Hoe voelt dat? Nou, eigenlijk is het hetzelfde om iemand in een snoepwinkel neer te zetten vol met lekkers waar je dan uiteindelijk met lege handen weg moet lopen. Je voelt je zwaar teleurgesteld en je bent verdrietig. Dit maken wij helaas dagelijks mee. In alle dagelijkse dingen moet ik Jayden al veel ontzeggen gewoon omdat het simpel weg niet gaat als je in een rolstoel zit en niet zelfstandig kan staan of lopen.
De speeltuin
Vooral de speeltuin is een groot struikelblok. Je weet vast nog wel als kind hoeveel tijd je als kind doorbracht in een speeltuin. Lekker van de glijbaan, heerlijk schommelen en noem maar op. Uren kon je klimmen en klauteren. Bij ons in de buurt zijn er verschillende speeltuinen, maar er is er maar één waar Jayden iets kan. Als je dagelijks lang een speeltuin komt en je kind vraagt of hij mag schommelen en je dan moet zeggen dat hij niet op deze schommel kan, dan breekt je moederhart. Uiteindelijk heb ik de gemeente gemaild en die hebben nadat ik de mail doorgestuurd heb naar de wethouder, de schommel vervangen voor één waar Jayden ook in kan. Dit betekent wel dat wij hem zelf er in en er uit moeten tillen. Nu gaat dat nog, maar dat zal helaas niet lang meer duren, want hij weegt inmiddels al 25 kilo.
Spelen is zo belangrijk
Regelmatig komen er reclamespotjes voorbij dat kinderen te weinig buitenspelen en dat kinderen meer kind moeten zijn en minder achter schermen moeten zitten. Helaas sluiten veel gemeentes mensen met een beperking nog buiten. Ook deze doelgroep zou heel graag buiten zijn en sociale contacten opbouwen, want zeg nou zelf wat is er nou leuker als jij ook buiten kan spelen met kinderen uit de buurt. Niemand wil toch eenzaam zijn? Buiten mijn dagelijkse inspanning die de verzorging van hem mij kost, probeer ik soms dit soort dingen wel met hem te doen, maar dan ben ik eind van de dag helemaal gesloopt. Het breekt mijn hart als ik hem weer dingen moet ontnemen omdat hij iets niet kan. Het zou zo leuk voor hem zijn als hij ook lekker kan spelen buiten met andere kinderen, het zou hem zoveel zelfstandiger maken en hem het gevoel geven dat hij erbij hoort.
Aangepaste speeltuinen
Er zijn nog maar weinig speeltuinen die ook voor mindervalide toegankelijk zijn. Eigenlijk vind ik dat dit wel zou moeten, al zou het maar één speeltuin per wijk zijn waar iets van aangepaste speeltoestellen zijn. Zo betrek je deze doelgroep wat meer in de samenleving. Gelukkig zijn NSGK (stichting voor gehandicapte kinderen) en de speeltuinbende hard aan het werk om steeds meer speeltuinen toegankelijk te krijgen.
Voetbalvelden
Als je ons volgt dan is het je vast niet ontgaan dat Jayden dol is op voetballen, maar bij ons is het voetbalveld zo gemaakt dat Jayden er niet in kan. Er staat een hoog hek omheen en een laag hekje waar andere kinderen moeiteloos in en uit stappen, maar als je in een rolstoel zit is dit wel een ding. Ik snap volkomen dat ze het hebben afgesloten zodat er geen fietsers, scooters en dergelijke op komen. Dit betekent wél dat als ik mijn kind niet teleur wil stellen, ik hem uit de rolstoel moet tillen om vervolgens de rolstoel over een hek heen te tillen en dan kan ik Jayden weer terug er in zetten. Ik denk vaak: “Ach, schouders er onder en gewoon doen”. Helaas staan er vaak volwassenen om heen die gewoon toekijken en niet even een helpend handje bieden! Dit moet toch anders kunnen?
Daarom heb ik deze blog geschreven, in de hoop dat ik zo een groot bereik behaal en dat mensen en gemeentes hun ogen openen en zich in willen zetten om dit met elkaar voor elkaar te krijgen!
SAMANTHA
