We hebben allemaal wel iets meegemaakt in ons leven dat ons diep van binnen veranderd heeft. Good or bad… We moeten verder en onderdrukken is niet de manier om te groeien. Over vier weken wordt onze dochter Michelle zeven jaar! Ons verhaal gaat bijna zeven jaar terug.
Na de geboorte van ons eerste kindje Mica wilden we heel graag nog een kindje. Dit ging niet zonder slag of stoot, want er volgden twee miskramen na drie maanden zwangerschap. Dit was een emotionele tijd. Het voelde als een enorm verlies van twee engeltjes. Het was echt verdrietig. En ik snapte vooral niet waarom ik dit twee keer moest meemaken. In de loop van de tijd leerde ik met het verlies omgaan en werd ik psychisch sterker. Ik geloofde dat alles, ook de meest verdrietige dingen, een reden hadden. Na twee miskramen kan je je voorstellen dat toen het de derde keer weer raak was, we behoorlijk sceptisch waren. Ik was eigenlijk continue bang dat het weer fout zou gaan met de baby. Ik was ontzettend alert en leefde heel gezond. Gelukkig verliep de zwangerschap verder goed en werd onze dochter gezond geboren. Vanaf de eerste dag waren we zo dankbaar en intens gelukkig met haar aanwezigheid.
Michelle was een voorbeeldige en uitzonderlijk lieve baby die netjes om de drie uur voeding kreeg, tevreden was en eigenlijk nooit huilde. Een droombaby! Toen Michelle zeven weekjes oud was moesten we met spoed naar de eerste hulp. Ze had 40 graden koorts, wilde niet meer drinken of de speen en huilende nonstop. Dit was heel opvallend, want ze huilde bijna nooit. Daar aangekomen wisten de artsen één ding zeker: het was erop of eronder. Onze baby zou het misschien niet halen en de artsen hadden geen idee wat er aan de hand was. We kwamen in de medische mallemolen. Ik bleef sterk en wilde overal bij zijn om haar kleine handje vast te houden. Toen de arts me vertelde dat ze een ruggeprik wilden gaan doen, stortte ik in. Een ruggeprik bij een baby betekent dat de baby dubbelgevouwen wordt om vervolgens goed tussen de ruggenwervels te kunnen prikken en hersenvloeistof af te nemen. Bij het idee alleen al raakte ik in volledig in paniek. Ik kreeg een paniekaanval op de gang. Allerlei gedachten gingen door m’n hoofd. Ik moest van mezelf naar haar kamer gaan, maar ik kon het niet. Ik kon het niet aanzien. Gelukkig was haar vader sterk genoeg om hier bij te blijven. En bij alle vijf andere ruggeprikken die hierop volgden. De ruggenprik was de enige manier om erachter te komen wat er aan de hand was. Vijf ruggeprikken verder wisten ze wat onze newborn baby van zeven weken had: Een bacteriële meningitis (hersenvliesontsteking). De levensbedreigende vorm van een hersenvliesontsteking.
Op deze diagnose volgden twee weken van behandeling en onzekerheid. De vraag was of de behandeling wel zou aanslaan. Michelle kreeg een infuus in haar handje of voetje waar om de drie uur antibiotica werd aangesloten. Omdat de adertjes van een baby nog niet sterk zijn, sprong deze om de dag en stroomde de vloeistof niet in het addertje, maar in haar handje of voetje. Met als gevolg een krijsende baby (de vloeistof prikte) en een dik handje of voetje gevuld met antibiotica. Hieropvolgend moest het infuus opnieuw aangelegd worden, wat wederom een verschikkelijke toestand was waarbij onze baby klemgehouden werd en de artsen probeerden het infuus in een adertje te prikken. Samen bleven we positief en hoopten we dat het infuus wat langer zou blijven zitten. Ik meen te herinneren dat er in 14 dagen vijf a zes infuusjes waren aangelegd. De verpleegkundigen en artsen waren ontzettend kundig en behulpzaam. Ze bleven vooral kalm. Er kwam hulp vanuit alle hoeken. Voor eeuwig zijn we ze dankbaar.
Wij zullen al deze momenten, waarin we ons kind door onze vingers voelde glippen, nooit vergeten. Waarbij we moesten zien hoeveel pijn ons kleine meisje had en hoe hard ze aan het vechten was. Daar waar het haar in haar onderbewustzijn geraakt zal hebben, zit het bij ons nog flink aan de oppervlakte. De eerst twee jaren na de opname waren heel onzeker. Bij een lichaamstemperatuur van 38 graden moest Michelle volgens protocol naar de spoedpost om gecontroleerd te worden. We zaten geregeld op de eerste hulp met ons kleine meisje, aangezien kinderen de eerste twee jaar ieder griepje oppikken, tandjes krijgen en ga zo maar door.
Michelle is nu een grote, sterke, mooie, maar vooral kerngezonde meid, ondanks dat de artsen heel anders voorspeld hadden. De hersenvliesontsteking die ze heeft gehad, zou haar een ontwikkelingsachterstand hebben kunnen geven. We zijn gezegend met haar gezondheid. En daarnaast is ze erg intelligent en verloopt haar ontwikkeling meer dan goed. Onbewust heeft ze heel wat meegemaakt en dat zullen we nooit onderschatten. Als moeder heeft het mij vier jaar gekost om dit trauma te verwerken. Ik houd als ‘controle freak’ niet van controle verliezen. Het was een echte levensles. Ik kreeg de eerste twee jaar na de gebeurtenis geregeld paniekaanvallen en was niet vooruit te branden. Ik was niet overbeschermend naar m’n kinderen toe, maar onbewust wel altijd bang voor pijn of verlies. Na twee jaar begon ik weer langzaam te bouwen aan mezelf. En beetje bij beetje werd ik weer de sterke vrouw en moeder die ik de dag van vandaag ben. Trauma werkt voor iedereen anders. Dus ik probeer mezelf en mijn proces te respecteren voor wat het is. Als moeder en als mens heeft deze gebeurtenis me op een positieve manier veranderd. Ik probeer zo bewust mogelijk in het moment te leven, te genieten van de kinderen ongeacht de omstandigheden en waarde te hechten aan het leven en onze gezondheid. Ik ben dankbaar en geniet van het leven.
Michelle was altijd al een hele vrolijke lieve baby en tot op de dag van vandaag is ze een radiance of light, love and positivity. Ze is ons ankertje en zal ons altijd herinneren aan de waarde van het leven. Haar zevende verjaardag wordt een viering van gezondheid en geluk.
SHEREEN
