Naar aanleiding van mijn vorige blog (zwanger in het zuiden van Nederland terwijl COVID-19 door het land raast) schrijf ik nu mijn bevallingsverhaal. In deze vorige blog kon je lezen dat ik wenste dat een thuisbevalling zou lukken. Ik hoopte minimaal 37 weken zwanger te zijn en dat de maatregelen iets versoepeld zouden worden.
De maatregelen werden gelukkig wat versoepeld en ik kreeg bericht van het kraambureau dat er weer bezoek mocht komen in de kraamweek als de kraamhulp aanwezig was. Wel maar één persoon in de hele week, maar toch, het is beter dan niets. Ik haalde opgelucht adem. Een stapje dichterbij ‘normaal’. Ook kregen we vanuit de verloskundige weer te horen dat partners weer mee mochten naar de echo’s. Wat fijn voor alle zwangeren op dat moment! Ik was al over de 35 weken heen en zou geen echo meer hebben. Stiekem een beetje jammer, want ik had graag nog samen met Tom naar onze zoon willen kijken voordat hij ter wereld kwam. En jaaaa! Je leest het goed: ik was al over de 35 weken heen. De vorige keer beviel ik met 35 weken, dus mijn eerste mijlpaal was bereikt. Nu wilde ik de volgende mijlpaal bereiken: 37 weken. Ik merkte wel dat elke dag dat mijn zoontje nog in mijn buik zat, ik steeds meer durfde te genieten en te gaan geloven dat het mij deze keer gewoon zou gaan lukken om het te gaan halen. En raad eens… Ik ben uiteindelijk bevallen met 39+6. Ik heb zwanger mogen zijn tot 1 dag voor de uitgerekende datum. Wat een droom! Wat een kadootje!
Op 2 juni 2020, zo rond 23:00 uur voelde ik wat en twijfelde ik enorm of dit nou harde buiken waren of toch weeën. Ik besloot nog even te gaan douchen en dat voelde wel heel fijn. Toch kwam het gevoel weer terug en kreeg ik meer het idee dat dit weeën waren. Ik besloot ze te gaan timen. En ze kwamen al om de 5 minuten! Ik heb met Tom even overlegd: “Wat doen we? Gaan we de verloskundige al bellen of nog niet?” We besloten om te bellen en wel om 00:00 uur precies. Ik had een lichte voorkeur voor een verloskundige, omdat zij mij de hele zwangerschap een goed gevoel heeft gegeven en mij elke keer weer vertelde dat ik gewoon minimaal 37 weken zwanger ging zijn. Ik was zo blij dat precies zij op nam. Na even overleg met elkaar kwam ze toch even langs, om te kijken. Op het moment dat wij ophingen, braken spontaan mijn vliezen. Nu wisten we het zeker: “De bevalling is begonnen.”
De verloskundige was er rond half 1. Zij checkte en vertelde me: ‘Ik ga nergens meer heen tot deze baby er is’. Ik dacht nog: “Dat kan een hele lange nacht worden!” Ik had van te voren aangegeven dat ik geen stagaire bij mijn bevalling wilde hebben. Dit omdat het daar bij mijn vorige bevalling is misgegaan en daardoor was ik het vertrouwen kwijt. Hoewel ik heel graag mensen wil helpen met hun opleiding, stond dit me van tevoren tegen. Tot het moment dat ik daadwerkelijk bezig was met bevallen. De verloskundige overlegde netjes met ons en we stemden toch toe. De verloskundige vertrouwde ons toe dat zij de leiding zou houden, mocht de stagaire komen. Ik ben zo blij met deze keuze! Wat was het fijn om haar er extra bij te hebben. Ondertussen was het 01:30 uur en de centimeters vlotten al snel. Ik zat al op 5 centimeter ontsluiting. Tom werd naar beneden gestuurd om de kruiken te gaan vullen. Hij moest twee keer water koken. Dit duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid, maar hij was maar 10 minuten weg. Op dat moment arriveerde ook de kraamhulp. Omdat ik bij Daan binnen 4 uur ben bevallen, hebben ze dit allemaal op tijd geregeld. Ze zeggen dat de bevalling van de tweede sneller gaat, en in ons geval ging dat ook op. Ik overlegde met Tom om Daan van zijn kamer te halen, maar Tom vertrouwde erop dat hij door zou slapen. Ik hoopte dat de jongen niet ineens tijdens het persen naast mij zou staan met: ‘Mama, wat ben je aan het doen?’
Na een tijd weeën te hebben weggepuft en in verschillende houdingen te hebben gezeten, merkte ze op dat ik volledige ontsluiting had. Nu was het wachten op de persweeën. Inmiddels was het 03:20 en de persweeën begonnen. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid, maar na 18 minuten persen was hij daar dan. Onze zoon. Onze thuisgeboren zoon: Stijn! Wat waren we blij en zo trots dat het mij gelukt was. Eerst 39+6 weken zwanger zijn en dan nog binnen 3,5 uur een kind thuis op de wereld zetten. Ik heb hem zelf mogen aanpakken en wat was dat bijzonder. Hallo, roze wolk! Thuis bevallen heeft echt iets magisch. Een grote droom die uit is gekomen. En zelfs in de coronatijd zou ik het zo nog tien keer overdoen. Je eigen omgeving, je eigen spullen. Teveel mensen op mijn te kleine slaapkamer, haha. Intens genieten dat je daarna in je eigen douche staat, je eigen bed wordt verschoond en je daarna meteen in je eigen bed kan. Heerlijk! Mocht je de kans hebben, zeker doen. Je krijgt er geen spijt van.
Het mooiste vond ik ook dat Daan de hele nacht heeft doorgeslapen en niks heeft meegekregen dat zijn broertje om 03:38 uur is geboren. Die hebben we ’s ochtends wakker moeten maken. Hij vond het in het begin wel gek en moest even wennen. Maar hij wilde al snel zijn broertje vasthouden en knuffelen. Zo bijzonder, zo trots. Precies zoals ik het wilde, is het ook gegaan.
Hebben we veel last gehad van Corona en de maatregelen daar om heen? Nee. Niet echt. Dat er niemand mocht komen als de kraamhulp er was, ofja één persoon, vonden we lekker rustig. We hebben wat familie langs laten komen in de avonden, eventjes. Ik heb gewoon mijn moeder geknuffeld. Ik heb de trotse blik van mijn papa gekregen. Ik heb genoten van mijn eerste echte kraamweek. We hadden ook een ontzettend fijne kraamhulp. Daan vond haar ook helemaal leuk, zo fijn. Ik ben goed verwend door haar. Ik heb kunnen bij komen van de bevalling en op dag 7 liep ik vol trots een rondje achter de kinderwagen.
En nu? Nu laten we af en toe wat kraamvisite (op afstand) langs komen. En het scheelt een hoop dat we een goede tuin hebben en het zonnetje wel wil schijnen. Lekker buiten, zo genieten. Het is natuurlijk anders dan voor de Corona, maar het is voor ons goed zo. Ik geniet met volle teugen van mijn club mannen. Zo gelukkig! Waar ik na de bevalling van Daan alleen maar (kraam)tranen en donkere gedachtes had, heb ik dat de afgelopen periode niet gehad. Nouja in de kraamweek wel een keer gehuild, maar dan wel van geluk. Want wat gaat het goed met ons, wat is het fijn om een gezin van vier te zijn en wat is Daan een trotse grote broer. Echt een droom. Alleen maar liefde.
FLOOR
