Wanneer je (eerste) kindje geboren wordt gaat er een nieuwe wereld voor je open; je mag jezelf nu een moeder noemen. Dit is waarschijnlijk een van de meest ingrijpende ‘eerste keren’ in je leven. Alles is nieuw. Soms is het een roze wolk, vaak ook een donderwolk.
Toen ik gisteren met Elijah, mijn zoon van vier buiten liep aan het einde van de middag brak er, niet geheel onverwacht, een stortregen boven ons uit. We waren nog niet thuis, dus begonnen te rennen naar de dichtstbijzijnde schuilplek. Een tunneltje tussen de huizen door bood bescherming tegen druppels zo groot als slokken wijn op een doordeweekse dag. Een tijdje stonden we daar te wachten. We spraken over de wolken, over de regen en over de temperatuur. Het was best fris voor een dag die officieel in de zomer valt. Toen de regen minderde stak Elijah zijn handje uit en voelde of het zacht genoeg miezerde om vlug naar huis te gaan. Hij gaf zijn goedkeuring en we lieten ons beschermende tunneltje achter ons. We waren nog maar honderd meter van huis, toen er weer een wolkbreuk leek los te barsten. “Rennen!”, riep ik tegen Elijah en we sprintten zo snel we konden naar huis. Ik rende hem net voorbij, tot ik een harde smak hoorde. Elijah was gevallen. In de stromende regen lag hij even hulpeloos huilend op de grond. Zijn knie deed pijn en waarschijnlijk was hij geschrokken van het abrupte einde aan onze renwedstrijd. Alles is tegenwoordig een wedstrijdje voor hem. Ik rende terug en hielp hem snel overeind. De regen kletterde nog even hard op onze hoofden, dus ik tilde hem op en nam hem in mijn armen mee naar huis.
Eenmaal thuis droogden we onszelf af, trokken warme kleren aan en kropen op de bank. Even een kopje thee en een filmpje kijken. Terwijl Elijah helemaal op ging in zijn filmpje bedacht ik me hoe zwaar hij aanvoelde toen ik hem van de straat tilde na zijn valpartij. Hij voelde zo veel zwaarder dan dat ik mij herinnerde. En toen kwam daar plotseling het besef. Het besef dat ik hem al maanden niet heb opgetild. Wanneer zou het de laatste keer geweest zijn dat ik zo met hem in mijn armen liep? Ik ben mij er op dat moment in ieder geval niet bewust van geweest dat het voorlopig de laatste keer zou zijn. Ik verzonk in gedachten en realiseerde mij dat het moederschap een afwisseling is van heel veel bijzondere eerste keren. Hier staan we vaak uitgebreid bij stil: De eerste schooldag, de eerste keer vast voedsel eten, de eerste stapjes, noem ze allemaal maar op. We vergeten echter dat er ook laatste keren zijn van veel alledaagse dingen. De laatste keer dat je je kind eten voert, dat je hem of haar een kus mag geven bij school, de laatste keer dat je je kindje moet helpen met wassen. Al deze bijzondere momenten gaan aan ons voorbij, vaak overschaduwd door de eerste keren die er aan vast hangen; de laatste keer naar school brengen betekent automatisch dat hij vanaf dat moment, de dag er na, voor de eerste keer zélf naar school gaat.
Ik voelde me die dag, op de bank met eeen kleuter naast me die met het knipperen van mijn ogen ineens zelfstandig was, een tikkeltje sentimenteel. Wat zou ik hem eigenlijk nog graag elke dag uit zijn bedje tillen, zijn armpjes dan stevig om mij heen, sprekend van het vertrouwen dat hij in mijn zorgen voor hem heeft.
Er zijn ook een heleboel laatste keren waar ik niet op kan wachten. Van die momenten die nu keer op keer mijn geduld testen, waarbij ik mijzelf in helikopterview bekijk en zie hoe ik tevergeefs probeer hem op andere gedachten te bregen. Momenten waarbij ‘pedagogisch verantwoord’ ver te zoeken is en ik mij weer enorm laat kennen om wat voor reden dan ook, maar waarschijnlijk omdat ik moe ben of even geen zin heb om constant te corrigeren. De laatste keer dat hij aangespoord moet worden om zijn bord leeg te eten, de laatste keer dat ik hem moet vragen om zijn onderbroek in de wasmand te gooien of de laatste keer dat hij op zijn afthanse driewieler stapt en hem voorgoed inruilt voor zijn grotere fiets.
Wetend dat wij waarschijnlijk geen tweede kindje gaan krijgen, zou ik willen dat ik tot nu toe net zo veel van de laatste momentjes heb kunnen genieten als van de eerste. Ik had dan even extra lang de tijd genomen om naar zijn gezichtje te kijken, zijn emoties op dat moment in mij opgenomen en dat moment voor altijd willen vastleggen. Gelukkig komen er nog ontelbaar veel eerste én laatste momenten in zijn leven waar ik bij mag zijn. En het feit dat je pas weet dat je iets voor het laatst deed als het moment allang voorbij is ga ik gebruiken om überhaupt meer te genieten van mijn tijd met hem.
Die middag, in mijn sentimentele bui om de bank, gaf ik hem een dikkere kus dan normaal. Hij moet de sentimentele blik in mijn ogen gezien hebben, want hij deed zijn armpjes om mijn nek, trok mijn gezicht in zijn nekje en zei tevreden: “Lief mama’tje”.
CLAUDIA
