Mijn naam is Laura (28) en ik woon in het mooie Meppel, samen met mijn man Jurriën (29) en ons lieve hondje Tiamo. Vorig jaar zijn we getrouwd op 10 mei 2019. We zijn al heel wat jaren samen en hebben sinds 2014 samen een kinderwens. Toen we eenmaal samen gingen wonen was ik nog aan de pil, maar al snel besloten we dat ik hiermee zou gaan stoppen. We zouden wel zien wanneer ik zwanger zou raken. We waren allebei nog jong, dus maakten we ons nog niet zo druk dat het niet gelijk lukte. We probeerden het in die tijd ‘gewoon los te laten’ en we zagen wel wanneer het zou lukken. We waren er niet veel mee bezig, maar we kregen steeds vaker de vraag wanneer er nou eens (klein)kinderen zouden komen. Daarop antwoordden we dat we er nog niet mee bezig waren.
Ondertussen was ik in 2017 begonnen aan een opleiding in de zorg voor Verzorgende IG. En begon ik me nu toch wel een beetje zorgen te maken dat ik nog steeds niet zwanger was geworden. Uiteindelijk zijn we in april 2018 naar de huisarts gegaan. Daar bleek dat het mij veel te hoog zat dat ik nog steeds niet zwanger was en dat ik het best wel moeilijk vond om iedere keer een negatieve zwangerschapstest of de menstruatie weer te zien. Gelukkig reageerde de huisarts erg begripvol en kregen we een doorverwijzing naar de gynaecoloog. Ook kregen we een formulier mee om mij bloed te laten prikken bij mij en moest mijn man zijn zaad laten controleren. Op dat moment zijn we allebei gelijk open geweest over onze ‘mogelijke’ vruchtbaarheidsproblemen naar familie en vrienden toe.
Op 16 juli 2018 hadden we een intakegesprek in het ziekenhuis. Er waren geen bijzonderheden bij ons, dus zouden we de volgende maand een cyclusonderzoek gaan doen. Ook hier zag alles er goed uit. Er was dus geen reden waarom ik niet zwanger kon worden. We kregen ook de uitslagen van het bloed- en zaadonderzoek: ook dit leek allemaal goed. Na het cyclusonderzoek moesten we weer een paar maanden wachten voordat we weer een afspraak in het ziekenhuis hadden. Ik vond deze maanden erg lang duren, want elke maand is er één te veel. Uiteindelijk kreeg ik in oktober een HSG (Hysterosalpingografie*) van de baarmoeder en eileiders. Wat een vreselijk naar en pijnlijk onderzoek, maar voor een kindje had ik alles over. De voorlopige uitslag leek goed te zijn.
We kregen het advies om te gaan starten met IUI (inseminaties in de gestimuleerde cyclus). In september 2018 mocht ik beginnen met het toedienen van hormonen, een vreemde en enge ervaring. Zeker om dit bij jezelf te doen! Na een paar dagen had ik een ontzettend opgeblazen buik. We hadden hier allebei al geen goed gevoel over. Toen ik weer voor een controle naar het ziekenhuis moest, zagen we wel 20 follikels aan mijn eierstokken. Helaas was er sprake van een overstimulatie, wat dus betekende dat we niet verder mochten gaan met deze IUI. Ik kreeg een medicijn om alles te laten afbreken en werd mijn menstruatie opgewekt. Hoe tegenstrijdig is dat? Ik wilde zo graag zwanger worden en nu moest ik iets gaan slikken wat alles weer zou afbreken!
Bij onze nieuwe afspraak in het ziekenhuis zouden we de vervolgstappen bespreken. Op de röntgenfoto leek er bij mij aan de linkerkant een vochtophoping te zitten, maar dit konden ze zo niet goed beoordelen. Er werd ons voorgesteld om een kijkoperatie van de baarmoeder en eileiders in te plannen. Dit leek ons ook een goed plan. Zo konden we hopelijk uitsluiten dat er iets niet goed was. Ik zag er behoorlijk tegenop, maar uiteindelijk viel het allemaal mee. Gelukkig zag alles er goed uit. Dat was echt een geruststelling. Hierna hadden we verplicht een maand rust, zodat ik goed kon herstellen van de operatie. Dat kwam trouwens goed uit, want we waren ondertussen alle laatste dingen aan het regelen voor onze trouwdag op 10 mei 2019.
We hadden een nieuwe afspraak op 1 mei 2019. We mochten starten met IUI’s zonder hormonen, dus gewoon in mijn natuurlijke cyclus. Eindelijk zat ons een keer iets mee. We mochten direct starten. Op 5 mei 2019 hadden we de eerste IUI. We hoopten dat deze datum een beetje geluk zou brengen, want ik was ook jarig. Op 10 mei 2019 zeiden we het ja-woord tegen elkaar en hadden we een hele mooie dag samen met familie en vrienden. Twee dagen na ons huwelijk gingen we op huwelijksreis naar het mooie Sardinië. We genoten enorm van dit prachtige eiland! Helaas kwamen we er ook achter dat de eerste IUI niet was gelukt. Wat een grote teleurstelling weer! Ik merkte dat ik het hier moeilijk mee begon te krijgen. Iedere keer weer die teleurstelling verwerken. Maar ondanks deze grote teleurstelling probeerden we er toch een hele mooie vakantie van de maken.
*Dit is een onderzoek waarbij er een röntgenfoto van de baarmoeder en eileiders genomen. De eileiders zijn dan gevuld met contrastvloeistof.
WORDT VERVOLGD IN EEN VOLGENDE BLOGPOST…
LAURA
