Ouders gingen einde van mijn dienst richting het Ronald McDonald’s huis, een huis naast het ziekenhuis voor families van kinderen die in het ziekenhuis liggen, om even uit te rusten. Ik had met ouders afgesproken dat we ze zouden bellen als de situatie veranderde. Ik droeg mijn zorgen over naar de volgende dienst en ging op weg naar huis. De dag erna had ik avonddienst… En toen bleek het helemaal mis.
Terwijl ik naar mijn dienst reed, dacht ik na over hoe het met Ava zou gaan. Ik had zo’n onderbuikgevoel dat Ava zieker was geworden en ik haar heel anders zou aantreffen dan gisteren. En dit bleek helaas ook… Over de avond en nacht was er veel gebeurd. Ava bleek een NEC te hebben ontwikkeld. Dit is een darminfectie die helaas geregeld voorkomt bij prematuren. Hun maag-darmstelsel is nog zo kwetsbaar en ondanks dat we rustig aan beginnen met voeden en voornamelijk donormelk en/of moedermelk geven, ontstaat deze infectie. Ava bleek ’s avonds te zijn gaan spugen en kreeg meer incidenten. Ook werd haar buik pijnlijk en meer opgezet. Haar situatie verslechterde eigenlijk zo snel dat ze ook direct weer een beademingsbuisje moest krijgen, bloeddruk medicatie nodig had en in slaap werd gehouden vanwege de pijn. Naarmate de nacht vorderde ging het eigenlijk nog veel slechter en bleek na een verder onderzoek van de buik dat er zelfs een perforatie was ontstaan van de darm. Met spoed is er geopereerd door de kinderchirurgen. Dit is gebeurd op de afdeling, omdat Ava te instabiel was om te worden verplaatst naar de operatiekamer.
Toen ik mijn dienst begon rond 15 uur was Ava iets stabieler, maar nog steeds erg ziek. Ouders zaten bij de couveuse toen ik binnen kwam. Ze zagen er vermoeid en verdrietig uit. Dit was een nachtmerrie … Ze waren heel erg dankbaar dat er zo snel gehandeld is, maar jeetje wat vinden ze het verschrikkelijk om hun dochtertje zo te zien strijden en daarbij het gevoel te hebben weinig te kunnen doen. Ouders vertelden dat Ava een stoma had gekregen. Dit was om haar darmen rust te geven en daarbij hebben de kinderchirurgen het deel van de darm dat geperforeerd was verwijderd. Ik lees mij verder in door middel van het digitale dossier. Alles is afgelopen avond-nacht en dag uit de kast gehaald om Ava in leven te houden. Mijn gevoel zei het gisteren al: dit is niet pluis… En dit bleek waar helaas. Ik praat nog even met ouders. Ze kunnen alleen maar hopen dat Ava dit gaat overleven en ik hoop met ze mee…
NICU-VERPLEEGSTER DEMI
