Ik kwam erachter dat ik zwanger was van ons eerste kindje toen we op vakantie waren in Amerika. We zouden er vanaf die vakantie officieel “voor gaan”, maar zoals altijd bleek het leven niet te plannen. We gingen een dag naar Seaworld en Ivo, mijn vriend, is nogal gek van achtbanen. Aangezien het laagseizoen was, wilde hij achter elkaar in een vette achtbaan waarop je aan beugels plat op je buik vliegend door de lucht ging. Vet eng! En na drie keer was ik me toch een partij misselijk. En dat gevoel ging niet meer weg. Het voelde anders dan anders… Logisch, want de test die ik de volgende ochtend deed bleek positief te zijn.
De misselijkheid werd met de dag erger. Uiteindelijk heb ik hier bijna 20 weken last van gehad en daarna kwam de vermoeidheid flink binnen. Zwanger zijn bleek duidelijk niet mijn ding. Toen ik met 34 weken met zwangerschapsverlof ging en ik een gat in de dag kon slapen, ging het eindelijk beter. Inmiddels was het de zomer van 2012. En het was bloedheet! Met 37 weken zwangerschap besloot ik met een vriendinnetje naar het strand te gaan. Zij was al voorbij de 40 weken, dus we gingen niet ver van het ziekenhuis. Ik reed. We grapten nog dat als ze weeën zou krijgen, ik haar met spoed naar het ziekenhuis zou rijden. Niets was minder waar. De volgende ochtend braken namelijk mijn vliezen en haar dochter is 5 dagen jonger dan Pepijn. Wie had dat gedacht?!
Die volgende ochtend was het dus bij mij raak. Ik zat op het toilet en het bleef maar lopen. Ik had een enorme buik en heel veel vruchtwater. Ik belde direct Ivo, die huisarts is. Ik weet nog precies wat hij zei! “Waarom bel je mij!? Je moet de verloskundige bellen!”. Euhm oké, vader van m’n kind! Ik belde dus braaf de verloskundige. Echter, Pepijn was niet ingedaald. Daarom kreeg ik de boodschap dat ik direct moest gaan liggen omdat de kans dat de navelstreng zou gaan zakken groot was. En ik moest wat opvangen zodat zij kon checken of het daadwerkelijk vruchtwater was. Geloof me, terwijl ik een bakje pakte uit de keuken, was de hele vloer drijfnat geworden. Met een handdoek tussen m’n benen heb ik nog geprobeerd de vloer een beetje te fatsoeneren zodat de verloskundige niet uit zou glijden, wanneer ze binnen kwam. Ik lag net op de bank toen de sleutel in de deur werd omgedraaid. De verloskundige kwam namelijk tegelijkertijd met Ivo binnen, die zich in de tussentijd toch gerealiseerd had dat het wellicht handig was om naar huis te gaan. We konden direct door naar het ziekenhuis met mij liggend in de auto. Omdat ik nog geen enkele wee had, was het hilariteit alom. Vooral toen de zuster in het ziekenhuis toch even zeker wilde weten dat mijn vliezen gebroken waren door dit te checken met een eendenbek. Ze was echt van top tot teen nat! Oeps!
Omdat Pepijn niet was ingedaald, werd hij gelijk gehaald om de kans op infecties te verkleinen. Een aangezien ik nog geen enkele wee had, kreeg ik weeënopwekkers. Wat een rotspul was dat! Ik kwam in een gigantische weeënstorm. Na een pompje met pijnstillers ging het beter en diezelfde avond is Pepijn na een paar persweeën geboren. Easy peasy en zonder schade. Zo! Dat hadden we achter de rug. Tenminste, dat dacht ik… Hij kreeg borstvoeding en heeft nog even bij me mogen liggen.
Helaas moest daarna de placenta ook nog geboren worden en dit ging een stuk minder soepel. Na een hoop gedruk op mijn buik en getrek aan de navelstreng kwam de placenta, nadat ze hormonen hadden gespoten, eindelijk los. En daarbij ontstond ook een rivier aan bloed. Ik weet nog precies hoe het voelde voordat ik wegzakte. Ivo stond inmiddels Pepijn aan te kleden, want hij was al een uur geleden geboren. Omdat hij medisch onderlegd is, had hij gelijk door dat het foute boel was. Ik moest direct door naar de operatiekamer. Hier hebben ze mijn baarmoeder gecuretteerd en gelukkig stopte het bloeden. Uiteindelijk ben ik in korte tijd meer dan drie liter bloed verloren. Ik moest aan het infuus voor een bloedtransfusie. Maar dat kon niet gelijk, want ik had ondertussen koorts gekregen. Het werd een lange nacht.
Uiteindelijk voelde ik me de volgende ochtend weer geweldig. Door de bloedtransfusie was ik gelijk weer hersteld en konden we eindelijk genieten van onze wolk van een baby. Iedereen vroeg of we deze ervaring niet heel heftig vonden. Ik heb de bevalling zelf als heel mooi ervaren en de problemen met de placenta staan hier echt los van voor mij. Ook heb ik er niet veel van meegekregen, omdat ik al snel weg was gezakt. Ivo heeft er meer moeite mee gehad, maar zag door het snelle handelen van alle artsen dat ik goed werd opgevangen. Dus ook hij kijkt hier niet negatief op terug. Ondertussen is Pepijn alweer 7 jaar en blijft dit hele avontuur een mooi verhaal om te vertellen!
CELINE
