Een totale verrassing
Zo’n beetje negen maanden geleden kwamen we terug van een druk weekend met de kinderen en besloten we dat we gezegend waren met onze twee jongens (5 en 3 jaar) en een meisje (1 jaar). Dit hoofdstuk werd gesloten. Echter direct na dit gesprek vroeg mijn man of ik niet allang ongesteld moest worden. “Een week geleden”, zei ik. We keken elkaar aan en we hebben meteen een test gehaald. Wat bleek: ik was zwanger! Dit was een complete verrassing. We moesten echt even bijkomen. Na een echo, bleek het vruchtje heel klein te zijn en was er geen kloppend hartje te zien. Ook niet na een tweede echo een aantal dagen later. Een week later zaten we dan ook bij de gynaecoloog om te bespreken hoe we verder gingen. ‘We doen altijd voor de zekerheid een inwendige echo’, zei ze. En tot onze verbazing zagen we iets bewegen! Een kloppend hartje! Van zwanger, naar niet zwanger en weer terug naar zwanger. Wat een emotionele rollercoaster! “Dit kindje wil er heel graag zijn”, zeiden we tegen elkaar. Wat waren we blij!
Harde buiken
De zwangerschap verliep heel voorspoedig. Natuurlijk was ik erg moe met een gezin met drie kleine kinderen en een eigen bedrijf wat ik draaiende moest houden. Maar ik had niets te klagen. Rond 30 weken begon ik me al echt hoogzwanger te voelen. Ik zei letterlijk tegen mijn man: “Het voelt alsof ik al verder ben dan 30 weken. Ik voel me echt hoogzwanger”. Drie weken later besloot Nederland dat de scholen dicht moesten vanwege Corona. Op dat moment begon mijn buik steeds onrustiger te worden. Ik weet het aan de drukte van thuisscholing en mijn bedrijf. Deze ‘harde buiken’ herkende ik echter niet van vroeger. In al mijn zwangerschappen had ik dit nooit zo gevoeld. Toch maar de verloskundige gebeld en ik kon gelukkig nog die avond langskomen. Die afspraak heb ik echter nooit gehaald…
Weeën
Diezelfde middag kreeg ik kramp. Ik vond dit heel gek. Ik dacht: ‘Als ik nu 40 weken was geweest zou ik zweren dat de bevalling is begonnen’. Ik heb weer de verloskundige gebeld en zij heeft me meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Eenmaal daar moest ik aan de monitor. Ja hoor, ik had inderdaad regelmatige contracties. Na een lang overleg met de arts is besloten om me een nachtje ter observatie te houden. En wat bleek dat een goede beslissing!
De bevalling kwan eraan
Die nacht ging ik rustig slapen. Ik werd rond 00:15 uur wakker van een ontzettend heftige wee. Nog geen 10 minuten daarna braken mijn vliezen! Midden in de nacht heb ik mijn man gebeld. Het ging echt gebeuren. De bevalling kwam eraan. Ik kreeg meteen een prik voor de longrijping. Het enige wat ik dacht was: “Ik wil zo lang mogelijk dit mannetje binnenhouden”, maar ik voelde dat het niet heel lang meer zou duren. Na een vermoeide nacht met weeën die goed te hanteren waren, had ik nog maar 2 centimeter ontsluiting. “Als dit nog twee dagen gaat duren, wil ik wel iets tegen de pijn”, zei ik. Vanwege de coronasituatie wilden ze dit liever niet geven. Ze hadden allemaal aangepaste protocollen. Wat was ik chagrijnig!
In één perswee werd onze zoon geboren
Mijn weeën begonnen steeds pijnlijk te worden. We kregen een gesprek met de kinderarts. Alhoewel, gesprek, ik was inmiddels niet echt meer in staat om terug te praten. De arts gaf aan dat we er rekening mee moesten houden dat het kindje blauw of slap ter wereld zou kunnen komen en wat er ging gebeuren zodra hij was geboren. Ik was hier erg blij mee, want ondanks onze drie gezonde kindjes en makkelijke bevallingen was dit toch wel heel anders. Toch had ik er een goed gevoel bij. Toen ging het ineens heel snel! Nadat de arts weg was, werd de pijn wel heel venijnig. Ik zei: “Het gaat nu niet lang meer duren”. De verloskundige voelde echter maar 3 centimeter ontsluiting. “Dit kan niet”, zei ik. Mijn man riep nog voor de grap: “Pas maar op: met één perswee wordt het kind gelanceerd”. Dit was ook zo! Nog geen 10 minuten na de 3 centimeter ontsluiting, ging ik onder de douche. Daar kreeg ik enorm heftige weeën en opvolgend één perswee! “De baby komt”, schreeuwde ik. En ja hoor, onder de douche voelde ik het hoofdje ‘staan’. Ik werd in alle haast door drie man nat op het bed getild. Direct was onze zoon daar! En hoe! Hij huilde meteen en was niet blauw en slap. Wat waren we blij en trots op dit kleine sterke mannetje! Hij mocht vijf minuutjes bij me liggen en toen ging hij meteen mee met mijn man naar de couveuse afdeling met de kinderarts.
