Mijn verhaal begint in januari 2019, als ik er achter kom dat ik zwanger ben. Op de 30e verjaardag van mijn vriend sta ik met een positieve zwangerschapstest in mijn hand. We zijn zo ontzettend blij en ook verbaasd dat het zo snel is gelukt. Bij de tweede poging al! De eerste weken gaan in een waas van blijdschap, gezonde spanning en ongeloof voorbij. Tot de dag van die eerste echo aanbreekt, de dag waarop alles veranderde.
De eerste echo
Na de positieve test, maak ik al snel een afspraak voor een eerste echo. We wonen in Frankrijk en dat doe je hier bij een gynaecoloog. Er is alleen plek in mijn vijfde zwangerschapsweek. Een beetje vroeg, maar ik ga toch. De dag van de afspraak, voor mij de eerste keer dat ik naar een gynaecoloog ga, ben ik best gespannen. Tijdens het intakegesprek vertel ik dat ik ongeveer vijf weken zwanger ben en dat ik weet dat het eigenlijk veel te vroeg is voor een eerste afspraak. Dit was helemaal geen probleem. Ze doet eerst een routine onderzoekje en wil daarna toch een echo maken om te kijken of we het vruchtje al kunnen zien. Ik ga op de onderzoekstafel liggen en de gynaecoloog begint met de inwendige echo. Mijn vriend en ik kijken gespannen naar het scherm. Veel grijs, maar dan is daar een zwarte vlek, met een wit vlekje erin. De gynaecoloog bevestigt dat dit het vruchtje is en wijst ons dan op een knipperende vlekje. Het hartje klopt al! Wow, wat een speciaal moment.
Woorden die je niet wilt horen
Maar dan blijft het stil. De gynaecoloog bekijkt mijn baarmoeder uitgebreid van alle kanten. Het lijkt een eeuwigheid te duren en dan begint ze vragen te stellen. “Hebben jullie er lang over gedaan om zwanger te worden?”. “Nee”, antwoordden we direct. “Heeft u al eens eerder een echo laten maken? Heeft u menstruatieklachten?”. “Nee, niet echt…”. Mijn hart bonst in mijn keel en ik vraag me af wat er mis is. En dan komen de woorden die je niet wilt horen. “Ik zie iets afwijkend. Ik kan het niet met zekerheid zeggen, maar ik denk dat u een baarmoederafwijking heeft”. Ik krijg een zwaar gevoel in mijn lijf en weet niet wat ik moet zeggen.
Twee holtes in plaats van één
Ze begint met uitleggen. “Hier ziet u een holte, met het vruchtje, en hier zit nog een holte, met een scheiding ertussen”. Ja, we zien het, maar wat betekent dit? Ze legt uit dat ze vermoedt dat ik een uterus bicornis heb (tweehoornige baarmoeder) of een hartvormige baarmoeder met een tussenschot. Mijn baarmoeder is dus verdeeld in twee kleine holtes, in plaats van één grote. Doordat ik al zwanger ben en de holte met de baby al is gegroeid, kan ze niet goed zien welke vorm ik heb. Ze vertelt dat dit een aangeboren afwijking is en dat er bij de aanleg van mijn baarmoeder iets mis is gegaan. Ze vraagt me om weer aan te kleden en terug naar de spreekkamer te komen voor meer uitleg.
Meer kans op verschillende risico’s
Dit gesprek gaat snel en we zijn beiden zo beduusd, dat we eigenlijk maar weinig zeggen. Ze vertelt ons dat er risico’s aan een zwangerschap met deze baarmoederafwijking zitten. Er is een verhoogde kans op een miskraam, er is een grotere kans op een vroeggeboorte en er is een grote kans dat het kindje in een stuit komt te liggen, wat betekent dat het gehaald moet worden via een keizersnede. Dit komt allemaal omdat de baby feitelijk maar een halve baarmoeder heeft om in te groeien. We knikken wat en vragen wat we nu moeten doen. De gynaecoloog belt direct het gespecialiseerde ziekenhuis in Lyon voor een vervolgafspraak. We moeten over twee weken een echo laten maken in het ziekenhuis om de afwijking te laten bevestigen door een specialist. We lopen de praktijk uit, naar huis. Zo veel informatie, zo veel onzekerheid… We besluiten om het nog aan niemand te vertellen en de echo in het ziekenhuis af te wachten.
