Twintig jaar was ik, toen ik voor het eerst mijn dochter in mijn armen hield. De afgelopen negen maanden vlogen aan mij voorbij. Ik trouwde, verhuisde en woonde toen ook voor het eerst op mijzelf. Ik had altijd een perfect toekomstbeeld voor ogen: op mijn 23e wilde ik trouwen en op mijn 25e wilde ik beginnen aan kinderen. Oké, en dat zou misschien wel eens kunnen uitlopen hè. Je weet het maar nooit met studies. En een man was dan ook wel nodig. Maar dat ik juist eerder zou trouwen en moeder zou worden? Error. Daar had ik nooit bij stilgestaan.
Zodra het bekend werd dat ik zwanger was, begonnen ook de zogenaamde zorgen van andere mensen te komen. Van ‘Maar, hoe moet dat dan? Waar ga je werken? En je wilde toch net beginnen aan een nieuwe opleiding?’ tot ‘Ach meid, ben je nu niet bang dat je je toekomst vergooit?’. In het begin was ik hier ook best bang voor. Want hoe moest dat nou? Ik had nog geen diploma op zak. En waar zouden we terechtkomen? Hoe kwamen we rond?
Waar ik het meeste vertrouwen in had, was de diepe emotionele connectie, die ik vanaf het begin al voelde met mijn dochter in de buik. Deze zwangerschap voelde, na een paar keer flink slikken, als een verrijking van ons leven. Met de maanden die erbij kwamen, voelde ik me meer trots en gezegend. Daarnaast heb ik zoveel geluk met zulke lieve mensen om ons heen, dat ik me al snel afsloot van veroordelende mensen. En toen. Eind maart 2018 was ze daar. Onze prachtige dochter. Ik werkte al een tijd in de horeca, waar ik zwanger zijnde werd aangenomen. De puzzelstukjes vielen langzaam wel op hun plek. Het missende puzzelstuk was zij. Inmiddels konden we haar ook in onze armen sluiten. Tijdens mijn verlof konden we langzaam wennen en haar leren kennen. Dat ging met vallen, maar ook altijd weer met opstaan.
Waar ik in de zwangerschap wel eens voelde ‘mijn leven is straks over’, heb ik hier in de maanden erna nooit meer zo over nagedacht. Ja, mijn leven veranderde ten opzichte van vriendinnen en leeftijdsgenoten enorm, maar over? Nee, ik leerde mezelf juist beter kennen. Dit was soms een pittige zoektocht, maar het wakkerde een passie in mij aan, dat ik ook iets mocht doen wat ik leuk vond. Iets waar ik nog nooit eerder zo bij stil had gestaan. Tijdens mijn eigen kraamweek ervaarde ik hoe leuk en wisselend het beroep van een kraamverzorgende kan zijn.
En nu zijn we meer dan twee jaar verder. Er loopt hier een gezonde, vrolijke peuter rond die goed weet wat ze wil. Vanaf de geboorte tot nu voelde ik steeds meer dat ik voor mezelf wilde kiezen: iets doen waar mijn hart ligt. En mijn hart ligt ergens waar ik het nooit had verwacht. Een beroep als kraamverzorgende. Voor mensen zorgen, naar mensen luisteren en de afwisseling ervan sprak mij aan. Met mijn lieve familie aan mijn zijde koos ik ervoor om in het diepe te springen en inmiddels ben ik halverwege de verkorte opleiding tot kraamverzorgende. Ik werk, ik leer en ik balanceer. Soms is het pittig om alle ballen hoog te houden. Soms ben ik moe na een nacht te moeten overslaan. Maar wat ben ik blij dat ik deze keuze mocht en kon maken. Ik heb de afgelopen jaren nooit ervaren als ‘ik vergooi mijn toekomst’, of ‘mijn leven is nu voorbij’. Ik heb het ervaren als een zoektocht naar mijzelf. Ik mocht ontdekken wat er nu echt toe doet in het leven en wat ik nu echt wilde doen. Mijn dochter heeft me meer gebracht dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Van weer in de schoolboeken duiken tussen de legoblokjes, naar onvoorwaardelijk liefhebben en een kleine spiegel van mijzelf. Ze heeft mij gemaakt van een onzekere jongvolwassene tot een zelfverzekerde moeder, van een ietwat op haarzelf gerichte student tot een vrouw die om anderen en zichzelf denkt.
Ik hoop, dat wanneer mijn dochter naar mij kijkt, ze een vrouw ziet staan die voor het geluk van haarzelf en haar gezin heeft gekozen. Dat ze trots op me is en dat ze van me mag leren dat ze altijd mag doorzetten, ook wanneer iedereen om haar heen het niet ziet zitten. Ik hoop dat ze altijd zal zien hoe gek wij op haar zijn en dat de liefde alles overwint. Ik hoop ook dat ik jou dat mag meegeven. Dat je, ondanks gehoon en gelach, vertrouwen mag hebben in jezelf. Zit je met je schoolboeken tussen het speelgoed? Laat ze lekker lachen. Heb je een doel voor ogen en weet je dat je het kunt? Ga ervoor! Laat niets je ontmoedigen, omdat je situatie er niet geschikt voor zou zijn. Waar een wil is, is een weg en die weg mag je gewoon inslaan. Vol vertrouwen naar een nieuwe zoektocht. Vol vertrouwen, mag jij jezelf zijn.
ILONKA
