Nog maar acht jaar geleden, beleefde ik de belangrijkste dag van mijn leven. Jullie vroegen mij deze op te schrijven. Ik wil jullie dan ook graag bedanken voor dit bijzondere verzoek. Want dankzij jullie vraag beleefde ik deze veelbewogen en prachtige dag weer eens van voor tot achter.
Voor alle aanstaande moeders, waar dit moment nog voor moet komen: “Makkelijk zal het niet gaan worden, maar ik garandeer je, het is het meer dan waard! X Amanda!”
16 maart 2012
Het was 08:00 in de ochtend en ik werd wakker van een vreemd gevoel in mijn buik. Het was een gevoel dat ik nog niet eerder had gevoeld tijdens mijn zwangerschap. Ik dacht gelijk:” Dit moet het zijn. Ik ga bevallen!” Ik had gevraagd of mijn zusje Danielle bij mij wilde slapen rondom mijn uitgerekende datum. Ik wist dan zeker dat er iemand bij me was waarop ik kon bouwen op dit zo belangrijke moment. Danielle sliep naast mij. Ik maakte haar wakker en zei “Danni, ik ga denk ik echt bevallen nu. Ik voel het”. Ze draaide zich om en zei nog half in slaap: “Ga nou maar verder slapen…” Ze dacht namelijk dat het vals alarm was. Ik was op dat moment zes dagen over tijd, 40+6. Ik vertelde haar dat ik het zeker wist. Ze schrok en sprong uit bed en belde de verloskundige. De verloskundige was er zo’n 30 minuten later. En ja hoor, het was echt zo, de weëen waren begonnen! Ik weet nog dat ik het allemaal erg spannend vond en ook wel eng. Maar het gevoel van Vegas eindelijk ontmoeten overheersde. Eindelijk kon ik haar ruiken en vasthouden! Ik had inmiddels zoveel gefantaseerd over dat moment. De verloskundige zei dat het nog wel lang kon duren. Ik had namelijk pas 1 centimeter ontsluiting. Ze adviseerde mij nog even thuis te blijven en rustig een bad te gaan nemen. En ze vertelde dat als ik straks naar het ziekenhuis ging, ik een taxi moest bellen en niet zelf moest gaan rijden. Nou, dat was voor mij best lastig, want ik wil altijd alles zelf doen. Na mijn bad ging ik me rustig aankleden, pakte ik mijn bevallingstas en reed ik samen met mijn zusje naar het ziekenhuis.
De rit was kort. Ik woon immers maar drie minuten van het ziekenhuis vandaan. Maar de rit was zeker memorabel! Mijn zusje stopte bij een stoplicht en precies op dat moment schoot er een wee door mijn lichaam. Ik gilde het uit! Ik keek uit wanhoop opzij voor afleiding. Ik keek gillend en schreeuwend van de pijn, recht in de ogen van een automobilist die naast ons voor het stoplicht stil stond. De man keek mij angstig aan, voordat mijn zusje weer met piepende banden optrok om me naar het ziekhuis te brengen. Ik kan me een verwilderde blik van de man herinneren die ons nakeek.
Toen wij eenmaal aankwamen bij het ziekenhuis werd ik naar het bevallingscentrum gebracht. Dat bevallingscentrum zat in het Lucas ziekenhuis, dat heet inmiddels het OLVG West. Hier wilde ik graag bevallen. Ook wilde ik graag natuurlijk bevallen en wilde ik geen ruggenprik. Er werd mij aangeboden om in bad te gaan. Ik kon deze tweede keer in het water mijn draai niet vinden. Ik ging voorover op het bed leunen en vroeg aan mijn zusje of ze elke keer dat ik een wee kreeg in mijn rug wilde duwen. Mijn lieve zusje nam deze taak uiterst serieus en fluisterde me tijdens mijn weeën telkens aanmoedigende woorden toe. Ze wist precies wat ze wel en niet moest zeggen. En omdat ze familie is, kon ik bij haar ook helemaal mezelf zijn. Ik kan niet in woorden omschrijven hoe dankbaar ik haar ben voor haar steun tijdens dit belangrijke moment. De dokter zei dat het allemaal heel goed ging en dat ik inmiddels 6 centimeter ontsluiting had. De pijn nam toe en ik was bang voor de pijn die nog komen ging, dus vroeg ik of ik alsjeblieft door de klapdeuren naar het ziekenhuis mocht. Dat was goed.