De bevestiging
De dag van de controle-echo in het ziekenhuis is aangebroken. Ik ben zenuwachtig. De gespecialiseerde gynaecoloog in het ziekenhuis bevestigt de afwijking vrijwel direct. Ook zij kan niet met zekerheid zeggen of het een uterus bicornis of een hartvormige baarmoeder met een tussenschot is. Ze gaat uit van een uterus bicornis. Volgens haar maakt het voor het verloop van de zwangerschap niet veel uit. Wel voor in de toekomst. Een uterus bicornis is namelijk niet te behandelen. Bij een hartvormige baarmoeder kan eventueel het tussenschot operationeel verwijderd worden.
Officieel een risicozwangerschap
Gelukkig is deze gynaecoloog optimistisch. Ze bevestigt de risico’s, maar volgens haar is er ook een hele goede kans dat de zwangerschap goed verloopt. We gaan enigszins opgelucht en met een mooie echofoto naar huis. Ons kleine garnaaltje hebben we toch maar mooi weer kunnen zien, inclusief kloppend hartje! De rest van de zwangerschap krijgen we elke maand een controle-echo en een afspraak met een gynaecoloog in het ziekenhuis. Mijn zwangerschap is nu officieel een risicozwangerschap.
De zwangerschap
Als ik 11 weken zwanger ben, besluiten we om het nieuws aan onze ouders te vertellen. Ze zijn heel enthousiast, maar natuurlijk moeten we ook het extra nieuws vertellen over de afwijking en de risico’s. Ik vind het ontzettend jammer dat er bij zo’n leuk moment eigenlijk direct een ‘maar’ komt. Mijn zwangerschap verloopt tot ik zo’n vijf maanden zwanger ben eigenlijk heel goed. Ik heb nauwelijks last van zwangerschapskwaaltjes. Mijn buik groeit snel, al met drie maanden heb ik echt een zichtbaar zwangerschapsbuikje.
De baby zit in de rechter holte en dat zie je aan de buitenkant
Hoe groter mijn buik wordt, hoe duidelijker je de afwijking ook van buitenaf kunt zien. De baby zit in de rechter holte van mijn ‘dubbele’ baarmoeder en dit zie je duidelijk als ik op mijn rug lig. Doordat de baby maar de helft van de ruimte heeft, groeit mijn buik zo snel. De maandelijkse controle-echo’s gaan super goed. De baby groeit goed en heeft elke keer nog voldoende ruimte en vruchtwater. De 20 weken echo is perfect en alles klopt bij ons kindje. Dit is een hele geruststelling! Omdat de hele zwangerschap zo medisch is en er al zoveel onderzocht wordt, willen we het geslacht niet weten. Zo hebben we in elk geval aan het einde nog een leuke verrassing. Bovendien maakt het ons, doordat we weten dat er nogal wat risico’s zijn, ook echt absoluut niks uit. Het cliche ‘als het maar gezond is’, telt voor ons gevoel twee keer zo zwaar.
Nog een extra afwijking
Bij één van de controlenafspraken komt de gynaecoloog in het ziekenhuis er achter dat ik niet alleen twee holtes heb in mijn baarmoeder, maar ook twee baarmoedermonden. Ik denk dan: “Ja toe maar, dat kan er ook nog wel bij…”. Volgens de gynaecoloog heeft dit verder geen effect op de zwangerschap en kan ik ook natuurlijk bevallen. De baby kiest gewoon één van de twee uitgangen. Ik heb een soort twee-onder-één-kap baarmoeder.
Verplichte bedrust bij 26 weken zwangerschap
27 Juni, ik heb weer een controle-echo. Helaas, dit keer is het minder positief. Mijn baarmoedermond is aan het verstrijken. Vorige week was hij nog ruim vijf centimeter, nu nog maar drie. Ik mag naar huis, maar moet nu bedrust houden en er komt één keer per week een verloskundige thuis langs om een CTG-scan te maken om te kijken of ik weeën heb. Ik ben nu ruim 26 weken zwanger.
