Op het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger bleek te zijn, viel het kwartje niet meteen. Dat heeft zeker wel het hele eerste trimester geduurd en misschien nog langer. Ik kon gewoon niet beseffen dat mijn grootste wens uit kwam. Ik was gelukkig en tegelijkertijd raakte ik ook in paniek. Of het door de hormonen kwam, ik weet het niet, maar allerlei gedachtes gingen er door mij heen als: “Word ik wel een goede moeder?”, “Kan ik wel van hem of haar gaan houden?” en “Zal het op mij lijken?”. Ik heb zelfs even gedacht: “Wil ik dit wel?” en “Kan ik dit wel?”.
Het was overweldigend en dan factor drie. Ik bedoel ik was zwanger, ik zou moeder worden en ik zou voor het eerst een bloedverwant hebben. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe het is om een bloedverwant te hebben. Nu zou ik er eindelijk achter gaan komen, en op wel een hele bijzondere manier, namelijk als moeder.
Wij willen je ontmoeten
Weken gingen voorbij en dan opeens komt de bevalling toch wel heel dichtbij…Ondanks dat mijn zwangerschap heel soepel ging, had ik een voorgevoel dat mijn bevalling echt het tegenovergestelde zou zijn. Noem het zelfbescherming, maar dat was mijn manier van voorbereiding op de ergste pijn ooit. Daarentegen was ik niet bang, sterker nog… Ik had onwijs veel zin om de kleine ukkepuk te ontmoeten, de vraag was alleen; “Wanneer?”
Alles behalve regelmaat
Het was 06:00 uur in de ochtend en ik werd wakker met vreemde steken in mijn buik, maar ook in mijn onderrug. Zouden dit…? Nee, dat kan toch nog niet, ik ben nog maar 38 weken en het is onze eerste. “Van horen zeggen komt het meestal later dan eerder”, dacht ik hardop. Ondertussen moest ik aan mijn vriend denken, die grapt altijd: “Als ze op jou lijkt, komt ze sowieso laat”. Ja, ik ben zo’n persoon die altijd ruzie heeft met de tijd.
Maar wat zouden de steken dan kunnen zijn? Google: “Hoe voelen weeën aan?” Ik kreeg verschillende artikelen te zien, maar in het algemeen werd het omschreven als hele erg menstruatie-achtige krampen die met regelmaat terugkomen. Ik timede mijn steken, maar er zat alles behalve regelmaat in. Volgens het protocol, geen reden om de verloskundige te bellen. Die middag stond er sowieso een controle ingepland. Een goed moment om het met haar erover te hebben, mocht het niet doorzetten.
Dit kan nog weken duren
Eenmaal bij de verloskundige vertelde ik haar wat ik die ochtend had meegemaakt en vroeg ik om haar advies. Na mijn verhaal besloot ze te gaan toucheren en ik bleek zo’n 2 centimeter ontsluiting te hebben. Blij dat ik was! Ik dacht: “Nu gaat het gauw beginnen”. Deze gedachte duurde maarliefst een paar seconden, want de verloskundige lichtte mij in dat dit nog twee weken kon aanhouden en dat dit helemaal niets hoefde te betekenen. Blijkbaar kun je dus wekenlang met 1, 2 of 3 centimeter ontsluiting rondlopen. “Verdorie”, dacht ik, “daar zit ik niet op te wachten”. Wel vertelde zij mij dat de baby goed was ingedaald en dat ik alles eventjes goed in de gaten moest houden en hun altijd kon bellen voor advies. Inmiddels waren de steken weg: “Hè, chips, toch vals alarm?!”
De verkeerde verloskundige
Na het avondeten kwamen de steken weer terug en nog geen uur verder werden deze steken steeds intenser. Ter ontspanning besloot ik een douche te nemen. Dit hielp tijdelijk. Daarna probeerde ik te gaan slapen in een kamer vol met kaarsen (ik had ergens gelezen dat dit de bevalling zou kunnen opwekken, doordat je totale ontspanning hebt en hierdoor de hormoon oxytocine vrijkomt). Ik geloof dat dit geholpen heeft, want sindsdien werd de pijn heviger en straalde dit door naar mijn benen. “Zijn dit dan de welbekende rug- en beenweeën?”, spookte door mijn hoofd. Ook nu ging ik het timen, maar nog geen reden om te bellen naar de verloskundige.
