Wensmama Manouk blogt al een hele poos bij ons, al jaren. Ze heeft verteld over al haar behandelingen, hoop, verdriet, maar ook blijdschap. Lees hier al (ja, alle!) blogs van haar op Kids en Kurken, voordat je hieronder verder leest over haar laatste behandeling op Dubai.
Afgelopen februari zijn we naar een IVF-kliniek in Dubai geweest voor een kennismaking. We wilden gewoon eens weten wat ze voor ons zouden kunnen betekenen en even aanvoelen of dit de kliniek zou zijn waar we een behandeling wilden gaan doen. Het was een heel fijn gesprek, waarbij ze in onze ogen een goed behandelvoorstel deden. De arts die we spraken stelde namelijk voor om ICSI te gaan doen, in combinatie met CCS (Hierbij worden alle chromosomen gecheckt op eventuele afwijkingen). Dit voorstel klonk voor ons enorm fijn, aangezien we al sinds begin 2015 bezig zijn om onze wens te vervullen. In Nederland hebben we 16 behandelingen gehad, 15 keer IUI en 1 keer IVF. Hier ben ik meerdere keren zwanger geraakt, maar dit eindigde in een vroege miskraam, een biochemische zwangerschap of een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het hele rijtje hebben we kunnen afvinken, maar er kwamen geen antwoorden op waarom een voldragen zwangerschap niet zou lukken. Het antwoord wat we steeds kregen was “domme pech”.
In Dubai kijken ze hier anders tegenaan. Natuurlijk kun je domme pech hebben, maar zij zetten alles op alles om een behandeling te laten slagen. Aangezien ik blijkbaar zwanger kan worden, maar het steeds in een vroeg stadium misging, wilden zij er zeker van zijn dat het embryo chromosomaal helemaal in orde zou zijn. Wanneer je een genetisch perfect embryo terugplaatst en dit draait uit op een zwangerschap, is de kans namelijk groter dat het wel goed gaat. Dit gaf mij een heel stuk vertrouwen merkte ik, vandaar dat ik niet lang hoefde na te denken over deze behandeling. Dit wilde ik gewoon gaan doen! Mijn man dacht er gelukkig hetzelfde over, hij had er ook het volle vertrouwen in. Het enige nadeel van deze behandeling was op dit moment dat onze verzekering niets zou vergoeden. Omgerekend zou deze behandeling ons zo’n 13.000 a 14.000 euro gaan kosten. Een hele berg geld, voor iets waarvan je niet weet of het gaat slagen. We waren op dat moment nog maar 1,5 maand in Dubai en zoveel geld hadden we nog niet bij elkaar kunnen sparen. We besloten om nog niet te gaan starten, maar thuis even na te denken hoe we dit zouden gaan aanpakken. Dit was voor de kliniek geen enkel probleem. We mochten bellen wanneer we graag zouden willen starten. Zij werken hier niet met wachtlijsten, dus starten konden we altijd.
In de maanden daarna hebben mijn man en ik vele gesprekken met elkaar gehad. We voelden ons allebei goed bij de kliniek en wilden hier graag een behandeling gaan doen. Als dat ons zoveel geld zou gaan kosten, dan is dat zuur, maar we zouden het inleggen. Tot mijn man op een dag thuiskwam van het werk en me vertelde dat hij met de verzekering had gebeld. Hieruit bleek dat er een andere verzekeraar was waar de behandeling toch vergoed zou worden. In mei konden we switchen van verzekering en dat hebben we dan ook gedaan. We zaten in die tijd nog in een halve lockdown, mijn man werkte vanuit huis en er was een avondklok op dat moment. We bedachten ons: “Als we willen starten dan is dit het juiste moment”. We hadden namelijk alle tijd om op en neer te gaan naar de kliniek, niemand wist van onze plannen af en we waren er meer dan klaar voor. Daarnaast zat ik op dat moment thuis, wat het ook een stuk gemakkelijker maakt wanneer je dagelijks een shitload aan hormoonspuiten moet zetten.
