Een toekomst met kinderen heb ik mij altijd al voorgesteld. Maar ik heb inmiddels ook ervaren dat dat niet altijd vanzelfsprekend is. Ondanks dat mijn verhaal al van een tijd geleden is en bekenden het al kennen, wil ik het toch graag met iedereen delen.
Leon en ik zijn heel romantisch echte High School Sweethearts en sinds mijn achttiende al samen. Door zijn longaandoening is hem wel eens verteld dat hij misschien geen kinderen kon krijgen. Hij kreeg de vraag of hij dit wilde testen. We besloten het niet te doen en eerst zelf te proberen. Mocht na een jaar of wat het niet lukken om zwanger te raken, konden we altijd nog testen. Met dit ons achterhoofd wilden we wel ‘op tijd’ beginnen aan onze kinderwens. Dit was voor ons net na mijn 25e verjaardag in augustus 2015. Mocht er toch een medisch traject volgen, dan hadden we voor ons gevoel nog alle tijd. Zo gezegd, zo gedaan: de pil ging de deur uit en het was afwachten.
Na ongeveer twee maanden was het raak. Alleen bleef de test een beetje licht. Ik belde een verloskundige. Volgens haar was dit heel normaal. Ik kon over vier weken komen voor een eerste echo. Nog geen week later werd ik op een ochtend wakker met wat kramp en ik voelde al dat het niet goed was. Een paar uur later stonden we in de bouwmarkt toen ik voelde dat ik bloed begon te verliezen. Snel reden we nog even naar de drogist en ik griste het eerste maandverband dat ik kon vinden uit het schap. Op een miskraam bereid je je natuurlijk niet voor, dus ik had helemaal niks behalve tampons in huis. Het bloeden zette door en een aantal dagen later was de zwangerschapstest negatief. We waren erg verdrietig. “Het hoort erbij”, dachten we. De geplande echo bij de verloskundige bleef staan. Mijn baarmoeder was schoon en er was niets meer te zien van een zwangerschap. Zo snel als de zwangerschap gekomen was, zo snel was hij ook weer weg. Vol goede moed gingen we verder proberen.
De maanden erna verstreken en er gebeurde niets. Ik zag overal, echt overal, mensen met baby’s en kinderwagens. Zeld de kinderwagen die ik voor ogen had, en zelfs met de voetenzak die ik ook zo graag wilde. Ook kwamen er ineens zoveel zwangerschapsaankondigingen voorbij. Ik dacht dat kinderen krijgen gewoon niet aan ons besteed was. Op een gegeven moment ben ik zelfs bekende bloggers op social media gaan ontvolgen die kinderen kregen. Ik gunde het iedereen van harte, maar kon al het geluk om me heen even niet meer aan. Hoe langer het duurde, hoe sterker mijn kinderwens werd. Ik verslond allerlei forums met tips over zwanger worden en tuurde uren naar zwangerschapstesten in de hoop toch een vaag streepje te zien.
In januari 2016 hadden we ineens weer een positieve test. Of eerder een stuk of 6 (om te checken of ze echt donkerder werden). Er ging een week voorbij en een bloeding bleef uit, dus kreeg ik een beetje hoop. Wel was ik bij elk toiletbezoek bang voor bloed en ik schrok bij elk krampje of pijntje. Met acht weken zaten we nietsvermoedend in de wachtkamer bij de verloskundige door namenboekjes te bladeren. Ze maakte een uitwendige echo, waar ze geen beeld kon krijgen, dus dan maar de deur op slot en een inwendige echo. Na even kijken zei ze ineens: ‘Oh nee, dit is niet goed. Dit wordt een miskraam’. Ik zag wel een klein vlekje knipperen, maar de verloskundige liet zien dat het kindje echt veel kleiner was dan het had moeten zijn bij dit termijn. De verloskundige ging even weg om te overleggen met de assistente en wij bleven achter met een stagiaire. Zij wist ook niet wat ze moest zeggen, dus bleef het stil. Ik zag de vrolijke foldertjes op tafel liggen over inschrijving en kraamzorg, maar die bleven op tafel liggen.