Ze vroegen in het ziekenhuis of ik morfine wilde. Ik antwoorde volmondig ja! Maar eenmaal toegediend bleek ik de morfine eigenlijk maar heel irritant te vinden. Ik werd er duizelig van, maar voelde wel alle pijn. Ik ging er vanuit dat dit niet de bedoeling kon zijn en vroeg aan de zuster of ze het uit wilde zetten. Inmiddels kreeg ik ook rugweeën. Dat herinner ik me nog goed, ze deden verschrikkelijk pijn. Ik wilde heel graag natuurlijk bevallen, maar ik had de rugweeën niet voorzien. De zuster stelde een ruggenprik voor, en dat leek me toch een goed idee.Ook dat leerde ik tijdens mijn bevalling: het zal nooit zo gaan als je het voor je ziet. De truc is om dan niet te strikt vast te houden aan je originele plan, maar ook bereid te zijn om je plan, idien nodig, te wijzigen. Door de ruggenprik nam mijn pijn direct af. Ik voelde me opgelucht. Waar ik pas later achter kwam is dat door de ruggenprik mijn weeën afnamen, dus ik kreeg van de zuster weeënopwekkers. Inmiddels waren mijn moeder en mijn andere zusje ook aangekomen in het ziekenhuis. Ze gaven me een knuffel en een kus en bleven even bij me. Na een tijdje leek het even alsof de bevalling nog even op zich liet wachten. Mijn moeder en zusjes grepen dit rustige moment aan om gezamelijk koffie te halen en lieten me voor het eerst eventjes alleen. Op dat moment kreeg ik ineens de schrik van mijn leven. Het was stil in de kamer, maar via piepjes werd ik op de hoogte gehouden van mijn eigen hartslag en die van Vegas. Ik hoorde het piepje van de hartslag van Vegas plotseling afnemen. Ik schrok en keek naar de monitor. Ook hier zag ik haar hartslag plotsklap kelderen. Ik moest meteen handelen. In paniek wilde ik de zuster erbij roepen. Ik wilde op het alarmknopje drukken, maar die lag net te ver bij mij vandaan, dus kwam ik er niet bij. Alles leek in slowmotion te gaan. Ik gilde het uit en riep de zuster. De zuster hoorde me. Ze kwam binnen rennen en spoot iets in het infuus om haar hartslag weer omhoog te krijgen. Gelukkig ging haar hartslag omhoog. Ik moest van de schrik ontzettend huilen.
Even later kwam de dokter binnen. Ze hadden overlegd. Hij vertelde me dat ze haar gingen halen met een keizersnede. Ik was blij en opgelucht. Ik was zo geschrokken na het incident met de weeënopwekkers. Ik werd naar de OK gebracht en normaliter mag er maar één iemand mee. Ze zagen echter hoeveel steun ik had aan mijn familie en verleenden hun alledrie toegang. Het duurde wat langer om haar te halen dan normaal, omdat ze al ver was ingedaald. Ik weet nog dat ik daar lag en me erg misselijk voelde en moest overgeven. Ik had het ook verschrikkelijk koud, dus kreeg een warmte deken over mij heen. Het geheel was pijnlijk, bloederig en ik voelde me algeheel onwel. Maar vreemd genoeg heb je op dat moment geen zelfmedelijden. Een gevoel van oerkracht overheerst. Ik wilde daar op dat moment enkel het allerbeste voor mijn Vegas. Mijn enige zorg was zij. De bevalling in de operatiekamer leek allemaal erg lang te duren. Maar na al het wachten, was daar dan eindelijk het moment. Ze haalden mijn prachtige Vegas naar boven! De dokter checkte haar grondig en vertelde me dat ze helemaal gezond was.
Mijn zwangerschap was een erg stressvolle periode. Ik was altijd erg bezorgd. Ik heb 9 maanden overgeven en ben daardoor uitgedroogd geweest. Ik ben in deze moeilijke tijd, na drie jaar, uit elkaar gegaan met de vader van Vegas. Mijn grootste zorg was dat deze break-up en stress die er bij kwam kijken een consequentie zou hebben voor de gezondheid van Vegas. Dus de dokter horen zeggen dat alles goed ging met Vegas, was het beste gevoel ooit! Ik keek haar aan, mijn meisje. Mijn mooie prinsesje en zag voor het eerst haar lieve gezichtje en haar enorme bos haar! Ze legden mijn Vegasje in mijn armen en mijn familie omringde ons ziekenhuisbed. Stilzwijgend staarden we met zijn allen naar haar prachtige perfecte gezichtje, voetjes en handjes. Alle pijn, stress en zorgen van de afgelopen maanden leken als een zware deken van me af te glijden. Ik keek tevreden naar Vegas en dacht: “Vanaf dit moment, is het jij en ik, tegen de rest van de wereld”. Ik voelde me daar, op dat moment, eindelijk compleet.
AMANDA