Op 9 mei ging onze nieuwe verzekering in en op 10 mei (op Moederdag notabene) werd ik ongesteld. Wat een toeval, want ten eerste word ik haast nooit uit mezelf ongesteld en ten tweede konden we de kliniek bellen wanneer mijn nieuwe cyclus zou starten. Ik belde meteen met de kliniek. Twee dagen later stond onze eerste afspraak gepland. Nu begon het wel heel spannend te worden! We gingen gewoon starten met een nieuwe behandeling, in een vreemd land, zonder dat ook maar iemand ervan af wist!
Op 12 mei mochten we ons melden bij de arts. Er werd een uitgangsecho gemaakt (dit wil zeggen dat ze een inwendige echo maken, om te bekijken of alles er van binnen goed uit ziet om te mogen starten) en daarna kregen we het startsein om te mogen beginnen. Na de afspraak met de arts mochten we door naar de verpleegkundige. Hier moesten we allebei wat buisjes bloed inleveren en moest ik meteen de hormonen inspuiten. Bij de vorige IVF-poging spoot ik 125eh aan hormonen, deze keer gaat dat 300eh zijn. Meer dan het dubbele dus. Ook heb ik dit keer een mix van verschillende hormonen. Ik begon dit keer met 150eh Gonal-f en 150eh Menopur. Dit zijn allebei hormonen om mijn follikels te laten groeien.
Op 16 mei moesten we terugkomen voor een controle echo. Ook deze keer werd er een inwendige echo gemaakt en werd er bloed geprikt. Alles werd heel goed in de gaten gehouden en na elke afspraak zou het behandelplan eventueel worden bijgesteld. Bij de echo was te zien dat er 14 follikels aan het groeien waren, een superfijn aantal! De arts vertelde ook dat er een injectie bij zal gaan komen vanaf vandaag, namelijk de Cetrotide. Dit voorkomt een te vroege eisprong. Vanaf deze dag ga ik dus naar drie injecties per dag. Het spuiten ging me goed af. Elke dag duwde ik trouw alle drie de hormooninjecties naar binnen. Mijn buik begon aardig bont en blauw te raken, mijn humeur was zo nu en dan niet al te rooskleurig, maar nog even doorbijten. We waren er bijna!
Dinsdag 19 mei moesten we weer terugkomen voor een afspraak met de arts. Dit keer stond er ook een afspraak gepland met de anesthesist. De punctie van de eicellen zal onder algehele narcose plaatsvinden, waarvoor ze wat informatie nodig had van ons. Ik vond het prettig om alvast kennis te maken met degene die me onder narcose zou gaan brengen. Daarnaast stond ons vaste rondje gepland voor de inwendige echo en het bloedprikken. Op de echo zag alles er goed uit. De follikels waren goed aan het doorgroeien en de punctie zal bij de volgende afspraak ingepland gaan worden. De afgelopen dagen vond ik pittig, mijn buik was opgeblazen en vol blauwe plekken, mijn humeur was vaker slecht dan goed, ik voelde me ontzettend moe en ik was gewoon klaar met die hormoonspuiten. Het zetten van de spuiten duurde langer, omdat ik er gewoonweg geen zin meer in heb.
Op 23 mei zouden we te horen krijgen wanneer de punctie zal gaan zijn, EINDELIJK! Tijdens de echo leek alles er goed voor te staan. Er waren ongeveer 15 grote follikels geteld en de punctie kon ingepland gaan worden. Over twee dagen zou de punctie plaatsvinden. Deze avond zal ik de laatste vier injecties gaan zetten voor deze ronde. De vierde injectie moest ik precies om 23:45 uur zetten en zou zorgen voor de eisprong vlak voor de punctie. Hopelijk waren dit voorlopig de laatste injecties!
