Ons avontuur naar een kindje, dat uiteindelijk drie jaar duurde

Ik heb mijn man leren kennen in 2015. Een geweldige papa van twee kindjes waar ik smoorverliefd op werd. Hij wist van mijn kinderwens en ik wist dat hij al geholpen was (gesteriliseerd), maar we wilden toch graag samen een kindje. In 2017 zijn wij gaan informeren via de huisarts naar wat onze mogelijkheden zouden zijn. Duidelijk was dat eerst Evert geholpen zou moeten worden. We kregen de mogelijkheid om een sterilisatie terug te laten draaien door middel van een operatie. We wisten hier het bestaan helemaal niet van en gingen met goede moed dit traject in. Met z’n tweeën naar het ziekenhuis, Evert op de OK, wat een vreselijk moment. Een zware operatie voor hem. Dat hadden we niet verwacht. Die dag duurde dan ook voor mijn gevoel een eeuwigheid! Een dag vol emoties, en veel tranen.

Het herstel na de operatie verliep vlot en we mochten al snel terugkomen voor een controle. De operatie was gelukt en er waren een aantal zaadcellen gevonden, dus de doorgang was weer open. De uroloog leek positief. Daarbij waren we ook nog jong, dus waarom zou het niet lukken? Nu konden we proberen om via de natuurlijke manier als nog zwanger te worden, en wat dacht je?! Na de eerste keer proberen was het gelijk raak! Hoe was het mogelijk… Zo snel hadden we totaal niet verwacht.

De zwangerschap begon goed. De echo’s waren prachtig en alles was oké met de baby. Tot week 15. Ik stond bij een voetbalwedstrijd van de jongste langs de zijlijn, waarbij ik ineens erge buikpijn kreeg. De terugweg in de auto kon ik het bijna niet houden van de pijn. Eenmaal thuis ben ik in bed gaan liggen. Ik dacht dat het erbij hoorde. ‘s Avonds nam ik een warm bad. Die nacht lekte ik water ik water. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat dit vruchtwater kon zijn. De dag erna heb ik toch gebeld naar de verloskundige. Ik mocht gelijk naar de praktijk komen. Geen goed nieuws: ik was inderdaad al het vruchtwater verloren en de kleine lag er niet best bij. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan en ik werd gelijk naar het ziekenhuis verwezen. In het ziekenhuis werd ik alleen maar zieker en zieker, er werden testen afgenomen. Wat kon de oorzaak zijn van deze vroeg gebroken vliezen? Dat was een infectie door een bacterie, maar ze konden niet zeggen wat ik precies had. We kregen het advies om de zwangerschap af te breken. Ik kreeg antibiotica en het was wachten op de bevalling. Met 15 weken bevallen, hoe vreemd is dat!? Veel te vroeg de verloskamers in. Ik wilde hier helemaal niet zijn! Hier kreeg ik medicatie om een bevalling op te wekken. Uiteindelijk ben ik in de nacht onze baby verloren. Ik moest daarna nog naar de OK om de restjes placenta te verwijderen door middel van een curettage.

Nadat ik wakker werd in de verloskamer, kregen we de mogelijkheid om de baby te zien. Ik was duidelijk dat ik dit absoluut niet wilde! Evert heeft onze baby wel gezien. Dit was ook het moment dat ik Evert voor het eerst in tranen heb gezien. Hij kreeg een foto mee vanuit het ziekenhuis,. Op de foto zag je onze baby in een heel klein doosje met een heel klein dekentje, alles erop en eraan. Uiteindelijk besloot ik na een tijdje om toch samen met Evert de foto te bekijken. Een onwerkelijk klein rood baby’tje, nog lang niet af, maar het was van ons en hij of zij was zo gewenst!