Ik heb verschillende klachten en een slecht gevoel
8 Juli, ik heb al een paar dagen een drukkend gevoel in mijn onderbuik en pijn onderin mijn rug. Ik heb het gevoel dat ik misschien een blaasontsteking heb. Ik laat een testje doen, maar ik heb geen blaasontsteking. Het voelt niet goed. Mijn vriend hakt de knoop door: we gaan naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet dat dit de juiste beslissing is, maar ik heb er een slecht gevoel bij. Als we de straat uit rijden, schiet er door mijn hoofd: “Hier kom ik voorlopig niet terug”. In het ziekenhuis aangekomen moeten we plaats nemen in de wachtkamer voor spoedgevallen van de kraamafdeling. Het duurt lang en ik heb nu ook pijn tijdens het zitten, alsof ik heel nodig moet plassen. Als ik eindelijk aan de beurt ben, onderzoekt de verloskundige eerst mijn baarmoedermond en legt me daarna direct aan een CTG-scan. Ze legt eigenlijk niets uit en er flitst van alles door mijn hoofd.
Niet meer naar huis
Als de CTG-scan klaar is, mag ik weer in de wachtkamer gaan zitten. Ze gaat overleggen met de gynaecoloog van dienst. Na een tijdje worden we in de spreekkamer van de gynaecoloog geroepen. Ik moet gaan zitten. En dan krijgen we het bericht dat ik verwachtte en absoluut niet wilde krijgen: “Het spijt me mevrouw, maar u gaat vandaag niet meer naar huis” Mijn hart bonst in mijn keel en tranen prikken in mijn ogen. Hier was ik al bang voor. Ik ben 28 weken zwanger. Mijn baarmoedermond is nu nog maar twee centimeter en ik begin al lichte ontsluiting te krijgen. Bovendien heb ik lichte voorweeën, wat het drukkende gevoel verklaard. Hiermee mag en kan ik niet naar huis.
Lees HIER het vervolg.
DIDI
Ik heb dezelfde afwijking, bij mij gaat deze gepaard met een aangeboren nierafwijking. Ik heb 3 gezonde kinderen gekregen die weliswaar in een stuit lagen, maar bij mij was t alledrie de keren geen risico zwangerschap. Was gewoon onder controle bij de verloskundige en werd bij 34 weken overgedragen aan de gynaecoloog. Kids zijn alledrie via de en keizersnede geboren, maar verder gelukkig geen bijzonderheden!
Ik was overigens ook heel bang om m’n kindje te verliezen, heb tot 26 weken ook extra onderzoek gehad.
, maar ging toen goed. Met 32 weken signalen van vroeggeboorte (hormonen, verweking), maar gelukkig geen weeën zoals Didi. Ook weeenremmers en longrijping gehad, maar viel weinig te remmen, want het ging heel traag (bleek achteraf). Toen rustig aan thuis. Bij controle 37 weken en ik al (waarschijnlijk al dagen/weken) begonnen was aan de bevalling, maar zonder goede weeën (ook door deze afwijking). Bij 2e heel anders. Meer ruimte en geen signalen van bevalling, wel 3 cm ontsluiting, maar dat kan ‘normaal’ ook voorkomen met 38 weken.
Verder had ik heel veel last van rugpijn en zere ribben doordat de baby al vroeg tegen m’n ruggenwervel en ribben drukte, veel eerder dan logisch is bij een normale zwangerschap. 1e zwangerschap heel veel pijn gehad in de laatste weken, 2e veel minder. Toen ook veel eerder gestopt met werken.
En heel veel harde buiken, bijna continue na 20 weken oid. Na stoppen met werken en me daar niet schdig over voelen (bij 2e), verdween het grotendeels.
Maar bij elke vrouw is het anders, dat blijkt maar weer. Ik wil alleen laten weten dat de zwangerschapsduur ook mee kan vallen. Maar het blijft een gok.
