Elfri: “Hoe zullen mijn dochters later terugkijken op de keuzes die wij als ouders voor hen hebben gemaakt? Zijn ze blij met de keuzes? Of zullen ze als tieners met hun ogen rollen om de stappen die wij hebben gemaakt? Jim en ik droomden van een woonkeuken, met openslaande deuren naar de tuin in een groene omgeving. Bijna drie jaar geleden verkochten wij ons appartementje in Utrecht en verhuisden wij met onze 10 maanden oude dochter naar een klushuis in het groen. Midden in de verbouwing raakte ik zwanger van onze tweede dochter. We konden ons geluk niet op! Waar we van droomden was werkelijkheid geworden. Soms betrapte ik mij op een gedachte die ik niet aan Jim wilde vertellen. We hadden toch alles waar we van droomden? Op het moment dat Corona de wereld stilzette, begon bij ons juist iets te bewegen. Met een wijntje te veel op, begon ik Jim een klein beetje te vertellen wat ik soms dacht. Was ik echt gelukkig? Of dacht ik dat ik gelukkig moest zijn?
Jim: “Op het moment dat Elfri aan mij vertelde waar ze mee zat, voelde ik niet alleen bijdschap maar ook herkenning. Ik liep eigenlijk met dezelfde gedachten rond, maar sprak ze niet uit. Sterker nog, ik erkende ze niet eens aan mezelf. Dit was het gewoon niet voor ons. Punt. En we konden wel blijven doen alsof het dat wel was, maar we waren denk ik terecht bang dat het dan alleen maar erger en erger zou worden. En dat we dan op een punt zouden komen dat we geen stap meer konden maken, aangezien onze kids dan al helemaal gevestigd zouden zijn met basisschool, vrienden en ga zo maar door.
Aangezien we niet direct een oplossing hadden voor wat we wel wilden, bedachten we dat we wilden gaan reizen. Gewoon een jaar weg, met een camper, door Europa, of waar dan ook. Een langere periode er tussenuit. Maar ja, om dat te betalen moesten we ons huis verkopen. Dan hadden we meer dan genoeg, maar geen plek om naar terug te keren. “Ach ja”, dachten we, “dan proberen we gewoon in Utrecht te gaan wonen zodra we terug zijn”. De gedachte dat we daar dan weer zouden wonen, maakte ons steeds blijer en drukte de neiging om te gaan reizen meer naar de achtergrond. Dat ging zover dat we ons alleen nog maar focusten op het leven in Utrecht dat we zouden hebben ná het reizen, totdat we dachten: “Waarom gaan we überhaupt nog reizen? We willen gewoon weer in Utrecht wonen, dat is nu wel duidelijk”.
Elcri: “Reizen leek mij fantastisch! Geen klok, geen onderhoud aan een groot huis, gaan waar de weg ons naar toe brengt. Het onderhoud van een huis en tuin is ook iets wat je absoluut niet moet onderschatten. Het begon te kriebelen, lekker reizen, herinneringen maken, echt er voor elkaar zijn en met elkaar zijn. Maar zoals Jim al aangaf was het niet ideaal. Utrecht is voor ons als thuiskomen. We hebben elkaar daar leren kennen, we hebben er ieder minstens vijf jaar gewoond en onze dochter is er geboren. We moesten elkaar dus recht in de ogen kijken en toegeven wat in onze gedachten al een tijdje speelde. We zouden hier niet ons geluk gaan vinden. Dat betekende wel een nieuwe beslissing die niet alleen invloed had op ons, maar ook op onze dochters. Onze jongste dochter was nota bene hier in dit huis geboren. Allebei lopen en bewegen zij door het huis of ze er mee verweven zijn. We kennen elk geluid, elk hoekje en overal zijn er herinneringen. En toch weet ik dat ik de juiste beslissing maak. Ik heb geleerd, als moeder en mens zijnde, dat doen zoals het hoort of doen wat er van je verwacht wordt niet direct het beste is voor jou en je gezin.
Ik dacht dat het zo hoorde; een groot huis, met tuin in een groene omgeving. Ik dacht niet alleen dat dit zo hoorde, op dat moment was ik er ook van overtuigd dat ik dat ook wilde. Zullen mijn dochters ons later met rollende ogen aankijken, omdat wij deze keuze hebben gemaakt? Dat denk ik niet. Mijn doel in het leven is om ze ten allen tijden te laten weten en voelen dat er onvoorwaardelijk van ze wordt gehouden en dat we alles met de beste intenties doen. Daarnaast leren wij ze om te kiezen voor je eigen geluk en dat wensen en dromen kunnen veranderen in de loop van de tijd. Dus nu gaan wij de verhuisdozen inpakken en met kriebels in de buik ons nieuwe avontuur aan.
Jim: “Natuurlijk is dit een grote stap die we gaan nemen en niet iedereen zal deze stap gelijk begrijpen. Jullie hebben nu toch een fijn huis, met een grote tuin in een rustige, groene omgeving? Waarom zou je dat willen opgeven… En het is begrijpelijk dat er zo wordt gedacht, maar wij zijn erachter gekomen dat dit het niet voor ons is. Wij willen ons leven anders inrichten dat dit, en als we het nu niet doen, dan weten we zeker dat we daar later spijt van gaan krijgen. En aangezien we beide iedere keer een blij gevoel krijgen als we aan wonen in Utrecht denken, zijn we ervan overtuigd dat we de juiste beslissing maken.
ELFRI EN JIM