Zijn ICSI-traject

Na een tijdje, ergen in 2018, besloten we er weer voor te gaan om opnieuw zwanger proberen te raken. Helaas is het nooit meer gelukt via de natuurlijke weg. Na controles van Evert bleek,dat er geen bruikbaar zaad meer aanwezig was en dat natuurlijk zwanger worden uitgesloten was. We werden doorverwezen naar het RADboud UMC, de voortplantingskliniek. De medische malle molen in. We kregen de mogelijkheid om een ICSI-traject in te gaan. Dit betekende voor Evert weer een operatie (tesa/pesa) onder plaatselijke verdoving, maar als nog ontzettend pijnlijk. Tijdens deze operatie maken ze een sneetje in de balzak en halen ze het zaad met een naald rechtstreek uit de bal. En daarna konden we wachten op nieuws. We zouden te horen krijgen hoeveel rietjes zaad er uiteindelijk gemaakt konden worden om in te laten vriezen. De arts die Evert had geopereerd was ontzettend nuchter en vriendelijk, een beetje gek ook wel. Achteraf hebben we ontzettend gelachen met en om deze man. Dit hielp ons wel deze spannende dag door te komen en positief te blijven. Een paar uur later de uitslag: zes rietjes! “Nou, hiermee moet het toch goed gaan komen?!”, dacht ik.

Mijn ICSI-traject

Nu was het mijn beurt om het ICSI-traject in te gaan. Ik zou mijn eitjes laten groeien om deze uiteindelijk met een punctie te laten verwijderen en op te laten slaan voor bevruchting in het lab. Spannend, maar ik was nuchter en ik had geen idee wat me te wachten stond. Ik wist dat ik mezelf moest gaan prikken met hormonen om zoveel mogelijk eitjes te laten groeien. Prikken, daar heb ik heb een ontzettende hekel aan! Nu moest ik dit bij mezelf gaan doen. “Ik heb er alles voor over, dus kom maar op”, dacht ik. Tussen het hormonen spuiten door moest ik voor controle echo’s naar het ziekenhuis. Hierbij konden ze de groei van de eitjes goed in de gaten houden. Ze moesten immers een bepaalde grootte hebben, wilden ze bruikbaar zijn. Ik weet zo even niet meer hoeveel millimeter. De dag voor de punctie moest ik nog één injectie zetten met een medicijn dat er voor zorgt dat de eitjes zouden springen. Deze spuit was verschrikkelijk, een ontzettend botte naald en pijnlijk. Ik kreeg buikpijn en had een opgezette dikke buik. Die eitjes laten groeien, ik wist niet dat je dat zó goed zou voelen. Ik kreeg overstimulatie, teveel eitjes dan nodig was. Ook dat kon er nog wel bij.

De dag van de punctie

Tja, ik was ontzettend zenuwachtig, maar ik kon niet wachten om van die buikpijn af te zijn. Niet wetende wat voor een hel een punctie was! In ieder geval niet iets wat je nog een tweede keer zou willen doen. Hoeveel eitjes er precies geprikt waren, weet ik niet meer. Ik denk z’n 20 stuks. Genoeg materiaal om te laten bevruchten in het lab! We hielden ongeveer 11 embryo’s over die zich goed hadden ontwikkeld voor een eventuele terugplaatsing. Maar het was toen ook nog maar de vraag hoe het ontdooien ging op de dag van een terugplaatsing. Het kon goed zijn dat er meerdere tegelijk ontdooid moesten worden, wat weer betekende op minder pogingen.

De eerste terugplaatsing

Daar gingen we dan. Ik weer met de benen in die fijne stoel (not). De terugplaatsing konden we meekijken via een beeldscherm. Ze gingen met een kleine katheter je baarmoeder in en lieten het vruchtje los in de hoop dat deze zich ging innestelen. Hierna was het afwachten voor twee weken lang. Zou het lukken? Ja, hoor twee weken later hadden we een positieve test! Maar helaas begon ik al snel bloed te verliezen. Dit was natuurlijk niet goed, een menstruatie. Hierna volgden nog z’n drie terugplaatsingen, allemaal met een positieve test, maar helaas allemaal uitgelopen op een miskraam of menstruatie.

De laatste terugplaatsing

Ergens had ik al bijna de hoop opgegeven. De embryo’s in de vriezer waren bijna op. Ik had tegen mezelf gezegd: “Als het nu niet meer gaat lukken, dan stop ik ermee. Dan is het ons niet gegund en dan is het wat het is. Hoe jong ik ook ben, hoe gezond ik ook leef, hoe positief ik ook blijf, het is dan niet voor ons weggelegd”. Ik was me al aan het voorbereiden op een slechte uitkomst. “Hoe ga ik dit doen: mijn grootste wens: een kindje van ons samen, loslaten”, ging er door mijn hoofd heen. Na deze terugplaatsing had ik niet het gevoel dat het was gelukt. De zwangerschapstesten kwamen inmiddels ook wel mijn neus uit. Het was vast niet gelukt. En mocht de test positief zijn, dan loopt het vast af met een bloeding. Maar ik had toch een positieve test in mijn handen! We durfden bijna niet meer blij te zijn. We hielden elkaar stevig vast, zo van dit wordt hem. Tussen alles door bleef ik gewoon aan het werk, zo kon ik mijn gedachten het beste verzetten en ging de tijd ook wat sneller.

