Op 13 maart 2019 is Liv geopereerd, omdat haar rechterheup uit de kom was, met als oorzaak het spasme. Omdat het spasme blijvend is, is de kans groot of in ieder geval aanwezig dat deze operatie (geregeld) herhaald moet worden, als de heup weer uit de kom is. Tijdens die heupoperatie hebben ze bij Liv in haar rechterheup een metalen pin en plaat ingebracht. Deze moest zorgen dat het bovenbeen weer terug in de heupkom ging groeien. De artsen hebben een inkeping gemaakt en gevuld door middel van het afschrapen van bot van het bovenbeen. Ze hebben toen ook na die operatie verteld dat die pin en plaat er met 1 tot 2 jaar er weer uit gehaald moest worden, dat was natuurlijk afhankelijk hoe snel het allemaal weer zou aangroeien. Maar het is erg frustrerend en verdrietig dat zo’n operatie geen garantie kan geven voor de toekomst.
Liv heeft na deze operatie, zeven weken een gipsbroek gehad van haar navel tot aan de teen van haar linkerbeen en tot aan haar knie bij haar rechterbeen. De “vader” van Liv, mijn ex, was hier ook bij aanwezig. We hadden beiden op ons werk ruim één week zorgverlof aangevraagd, omdat Liv twee weken niet naar de dagbehandeling kon, wat ik uiteraard ook begreep en ook niet wilde. De hele operatie duurde 4 uur en we moesten vier dagen blijven. Steun van mijn ex kreeg ik niet. Hij was druk met op en neer lopen, thee halen, foto’s maken van Liv en bellen. Ik stond er continue alleen voor: bij medicatie, wassen, eten, drinken en troostmomenten. Hij had altijd een excuus. Hij vond het vies of eng, het duurde te lang en ga zo maar door. Uiteraard kreeg ik wel hulp van het verplegend personeel. Gelukkig kwam een vriendin en mijn familie ook geregeld langs voor de gezelligheid of om mij even over te nemen, zodat ik even iets voor mijzelf kon doen. Maar zodra het bezoek wegging, bleef ik alleen met mijn ex achter. Hij bleef nooit bij Liv, zodat ik even weg kon. Aflossing vragen was de enige oplossing en dan was het eigenlijk altijd vragen naar de bekende weg, want het antwoord was toch altijd nee. Op die ene keer na…
Op de laatste dag vroeg ik nóg een keer of hij bij Liv wilde blijven, zodat ik even alleen een Netflixserie of film kon kijken in de familiekamer. En wat denk je?! Het kon! Maar na ongeveer 15 minuten werd er geëist terug te komen naar Liv, want “hij kreeg haar niet stil”. Als ik niet zou komen, ging hij naar huis. Dit leverde uiteraard gekibbel op en ik ben toen toch maar terug naar Liv gegaan, terwijl ik doodop was en mijn lichaam op begon te raken. Dit zorgde er vervolgens voor dat “vader” niet veel later zijn jas aandeed en hij alsnog naar huis ging. Maar waar ik met deze introductie naartoe wil, is het volgende …. Op 21 januari moesten we weer op controle. Mijn moeder ging met ons mee. Eerst heupfoto’s laten maken bij de afdeling radiologie en daarna gingen we de foto’s bespreken met de orthopeed. De foto’s zagen er goed uit. Het kogelgewricht zat weer op de plek waar het hoorde te zitten: in de heupkom. In de heupkom zat weer een mooie kromming, maar de metalen pin en plaat groeide nu al buiten het bot. Liv moest binnen nu en zes maanden geopereerd worden om de pin en plaat eruit te halen. Diezelfde dag heb ik de operatiedatum vastgelegd. Ik heb de dagbesteding, BSO, taxi en familie op de hoogte gebracht van de operatie en alle afwezigheden doorgegeven. Omdat mijn ex en ik nog steeds niet samen door 10 deuren konden, heeft hij vorig jaar zelf (applaus, applaus, applaus) zijn gegevens op de afdeling doorgegeven om zo ook op de hoogte gehouden te worden van de afspraken.
Op woensdag 19 februari was die dag dan “eindelijk” aangebroken. Spannend, maar fijn dat alles wat er niet hoorde te zitten straks uit haar lichaampje was. Mijn moeder ging ook met ons mee voor de steun. Zij kwam ook om 5.30 uur om Liv mee aan te kleden, spulletjes te checken die mee moesten en nog een lekker kopje koffie te doen voor vertrek. Om klokslag 6.00 uur zaten we in de auto naar Nijmegen. Om 6.50 uur stonden we bij de receptie van de kinderafdeling. Mijn ex was in geen gang of kamer te bekennen. We werden naar een kamer gebracht die we moesten delen met uiteindelijk nog drie kinderen. Liv was relaxed, vrolijk, beweeglijk, maar vooral moe. Om 7.50 uur werden we opgehaald om naar de OK te gaan. We kleedden Liv uit en deden haar OK-jasje aan. Rijden door de lange gangen, vond Liv een attractie. Bij de sluitdeuren moesten we stoppen. Een ouderbegeleider (vrijwilliger) stelde zich voor en vertelde wat er nog allemaal ging gebeuren. Zodra hij klaar was ging de deur open. Een paar meter voor de ophaalkamer moesten we weer stoppen. Oma moest afscheid nemen van Liv terwijl ik plastic hoesjes om mijn schoenen deed en een stoffen pak met muts aantrok. Daarna mocht ik Liv op de OK-tafel leggen. Liv vond het nog steeds allemaal fantastisch, al die mensen met hun ogen op haar gericht en al die felle lampen. Liv bleef mijn hand vasthouden en daar kwam het mondkapje met de vieze muffe lucht: de anesthesie. Liv hield het deze keer langer vol dan de vorige keer. Ik heb haar een dikke zoen gegeven, het personeel succes gewenst en ik mocht de kamer met de vrijwilliger verlaten.
Ik hoorde haar bij weerzien zielig huilen. Niet veel later viel ze even in slaap. De operatie was goed verlopen. De plaat en pinnen waren eruit. Inmiddels werd Liv weer wakker en bood ik haar een waterijsje aan. Even later begon Liv beide benen weer te bewegen, yes! Ik meld bij de kamer verpleging dat we naar huis willen. “Prima”, zei ze, “ik ga de pijnstilling en ontslagbrief in orde maken en dan kunnen jullie gaan”. Dit alles zonder haar vader…
SOPHIE
