Onze Lynn. Ze is een bijzonder kind. Bijzonder vrolijk, bijzonder optimistisch met bijzonder veel energie. Ook met een bijzondere portie doorzettingsvermogen. Deze dame kan vijwel alles. Tenminste, alles wat ze wíl kunnen. Alles waar ze haar zinnen op gezet heeft.
Aankleden
Zo was ze nog maar 13 maanden toen ze zelf haar sokken aan kon trekken. Niet veel later lukte een broekje aantrekken ook zelf. Dat ze zich veel beter had kunnen focussen op het leren lopen, dat laten we even terzijde. Want daarin was ze weer laat: 20 maanden.
Het praten heeft ook lang op zich laten wachten. Madame uitte zich met klanken, niet met woorden. Voor de zekerheid hebben we haar toen laten testen bij het audiologisch centrum. Haar ontwikkeling in taal, spraak en rekenkundig/ruimtelijk inzicht (voor zover een peuter dat heeft) was ver beneden peil, maar met de nodige oefeningen en regelmatige bezoekjes aan de logopedist werd dat beter.
Ondertussen ontwikkelde ze zichzelf wel op andere gebieden. Zelf alles doen. Van brood smeren tot haren wassen onder de douche en van alleen naar school fietsen tot haar eigen keuzes maken in de kleding die ze draagt. Ze deed het allemaal ‘selluf’. Inmiddels is ze bijna zeven en mag ik me nergens meer mee bemoeien. Ze maakt zelf haar bed op, kleedt zichzelf aan, doet haar eigen haar in een staart of knot en ze maakt zichzelf op als een volleerd Kardashian. Kortom: dit dametje is zó eigenzinnig, dat ze weigert de normale volgorde van de basisontwikkeling aan te houden. Ze leert zichzelf eerst de dingen waar zij het nut van inziet en dan pas de dingen die eigenlijk zouden moeten.
Paardrijden
Een paar weken geleden is Lynn gestart met paardrijlessen en mán wat doet ze het goed! Dat zeg ik niet omdat ze mijn kind is, maar het is – eveneens volgens haar instructrice – wonderbaarlijk hoe snel ze de dingen oppikt. Hoe goed ze haar evenwicht heeft. Hoe vertrouwd ze zich nu al voelt op het paard. En hoe snel ze dingen eigen maakt als lichtrijden, been geven en verlichte zit.
Maar zoals ik al zei: Lynn leert zo snel in de dingen waar ze passie voor heeft. En laat ze dat nou helaas niét hebben voor school. Onze Lynn is geen hoogvlieger wat haar leerprestaties betreft. Dat is ze nooit geweest. De achterstand in ontwikkeling zoals ik hierboven omschreef, is altijd gebleven. En zo’n halfbakken coronaschooljaar heeft zeker niet geholpen. Door het thuis lesgeven heb ik zelf kunnen ervaren hoe Lynns brein werkt. Eh… Nou… Niet! Met haar concentratievermogen van een pinda en mijn geduld van een speldenkop waren we nogal een explosief duo. Dodelijk vermoeiend vond ik het en ik heb daarom al vrij snel alle schema’s en opdrachten van school losgelaten. We oefenden volop, maar op een leuke, speelse manier. Winkeltje spelen om te leren rekenen en veel lezen om woorden te herhalen en te leren. Zo bleef de relatie tussen haar en mij in tact en dat vind ik persoonlijk erg belangrijk. Er zijn meer dingen in het leven dan academische prestaties.
Eigenheid
Ik zie op sociale media zoveel berichten voorbij komen over hoe trots mensen zijn dat hun kind het zo goed doet op school. Dat ze goede leerresultaten halen en weer een groep hoger mogen. Dat is natuurlijk ook iets om trots op te zijn, laten we wel wezen! Maar ik zie nooit iemand die trots is dat hun kind blijft zitten. Nou, laat mij de eerste zijn dan: mijn dochter doet groep 3 nog een keertje en ik ben super trots op haar! Ik ben trots op wie ze is. Op haar eigenzinnigheid. Op haar creativiteit. Op haar geheel eigen kijk op deze wereld. Op haar nu al geheel eigen (kleding)style. Hoe ze zichzelf draagt en uit. Hoe ze uitdagingen te lijf gaat. Hoe ze leert, ook al gaat het niet op het tempo dat de maatschappij bepaald heeft. Ik vind dat de nadruk tegenwoordig veel te veel wordt gelegd op prestaties en cijfers en dat er weinig ruimte is voor de eigenheid van een kind. Ze moeten al heel jong aan bepaalde parameters voldoen, anders volstaan ze niet en vallen ze buiten de boot. Nou, laat die van mij maar lekker buiten de boot vallen dan! Ik promóót juist haar eigenheid. Haar onbevangenheid. Haar bevlogenheid. Zo lang het nog kan. En als ze ouder wordt en daarmee ook meer bewust van de maatschappelijke maatstaven, hoop ik dat ze nog steeds haar heerlijke zelf blijft en zich niet murw laat maken door het grote gros.
Natuurlijk is een stukje basisonderwijs belangrijk, maar geloof me, die pakt ze wel op. Op haar manier, in haar tempo en in haar tijd. Ik heb inmiddels geleerd dat het bij Lynn redelijk zinloos is om haar iets door de strot te duwen waar ze nog niet klaar voor is. En weet je wat? Dat is oké. Want ieder heeft zijn eigen tempo en uiteindelijk zijn eigen plaats in de wereld. En daarbij stel ik de vraag: de meest succesvolle mensen op deze aarde, zijn dat mensen die het vroeger allemaal heel goed deden op school? Just saying…
DAPHNE