Bij mijn eerste zwangerschap van onze dochter is het bij mij onopgemerkt gebleven, terwijl ik voor extra controle voor een eventuele baarmoeder afwijking door ben gestuurd naar het EMC, omdat ik maar 1 nier heb. Mijn dochter is uiteindelijk met 36 weken geboren, bij haar ben ik ingeleid i.v.m. zwangerschapsvergiftiging.
Bij mijn zoontje zijn ze pas erachter gekomen dat ik 2 baarmoeders had. Bij de eerste echo vermoedde ze in eerste instantie een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, omdat de echo afwijkend beeld gaf. Echter in het ziekenhuis bleek het dus een dubbele baarmoeder te zijn.
Zelf ben ik er zeker van dat mijn zoon in de andere baarmoeder heeft gezeten. Mijn buik was bij hem niet recht maar hij zat helemaal naar rechts… Heel vaag. Hij is uiteindelijk met 37 na inleiding geboren i.v.m. een hoge bloeddruk en door de zwangerschapsvergiftiging geschiedenis.
Bij mij kwam de echoscopiste er met bijna 36 weken zwangerschap van zoonlief pas achter dat ik een hartvormige baarmoeder met tussenschot heb. Dit verklaarde de stuitligging de hele zwangerschap lang. Ze kwam er achter vlak voor de draaipoging, die hierna niet meer uitgevoerd kon worden. De gynaecoloog heeft het erna onderzocht en gaf aan dat hij niets kon zien en het vreemd vond dat de echscopiste het nog kon zien met bijna 36 weken zwangerschap. Ik liet me door hem overhalen de week erop alsnog een draaipoging te proberen in her ziekenhuis, door een gynaecoloog. Maar zover kwam het niet, want de nacht na die afspraak met de gyn kwam zoonlief zelf al met 36+3. In 3,5 uur, met de billen eerst werd meneer geboren met een gezond gewicht van net geen 3 kg! Dezelfde gymaecoloog heeft mijn bevalling toevallig geleid en heeft na mijn bevalling de placenta operatief verwijdert, die zat vast. Hij kwam na afloop mijn kamer in om te vertellen dat hij er toch naast zat en er wel degelijk een flink tussenschot zat. Zeker 1/3e van de baarmoeder.
Mijn dochter lag 16 maanden later ook weer in stuit en met 40+1 nog.. waarna ik ben ingeleid. Ik wilde het weer op natuurlijke wijze proberen. Helaas bleek zij (na 10 cm ontsluiting en een hele dag weeën, weeënstormen en ruggenprik) een tikje dwars te liggen en werd het een spoedkeizersnede (die evengoed rustig en mooi verliep) en ook bij haar zat de placenta weer vast. Beide zwangerschappen verliepen dus redelijk hetzelfde (op het termijn na dan) en bij beide zat de placenta “vast” aan het tussenschot.
Ik ben blij en dankbaar dat ik 2 gezonde kinderen op de wereld heb mogen zetten. Maar ik besef nu wel, dat het ook heel anders kan gaan met een baarmoederafwijking! Het blijft iets spannends en wonderlijks.
Overigens was ik bij beide na 1 á 2 maanden zwanger en heb ik nooit last gehad van ernstige mentruatieklachten oid.
Bij mij is het juist 2x goed gegaan, wel via ivf en 2x in dezelfde baarmoeder. Maar heb de baby’s gedragen tot 37 weken (1e, toen had ik ongemerkt al 6 cm ontsluiting, ontstaan zonder echte weeën) en 38 weken (2e), vanwege andere redenen inleiding. Wel 2x heftige bloedingen bij bevalling omdat placenta niet (goed) loskwam. 1e keer half jaar herstel door alle problemen rond bevalling, 2e x na verlof ook weer opgeknapt.
Op freya forum staat nog wel meer info.
Ik heb ook uterus bicornis met 2 baarmoedermonden en afwijking van een nier.
Mijn nier wist ik al (ik heb er maar 1) maar dat van mijn baarmoeder wist ik pas op mijn 18jaar door hevig vuilverlies en pijnlijke maandstonden. Wel had ik 1 baarmoedermond die niet vrij was dus hebben ze die operatief opengemaakt. 2 weken later had ik een spoedoperatie omdat er binnen in nietjes losgeschoten waren en een hevige bloeding veroorzaakte.