De eerste echo

Deze dag had ik al die keren ervoor niet gehaald, dus dit was iets positiefs! Ik durfde amper te kijken op het beeldscherm. Het bleef even stil, maar toen de verlossende woorden: “Ik zie een vruchtje met een kloppend hartje!” En dat met zes weken, hoe bizar. We werden gefeliciteerd en ik mocht eindelijk contact opnemen met de verloskundige in mijn buurt. Hoe fijn was dat, niet meer naar het ziekenhuis, maar gewoon lekker naar de verloskundige om de hoek.

De 8-weken echo

Hoe spannend! Daar gingen we dan samen naar de praktijk. We waren benieuwd of het vruchtje er nog zou zitten en of het hartje nog klopte. Ik mocht op de bank komen liggen en de echo werd ingebracht. Het eerste wat de verloskundige aan mij vroeg was: “Wat hebben ze in het ziekenhuis tegen jullie gezegd?” “Oooh, nee”, dacht ik, “daar gaan we weer. Ik ben het kwijt, alweer verloren of het hartje klopt niet”. Van alles spookte er weer door mijn hoofd. Maar toen zei ze ineens: “Ik zie namelijk twee kloppende hartjes!” Ik wist niet of ik moest huilen of lachen, dus deed het maar allebei. Wel met mijn handen in mijn haren en Evert met grote ogen en zijn hand voor zijn mond. Twee kleine baby’s groeiden er in mijn buik, hoe dan?

In de auto terug naar huis lachten we om dit alles. Mijn vader kwam vandaag op visite en we konden dit nieuws natuurlijk niet voor ons houden. Natuurlijk moest ik het gelijk vertellen. Ik zette de laptop aan en sloot de USB-stick met alle foto’s en filmpjes er op aan. Ik liet het allemaal aan mijn vader zien. Op een aantal foto’s stond A en B. Mijn vader begreep er niks van. “Waarom staat er A en B? Is dat wel goed?”, vroeg hij bezorgd. “Ja pap, het zijn er namelijk twee! Je wordt eindelijk opa”, gilde ik. Hierna hebben we mijn moeder gebeld. Ze was ontzettend blij en enthousiast. Beiden konden niet wachten. Hierna vertelden we het aan de kinderen. Fantastisch! Zij hadden het totaal niet zien aankomen. We hebben de kinderen nooit verteld dat we mee bezig waren met een broertje of zusje maken, omdat we in dit traject zaten en natuurlijk geen idee hadden hoe het zou af lopen. Op mijn werk was iedereen door het dolle! Mijn broertje en zusje en familie van Evert. Iedereen heeft de afgelopen drie jaar zo met ons meegeleefd en voor ons geduimd. Maar daar was dé zwangerschap eindelijk! En we waren niet zwanger van één, maar twee wonders. Echt bizar!

Ik ben op dit moment 31 weken zwanger van twee kleine meisjes. Mijn twee wondertjes. Nu ik dit zo op papier heb gezet, besef ik hoeveel ik eigenlijk kwijt ben geraakt van het traject. Maar drie jaar is ook een lange en intensieve tijd, en ergens vind ik dat ook helemaal prima. Ik ben blij dat we niet hebben opgegeven en dat we altijd positief zijn gebleven, ook al was dit soms echt ontzettend lastig. Het gaat goed met mij en met ons. Ergens beseffen we het nog niet helemaal. Het kamertje is zo goed als klaar. Zelfs de geboortekaartjes heb ik vandaag klaar gemaakt! En hoe gaan we dit straks doen: vier kindjes?! Gene idee, maar daar vinden we onze weg ook wel weer in. Daarom ben ik zo ontzettend blij met Evert om wie hij is, ontzettend nuchter en lief voor ons allemaal. Ik zou niet meer weten wat ik zonder hem en de kinderen zou moeten, dit zijn wij gewoon. Hier hoor ik thuis, in een gezin van zes. Vast niet altijd even makkelijk, maar wel erg gezellig!

ELINE