Op donderdag moest ik weer naar de verloskundige en ik huilde tranen met tuiten. Nog geen enkel sein dat de baby zou komen en ik was het nu echt zat. De voorweeën, het nauwelijks kunnen slapen en continue moeten plassen. Ik voelde me een walvis en ik was er echt klaar mee. Bovendien wilde ik absoluut niet naar het ziekenhuis om ingeleid te worden. We hadden elk hobbelig weggetje gereden, ananassen gegeten, maar al die huis-, tuin- en keukentruckjes hielpen ook niet. De verloskundige begreep me en we spraken af dat we zaterdag, wanneer ik 41 weken zou zijn, opnieuw een poging tot strippen gingen doen.
Het is zaterdagochtend 04.45uu. Ik ben 41 weken zwanger en ik waggel naar bed. Ik voel een steek, maar denk er verder niet veel bij na. Vast weer een oefenwee. “Hoe dan ook, vanmiddag word ik gestript en dan komt de baby wel”, denk ik. Ik ga liggen en probeer weer te slapen. 05.00uu auw! Die voel ik. 05.15 uu, weer één! Zal het dan nu eindelijk beginnen? Om 05.45uu wordt Olov wakker en hij gaat uit bed om te plassen. Wanneer hij terugkomt vertel ik hem dat het nu toch echt is begonnen. Olov gaat naar beneden en pakt alvast de spullen voor de kinderen in. Hij regelt beneden opvang voor de kindjes en voeding voor Grady. Alles zodat ik me kan focussen op de weeën. Wanneer hij om 06.00uu naar boven komt vraagt hij of de kinderen wakker gemaakt moeten worden of dat we nog even kunnen wachten. “Maak ze maar wakker”, zeg ik. Hij haalt de kindjes uit bed en brengt ze naar mijn vader. Wanneer hij terugkomt is het 06.30uu en Olov begint gelijk met het timen van de weeën. “Ik moet ze nu echt wegpuffen. Zeg me alsjeblieft dat ze nu om de 5 minuten komen!”, roep ik. Olov moet lachen en belt om 07.00uu de verloskundige met de mededeling dat de weeën om de drie minuten komen. “Annet komt eraan”, fluistert hij.
Ik zit volledig in mijn bubbel en lig op bed rustig de weeën weg te puffen. Om 07.30uu komt Annet binnen. Het is kalm in de kamer en er staat alleen een klein lampje aan. Olov en Annet gaan aan de slag om het bevalbad klaar te maken. Ook voor deze keer heb ik voor een bevalbad gekozen. Wanneer het bad klaar staat wil ik er niet in. Ik lig heerlijk in het bed en puf rustig de weeën weg. Ik vraag Annet of ze wil kijken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik ben wel teleurgesteld wanneer ze 4 centimeter zegt. Maar ik blijf liggen en rustig wegpuffen. De weeën worden iets minder sterk en Annet raadt me aan om op de andere zij te liggen. Dit heeft gelijk effect. Maar na een half uurtje worden de weeën wat minder krachtig. Op advies van Annet ga ik even uit bed en probeer om even de kamer door te lopen. Zodra ik sta, kom ik niet verder dan het voeteneind. De weeën zijn sterker en komen sneller achter elkaar. “De vliezen zullen zo wel breken”, zegt Annet, “die houden het nu nog een beetje tegen”. Bij een volgende wee voel ik dat de baby verder wil dalen, maar wordt tegengehouden. Dit moeten de vliezen wel zijn. Ik vraag aan Annet of ze de vliezen wil breken. “Wanneer je weer op bed wilt liggen en als ze nog niet uit zichzelf gebroken zijn, dan breek ik ze”, antwoordt Annet. Ik blijf nog een kwartiertje zo staan wiegen en weeën wegpuffen. Ik wil weer liggen. Zodra ik lig, vraag ik aan Annet of ze mijn ontsluiting wil checken. Bij Grady bleef ik zo lang op 7 centimeter hangen en ik ben toch een beetje angstig dat dit weer gaat gebeuren. Annet checkt en komt met het verlossende antwoord van 8 centimeter, haleluja, bijna bij de tien! Annet prikt de vliezen door. Ik merk het gelijk aan mijn weeën. Ze duren langer en zijn zoveel krachtiger. Op dat moment komt de kraamhulp binnen lopen. Ze begint te kletsen en veel vragen te stellen. Ik kan me niet inhouden en vraag of ze alsjebliect haar snufferd wil houden, want ze irriteert me. Geen idee hoe ze reageert, want ik kom weer in mijn bubbel. Na een kwartiertje vraagt Annet of ik al mee wil duwen. Blijkbaar merkt ze dat het nu toch echt gaat gebeuren. Zodra ze het vraagt, ben ik met een wee aan het meeduwen. Olov heeft geen idee wat er gebeurt en vraagt wat Annet bedoelt. “Zet de verwarming maar wat hoger. De baby komt zo”, zegt ze. Wanneer Olov dit hoort, begint hij me aan te moedigen. Hij vertelt me dat ik het super doe en dat we bijna de baby vast kunnen houden. Wanneer ik denk dat dit me echt niet gaat lukken zegt Annet: “Nog maar één keer persen Chantal! Het hoofdje staat!” Dit geeft me zo’n kracht dat ik met alles wat ik in me heb pers. En dan wordt 4 mei 2019 om 11.58uu Ethan Evelyn Ray geboren.
CHANTAL