Nu wil ik graag proberen voor een kindje, ik word 25, maar heb heel veel schrik dat ik het ga verliezen en dat ik dat mentaal niet aankan door mijn verleden van depressie in mijn tienerjaren.
Ook vind je niet veel over deze afwijking en zwangerschap, en als ik iets vind is het alleen maar negatief.
Hoe is het afgelopen bij jou?
Hi Ashley,
Het tweede deel van mijn verhaal staat ook op deze site. Mijn zoontje is uiteindelijk na twee weken ziekenhuisopname met weeën remmers, met 30 weken geboren. Na anderhalve maand op de neonatologie afdeling te hebben gelegen, mocht hij naar huis. Hij heeft hier verder niks aan over gehouden en is nu net 3 geworden .
Uit onderzoek na de bevalling bleek dat ik geen uterus bicornis heb, maar een hartvormige baarmoeder met een tussenschot. Dit kan geopereerd worden, maar heb ik nog niet laten doen. We hebben nog te veel twijfels.
Maar zwangerschappen met deze soorten afwijkingen verlopen heel verschillend. Ik heb meerdere verhalen gehoord, dat zwangerschappen bijna voldragen werden. Het is gewoon heel onzeker, een risico dat je neemt.
Bij mij kwam de echoscopiste er met bijna 36 weken zwangerschap van zoonlief pas achter dat ik een hartvormige baarmoeder met tussenschot heb. Dit verklaarde de stuitligging de hele zwangerschap lang. Ze kwam er achter vlak voor de draaipoging, die hierna niet meer uitgevoerd kon worden. De gynaecoloog heeft het erna onderzocht en gaf aan dat hij niets kon zien en het vreemd vond dat de echscopiste het nog kon zien met bijna 36 weken zwangerschap. Ik liet me door hem overhalen de week erop alsnog een draaipoging te proberen in her ziekenhuis, door een gynaecoloog. Maar zover kwam het niet, want de nacht na die afspraak met de gyn kwam zoonlief zelf al met 36+3. In 3,5 uur, met de billen eerst werd meneer geboren met een gezond gewicht van net geen 3 kg! Dezelfde gymaecoloog heeft mijn bevalling toevallig geleid en heeft na mijn bevalling de placenta operatief verwijdert, die zat vast. Hij kwam na afloop mijn kamer in om te vertellen dat hij er toch naast zat en er wel degelijk een flink tussenschot zat. Zeker 1/3e van de baarmoeder.
Mijn dochter lag 16 maanden later ook weer in stuit en met 40+1 nog, ondanks mijn tussenschot.. waarna ik ben ingeleid. Ik wilde het weer op natuurlijke wijze proberen. Helaas bleek zij (na 10 cm ontsluiting en een hele dag weeën, weeënstormen en ruggenprik) een tikje dwars te liggen en werd het een spoedkeizersnede (die evengoed rustig en mooi verliep) en ook bij haar zat de placenta weer vast. Beide zwangerschappen verliepen dus redelijk hetzelfde (op het termijn na dan) en bij beide zat de placenta “vast” aan het tussenschot.
Ik ben blij en dankbaar dat ik 2 gezonde kinderen op de wereld heb mogen zetten. Maar ik besef nu wel, dat het ook heel anders kan gaan met een baarmoederafwijking! Het blijft iets spannends en wonderlijks.
Overigens was ik bij beide na 1 á 2 maanden zwanger en heb ik nooit last gehad van ernstige mentruatieklachten oid.
Mijn bicorne uterus is ontdekt tijdens een onderzoek na een hevige menstruatie die levensbedreigend werd. Daarna heb ik zelf de keuze gemaakt om niet zwanger te worden. Deze keuze had ik op een eerder moment al eens gemaakt vanwege psychische klachten. De hormoontabletten die ik heb gekregen om mijn menstruatie af te remmen en de bloedarmoede die ik had hebben veel van mijn levenskwaliteit gekost. Alle kracht en energie ging op om weer een energiek en acceptabel lichaam te krijgen.