Ik weet nog niet zo goed wat voor moeder ik ben. Dus ik weet niet zo goed bij welk groepje ik hoor. Of shit, misschien hoor ik wel bij geen één moedergroepje?
Allereerst ben ik een tweelingmama, maar ziet niemand dat aan mij, omdat er één kindje in mijn armen woont, en ééntje in mijn hart. Dus shit, ik voel me nou niet echt geroepen om bij de tweelingmama’s te horen die tips uitwisselen over hoe je je kindjes het beste tegelijk kunt voeden en hoe pittig het allemaal is met twee monstertjes in dezelfde leeftijd. Nope. Not for me.
Wij slapen samen. Niet omdat ik de grote overtuiging heb dat dat het allerbeste is voor ieder kind en dat mensen dit allemaal massaal moeten gaan doen, maar gewoon, omdat ons dochtertje anders niet slaapt, en ik haar alles wil geven wat ze nodig heeft. Het past bij ons. Maar de samen slapers, zijn dat dan niet ook vaak de alles-zelf-vers-maken-mama’s? Maar shit, ons dochtertje had na haar vroeggeboorte bijna een jaar lang een sonde, een mega kokhalsreflex en kon zelfgemaakt voedsel simpelweg niet verdragen. Dus ik ben de samenslaapmama die haar dochtertje potjes geeft.
Ik ben pro borstvoeding. Maar, ik ben ook gewoon pro alle voeding. Ons dochtertje is geboren met 860 gram, dus, ja, voor haar was het van levensbelang dat ze mijn melk zou krijgen. Dus dat kreeg ze. Ik stortte mij er vol op en voor mij werden alle voordelen van borstvoeding goed duidelijk. Dus, hop, gaan met die borst. Na een maand of twee was het dan eindelijk zo ver dat onze dochters longen ver genoeg waren dat ze het kon volhouden om uit de couveuse gehaald te worden voor een ritje aan de borst. Maar deze mama was zo moe van al het verdriet om haar tweelingzusje die we zijn verloren, zó moe van alle ritjes ziekenhuis elke dag en de nachtelijke kolfsessies tussendoor, dat ik het enorm heftig vond dat het niet goed lukte en we er zo lang mee bezig waren. Ik zag haar achteruit gaan na de borstvoeding, omdat ze echt uitgeput was, en zelf kon ik het amper aan wanneer ze moest huilen aan mijn borst (waarschijnlijk overproductie) en kon ik die afwijzing amper verdragen, omdat ik het zo nodig had dat ik íéts voor mijn dochtertje kon doen die ik elke nacht al moest achterlaten in het ziekenhuis. Dus, na wekenlang zweten en strijd, gaf ik het op. Ik kon niet meer. Ik kolfde fanatiek door, en mijn dochtertje kreeg mijn afgekolfde melk in een flesje. Dus ja, daar zit je dan, een mama die zo trots is dat ze haar kindje borstvoeding kan geven, maar niet met haar kindje aan de borst zit.
Oh, en ik vind het heerlijk om ons dochtertje te dragen, in een draagzak, of draagdoek, alles wat maar draagt. Alleen heb ik geen flauw benul van al die dingen, hoe je nou het beste draagt en welk merk het meest fabuleus is. Dus ja, een draagmama, maar wel een beetje een neppe. Zo’n ik-modder-maar-wat-aandraagmama.
Ik ben zo’n moeder die het niet perse nodig vindt om haar kindertjes te leren dat vlees eten normaal is. Ik vind dat namelijk helemaal niet normaal en ik vind het heel belangrijk dat ik haar vertel over waar vlees vandaan komt en dat je ook prima zonder kunt. Maar tegelijkertijd ben ik geen fanatieke vegan en trekt vlees mij ineens van tijd tot tijd nadat ik zwanger was, mijn kindje overleed, en mijn wereld op zn kop stond. Terwijl ik al jaren eigenlijk geen vlees meer at. Ik ben weer druk bezig met manieren om het te verminderen, alternatieven te zoeken en het weer te bannen. Maargoed, voor nu, echt wel een beetje een door-de-mand-val-mama dus.
En dan hou ik er enorm van om accounts te volgen die gaan over natuurlijk ouderschap. Ik denk dat dat enorm bij mij past, want ik haal niets uit boekjes, volg mijn eigen gevoel en vooral mijn kind. Maar daar gaan we al, ik lees geen boekjes, dus ook geen boekjes over natuurlijk ouderschap en welke termen daar allemaal bij horen. Dus eigenlijk kan ik net niet meepraten en heb ik soms geen idee waar ”ze” het allemaal over hebben.
Wat maakt mij dat nou voor moeder? Soms wil ik zo graag gewoon in zo’n hokje passen. Bij een groepje horen. Maar ik voel me voor alle groepjes eigenlijk net niet goed genoeg. Net niet fanatiek genoeg.
Ik ben de samen-slapende-ik-denk-een-soort-van-onwetende-natuurlijk-ouderschapsouder die afgekolfde moedermelk gaf, en potjes, en af en toe vlees, maar liever niet, maar toch dus nog steeds wel, die draagt in een draagzak zonder cursus.
Oh, en, de tweelingmama.
”Zonder” tweeling.
*Disclaimer: Ik vind hokjes denken stom, maar soms betrap ik mezelf erop dat ik het toch doe, dat ik vooral mezelf in hokjes wil plaatsen, om erbij te horen. Maar echt, ik vind bovenal alle mama’s top. Mama’s met en zonder kindje in hun armen. Mama’s die samen slapen en die niet samen slapen. Mama’s die borstvoeding geven en mama’s die kunstvoeding geven. Mama’s die potjes geven en mama’s die alles zelf vers koken. Ik vind alle mama’s echt wel badass mama’s. De enige mama’s die ik niet zo héél prettig vind om mee om te gaan zijn de alles-beter-weten-het-moet-perse-op-deze-manier, oordeel mama’s. Die zijn gewoon nét even wat minder leuk om mee te praten. Maar vast en zeker nét zo lief voor hun kindje(s). Liefde voor álle mama’s! ❤️
MARJOLEIN