De dag voordat de punctie plaatsvond, deden we wat fijne dingen. We warwn heerlijk gaan lunchen bij een leuke tent en haalden alvast wat lekkere dingen voor de volgende dag. Ik vond dat ik na de punctie wel wat lekkers mocht hebben. Tijdens de behandeling heb ik enorm op mijn eten gelet, weinig koolhydraten en veel eiwitten en groenten. Alles voor een fijne opbrengst! Daarnaast heb ik elke dag trouw fertiliteitsyoga en fertiliteitsmassage gedaan, om op deze manier de poging zo optimaal mogelijk te kunnen benutten. Op 25 mei was het eindelijk zo ver: de dag van de punctie. Ik heb in mijn leven vijf keer eerder een punctie gehad (één keer bij IVF en vier keer bij IUI vanwege overstimulatie). Alle vijf de keren waren in mijn ogen een hel. Ik heb destijds dan ook gezegd dat ik nooit, maar dan ook echt nooit meer een punctie zonder algehele narcose ging doen. Gelukkig was het in Dubai standaard om de vrouw onder algehele narcose te brengen. We moesten ons aan het eind van de ochtend melden bij de kliniek. Om 6:00 uur werd ik wakker van de spanning. Ik besloot in bad te gaan met een meditatieoefening om mezelf rustig te krijgen. De spanning zat er, ondanks dat het onder algehele narcose zou gaan gebeuren, goed in. Allerlei doemscenario’s passeerden mijn brein die ochtend: “Wat als dit allemaal voor niks is geweest? Wat als er geen bevruchtingen gaan zijn? Wat als er geen rijpe follikels gevonden gaan worden?” Om 11:30 uur werd ik opgehaald uit de wachtkamer om mee te gaan naar een andere ruimte. Koen mocht vanaf dat moment niet meer bij me zijn, aangezien dit enkel voor vrouwen toegankelijk terrein was. Hij moest op datzelfde moment ook zijn aandeel doen, namelijk het welbekende plastic potje vullen. Toen ik eenmaal bij de juiste ruimte was, kreeg ik een blauw schort en wat “hotelslippers” (die veel te klein waren overigens, want alle mensen hier hebben schoenmaat 34 ofzo). Ik mocht mezelf omkleden en daarna kwamen ze het infuus aansluiten. Ik heb een hekel aan naalden en van infuus prikken word ik gaandeweg al helemaal panisch. Tel daarbij een onverstaanbaar Engelssprekende Filipino met mondkapje op en ik schijt mijn broek vol van angst. Gelukkig waren de verpleegkundigen super lief en zagen ze dat ik het door alle spanning haast niet meer hield. Ze smeerden een verdovend middel op de plek waar het infuus zou komen en terwijl één iemand tegen me aan het praten was, prikte de ander heel gemakkelijk het infuus in. Kort daarop werd ik naar de ruimte begeleid waar de punctie zou plaatsvinden. Het was een grote ruimte, waar veel verpleegkundigen rondliepen. Er stond een stoel in het midden, met de welbekende beenbeugels, daarboven zat een soort extreem grote bouwlamp, zodat ze alles daar down-under goed in de smiezen konden houden. Je schaamtegevoel zal je snel aan de kant moeten zetten wanneer je een soortgelijk traject ingaat. Gelukkig werd ik vrij snel onder narcose gebracht en heb ik van de rest niets meer meegekregen. Ik werd driekwartier later in de uitslaapkamer wakker. Op het moment dat ik wakker werd, liep er net een verpleegkundige langs. Ze zag dat ik mijn ogen opendeed en bracht me meteen mijn mobiele telefoon. Blijkbaar heb ik nog half high van de narcose bepaalde mensen wat selfies gestuurd, wat niet helemaal de bedoeling was en heb ik Koen nogal bijzonder opgebeld. Ik weet er zelf niks meer van. Al snel werd ik beetje bij beetje meer mezelf en kwam de arts even langs om te vertellen hoe het ervoor stond. Er waren maar liefst 21 follikels aangeprikt, een mega goed aantal dus! Ik voelde me overladen door intense blijdschap en geluk op dat moment. Gewoon 21 follikels, daar moet wel één kanjer tussen zitten toch?!
MANOUK