Het leek wel oorlog
Daar begon er een heel nieuw avontuur voor onsb een prematuur in de coronapandemie. Onze kleine Scott Lewis (Lewis = strijder) lag aan een infuus met allemaal draadjes in de couveuse, maar hij ademde zelf! Wat waren de verpleegkundigen lief voor hem. Ik heb diezelfde avond nog met hem gebuideld. Natuurlijk leef je die eerste dag of twee nog volledig op adrenaline. Hierna begon het besef te groeien van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd. En dan ga je na 2 dagen naar huis (normaal 5, maar vanwege de Corona had het ziekenhuis herziene protocollen). Toen pas begon het besef dat we midden in een pandemie zaten. Dit viel als een zware deken over deze periode. Mijn ouders waren ook nog eens flink geveld door dit virus waar je je zorgen om maakt. En waar we in een normale situatie elk moment van de dag langs mochten komen, en zelfs de broertjes en zusjes mogen kijken was dit nu totaal anders. We konden alleen op afspraak komen zodat er niet teveel mensen op de afdeling waren, er mochten geen broertjes of zusjes komen en al helemaal geen andere familieleden. Ik en mijn man leefden dus in een eigen bubbel. Daarnaast werden we 2 keer per dag zwaar geconfronteerd met de heftigheid van deze coronapandemie. Het leek wel een oorlogssituatie. Het ziekenhuis was nagenoeg leeg, er stonden buiten allemaal barakken met linten en we werden aangehouden als we het terrein op reden. Wat wilden we graag dat ons mannetje zo snel mogelijk mee naar huis mocht. Ik heb ontzettend veel angst gehad om ziek te worden. Want als één van ons ziek zou worden, zouden we niet meer bij hem kunnen! Ik denk van elke moeder haar grootste angst. Gelukkig is dit niet het geval geweest.
Wat deed Scott het goed
Wat deed onze kleine Scott het goed! Na wat onrustige eerste dagen, werd hij steeds meer ontspannen, kon hij goed slapen en kreeg hij voldoende voeding binnen. Ik kon goed kolven, dus hij kreeg en krijgt nog steeds volledige borstvoeding. De verpleegkundigen waren gek op hem en maakten zelfs “ruzie” wie hem mocht verzorgen tijdens hun dienst. Er waren zoveel bijzondere mijlpalen in deze periode: zijn eerste keer aan de borst, zijn glucose die eruit mocht, zijn eerste badje, zijn infuus dat eruit mocht, zijn flesjes, zijn groei, noem het maar op. Na een week mocht hij al in een wiegje. We gingen twee keer per dag naar hem toe. Dit was erg heftig, maar ook zo bijzonder. Niemand van onze familie en vrienden had hem in het echt gezien. Dit maakte alles zo gek.
Goed nieuws
Na 1.5 week konden we het zelf bijna niet geloven, maar mocht hij mee naar huis met 35 en een halve week! De artsen zeiden: “Hij doet het erg goed. Hij groeit, is van de monitor af en drinkt al zijn flesjes”. Wat waren we euforisch toen we het telefoontje kregen dat we de maxicosi mee mochten nemen. Het mooiste nieuws in tijden! We waren eindelijk compleet. Zijn broers en zus waren ook zo blij dat ze hem eindelijk konden zien en knuffelen.
Raambezoek
Thuis…Wat fijn! Scott doet het super goed en is na een week helemaal boven zijn geboortegewicht. Hij slaapt veel, drinkt goed en groeit ook prima. En toen kwam er weer een nieuw besef. Waar we eerst werden geleefd door het ziekenhuis, beseften we nu dat niemand van de familie of vrienden hem nog kon zien of vasthouden. Je bent als moeder zo trots dat je hem het liefst aan de hele wereld wil laten zien, maar voor iedereens veiligheid kan dit niet. En wat hebben we lieve familie en vrienden, want ze zijn allemaal op ‘raam’ bezoek geweest. Zo konden we elkaar toch nog zien en konden ze zien hoe Scott er in het echt uitzag.
Scott is nu 2,5 week oud (36 weken) en we zijn zelfs al met hem naar buiten geweest. Er komt nu rust in ons huis, ik ben minder angstig en we kunnen nu echt genieten van dit wondertje. Scott, je bent sterk en bijzonder en kunnen ons al niet meer voorstellen dat je er niet bent. Een onverwacht wonder die zo graag bij ons wilde zijn en niet kon wachten om ons gezin te ontmoeten.
JILL
