Dinsdag 28 juli deel 1
Ik word rond half 6 in de ochtend wakker en merk dat ik buikkrampen heb. Nou is dat niet zo gek, want harde buiken en een zeurderig gevoel heb ik al wel twee weken lang. Ik ga plassen en wanneer ik weer in bed lig merk ik dat de pijn komt en gaat. Oh wat spannend, zou dit dan de start zijn? Ik ben vandaag 40+3 en heb dus al ruim vier weken verlof. De eerste twee weken vond ik fantastisch, maar de laatste twee weken verveelde ik me dood. Ik voel me fysiek nog goed, dus ik wandel elke dag en heb eergisteren nog gesport. Geduld is niet mijn allersterkste punt en ik ben zó nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar de bevalling, of het echt zoveel pijn zal doen, maar vooral nieuwsgierig naar dat kleine mensje in mijn buik!
Mijn krampen doen nog niet echt pijn, maar ik besluit wel even met een app bij te houden wat dan het begin en het einde is. Dat lukt niet zo goed, want ik val de hele tijd weer half in slaap. Zoveel pijn doet het dus ook weer niet. Als ik teruglees in de app dan heb ik van 05:52 tot 06:10 vier weeën. De kortste 00:38 en de langste 01:27 (bij die lange ben ik waarschijnlijk half in slaap gesukkeld) met tussenpozen van 4,5 tot 7 minuten. Nog heel erg onregelmatig dus. Met blije spanning weet ik toch nog een uurtje in slaap te vallen en rond half 8 word ik dan echt wakker. Farley wordt ook wakker en we besluiten nog een serie te kijken in bed. We kijken een aflevering van Queen of the South al kan ik daar mijn aandacht niet meer echt bijhouden. Ik ben vooral bezig ben met nadenken of ik nou weeën heb of niet en of het gaat beginnen. Ik draai op mijn linkerzij omdat dat het fijnste ligt. Echt pijn doet het niet. Wel voel ik de kleine nog lekker bewegen, behalve tijdens een wee, omdat mijn buik dan hard wordt.
Rond 9 uur gaan we naar beneden en daar heb ik een ontbijtje voor ons gemaakt. Yoghurt met muesli en een bakje fruit. Glaasje verse jus en een cappuccino. Zo zittend op de stoel merk ik eigenlijk weinig tot niks van weeën, dus ik zeg tegen Farley dat ik zo een rondje ga wandelen in de hoop dat dat de weeën wat verder op gang zal helpen. Ik rommel nog wat in huis en besluit toch nog eerst even koffie te maken en breng Farley zijn koffie in het kantoortje. Hij zit daar te werken en ik ga zelf op ons groene bankje zitten. Daar plaats ik nog een foto op Instagram van de dag ervoor. Een foto van Maaike en Tessa met baby en ikzelf met Nola* nog in de buik en de vraag erbij of ze fashionably late is of dat het het Antilliaanse bloed is. De eerste reacties stromen binnen en de meerderheid stemt op het laatste antwoord.
Zo liggend op de bank voel ik mijn meisje niet echt, maar ik heb dan ook de hele tijd harde buiken, dus ik besteed er niet veel aandacht aan. Ik vraag me wederom af of de bevalling begonnen is of niet. Iedereen zegt dat als je twijfelt, het nog niet begonnen is. Maar ik merk toch wel een bepaalde regelmaat. Het voelt ook anders dan de afgelopen dagen. Alleen vind ik het geen pijn doen. Als ik bijna mijn koffie op heb, voel ik ineens een “plop”. Ah, dat is mooi! Ik huppel bijna naar de wc, omdat ik denk: “Nu zijn mijn vliezen gebroken. Dit is geweldig, dan gaat het dus écht beginnen!”
MEIKE