Vol ongeloof en verdriet gingen we naar huis. We spraken af dat ze over een week nog een echo zouden maken, misschien dat het vruchtje dan toch gegroeid was. Ik googelde me suf en las urenlang op forums verhalen van vrouwen waarbij er na een week ineens een prachtig kloppend hartje te zien was. Een week later voelde ik me nog net zo zwanger als de weken ervoor, maar hoe goed de verloskundige ook zocht, er was geen beweging en geen hartje meer te zien. Ze bleef herhalen hoe verschrikkelijk verdrietig ze dit voor ons vond. Wij wisten niet meer wat we moesten zeggen. Ik mocht kiezen of ik de miskraam wilde afwachten of de zwangerschap wilde beëindigen in het ziekenhuis.
Enkele dagen later hadden we een afspraak bij de gynaecoloog. Opnieuw werd er een echo gemaakt en werd het duidelijk dat het vruchtje rond de zesde week gestopt was met groeien. De arts besprak de opties om de zwangerschap te beëindigen. Ik wilde eigenlijk graag een curettage. Maar dit raadde hij sterk af omdat ik 1. Niet compleet overstuur was, 2. Het bloed niet tussen mijn benen door liep en 3. Er ook risico’s op complicaties waren bij een curettage. Ik gaf aan dat ik had gelezen dat abortus medicatie een soort minibevalling kon opwekken. De arts keek mij een beetje ongelovig aan en vroeg zich hardop af waarom ik graag zwanger wilde worden, als ik tegen de pijn van de bevalling op zou zien. Ik vond dit echt een gemene opmerking, maar Leon en ik konden op dat moment niets meer uitbrengen.
Er was eigenlijk geen andere keus dan de abortusmedicatie. Mocht het niet aanslaan, dan zou hij de week erna een curettage inplannen. Ik volgde de instructies op en midden in de nacht werd ik wakker met kramp en begon het bloeden. De pijn en het bloeden viel mee, maar ik vond het een hele nare ervaring om ’s nachts in bed te liggen en je hele baarmoeder steeds te voelen samentrekken. Ondanks dat Leon bij me was, voelde het ontzettend eenzaam en onnatuurlijk. Gelukkig was ik na een dosis van deze medicatie schoon. We besloten om verder onderzoek te laten doen na deze tweede miskraam.
Enkele dagen nadat ik opnieuw een positieve test in handen had, kregen we de uitslag. We bleken allebei in orde. We hadden gewoon dikke pech. Ik zocht een andere verloskundigenpraktijk en we mochten al snel komen voor een vroege echo. Na een aantal goede echo’s waren we ervan overtuigd dat deze baby zou blijven zitten. Ik vond het wel moeilijk om echt van de zwangerschap te genieten. Ik deed weer teveel testen en was bang voor bloedverlies. Mijn nieuwe verloskundigenpraktijk had hier veel begrip voor en heeft ons fijn begeleid. In februari 2017 is onze prachtige dochter Norah geboren en in juli 2019 volgde haar zusje Evi. Na de zwangerschap van mijn oudste dochter heb ik geen miskramen meer gehad.
We hebben de tweede miskraam met vrienden, familie en collega’s gedeeld. Tot mijn verbazing waren er zoveel mensen om mij heen die ook hetzelfde hadden meegemaakt, maar dat nooit hadden verteld. Voor mijn gevoel was ik echt de enige bij wie dit gebeurde. Veel van deze mensen hadden inmiddels gezonde kinderen. Dat gaf mij hoop waardoor ik mij minder eenzaam voelde. Het idee dat niemand erover wil praten, vind ik nog steeds erg jammer. Waar komt dat taboe op miskramen toch vandaan, terwijl het bij zoveel mensen gebeurt? Ik vind het altijd een beetje dubbel als mensen zeggen dat je het voor 12 weken niet ‘mag’ vertellen, omdat het dan nog mis kan gaan. Waarom niet? Het is een persoonlijke keuze natuurlijk, maar als het mis gaat, is er toch ook niks om je voor te schamen?!
Aan alle mensen die een miskraam hebben meegemaakt, wil ik zeggen: “Deel je verhaal als je het wil en eraan toe bent. Mij heeft het enorm opgelucht. Laten we dit taboe doorbreken, want ik gun het niemand om zo’n verdrietige periode alleen te moeten doormaken terwijl het niet nodig is. Wij hebben veel gehad aan de lieve woorden, kaartjes en steun van familie en vrienden om ons heen. En uiteindelijk hebben we nu een prachtig gezin van vier”.
MELANIE