Aangezien we de nacht in zouden gaan en ik toch enigszins wilde weten waar we aan toe waren, vroeg ik John om de verloskundige alsnog te bellen. Dit ging niet helemaal soepel, want door de zenuwen belde hij naar de verkeerde verloskundige. Uiteindelijk had hij de verloskundige gesproken en binnen een half uur stond zij in onze slaapkamer. We praatten wat en ze probeerde mij vooral gerust te stellen. Na ons praatmomentje, ging zij toucheren en bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben. Nogmaals, dit kan alsnog dagen en weken duren. Ook van haar kreeg ik het advies om het in de gaten te houden. Teleurgesteld liet zij mij in mijn slaapkamer achter.
GeboorteTENS op de hoogste stand
Midden in de nacht werden de steken steeds regelmatiger. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Bed in, bed uit en uiteindelijk besloot ik maar op de bank te liggen. Opgekruld als een garnaal, lag ik daar de weeën, want dit moesten wel weeën zijn voor mijn gevoel, op te vangen. Mijn vriend besloot de verloskundige opnieuw te bellen en plakte ondertussen de plakkers van de GeboorteTENS op mijn rug. Toen de verloskundige bij ons thuis was, bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben. De GeboorteTENS stond inmiddels op de hoogste stand, maar de pijn voelde ik er alsnog doorheen. Ondanks dat ik in mijn geboorteplan met koeienletters en uitroeptekens had gezet dat ik absoluut niet vrijwillig een ruggenprik zou nemen, tenzij genoodzaakt, wilde ik op dat moment niks lievers dan dat en besloot ik daarvoor te gaan. De reden was vooral dat ik bang was dat ik helemaal uitgeput zou zijn door de weeën en daardoor niet de energie meer zou hebben om te kunnen persen. Dit wilde ik graag voorkomen. Ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen, dus dat kwam mooi uit.
De ruggenprik liet in het ziekenhuis nog op zich wachten, aangezien we net in een dienstwisseling zaten en op de nieuwe shift moesten wachten. Ik kon het wel uitschreeuwen van teleurstelling en de pijn, maar het enige wat hielp was rust en kalmte. De ademhalingsoefeningen, die ik op merkwaardige wijze nog kon herinneren en kon toepassen, hebben mij er echt doorheen getrokken. Ik was oorverdovend stil en in totale focus. Toen de ruggenprik er eindelijk in zat, kon ik eventjes weer normaal ademhalen en ontspannen. Op de monitor kon je goed de weeën en de hartslag van de baby en mij zien.
De gynaecoloog nam het over
De ontsluiting vorderde zich per uur en ik kreeg het verlossende woord dat ik mocht gaan persen. Na een uur persen, was ze er nog niet en de verloskundige wilde graag met de gynaecoloog overleggen. Eenmaal terug kwam de verloskundige samen met de gynaecoloog én acht andere deskundigen waaronder een kinderarts (uit voorzorgsmaatregelen), en bleek dat wij snel moesten handelen. De gynaecoloog nam het van de verloskundige over en lichtte ons in dat de baby snel moest komen, anders zou het een spoedkeizersnede worden. Ik zag de angst nog in de ogen van mijn vriend, maar ik zelf had geen tijd om te begrijpen in wat voor situatie we verkeerden. De rustige zelve deed wat mij gevraagd werd en dat was persen, zo hard mogelijk. Na drie keer hard persen, voor 15 minuten lang en met behulp van de vacuümpomp, kwam de baby eruit. Voordat ze er helemaal uit kwam, vroeg de gynaecoloog of ik haar eruit wilde halen. Het idee was mooi, maar op dat moment was alles zo overweldigend dat alles teveel werd. De gynaecoloog begreep me en legde de baby op mijn buik en borst, waarna ze binnen een seconde gelijk ging huilen, en ik ook … Of eigenlijk iedereen. Daar was ze dan, onze dochter Féli.
Veel praten met elkaar
Mijn bevalling was best een spannende ervaring en eigenlijk had ik geen tijd om dit te beseffen, hierdoor kwam het besef pas later. Dit maakte veel in mij los. De hormonen en kraamtranen hielpen daarin ook niet echt mee, maar ik merkte wel dat ik er graag over wilde praten. Mijn partner die het vanaf de zijkant machteloos allemaal heeft zien gebeuren, had diezelfde behoefte. Door samen te praten, konden we het wat beter relativeren en het ouderschap omarmen.
Al met al was het een pittige bevalling van ongeveer 20 uur. Ondanks dat was het de mooiste dag van mijn leven en zou ik het zo weer doen, maar voorlopig eerst genieten van dit kleine wondertje. Mijn bloedverwant, mijn grootste wens, ze is er eindelijk!
MARJOLEIN
