Ik deel mijn verhaal over mijn miskraam en wat er allemaal is gebeurd in een minireeks. Het eerste deel kan je hier teruglezen, voordat ik hieronder verderga.
Ik had een fijn en tevreden gevoel bij onze laatste echo na de miskraam. Deze echo was op 18 november 2019, waar werd gezegd dat er nog een restweefsel zat van 0,5 mm, maar dit zou mee gaan bij mijn eerst volgende ongesteldheid. We gingen verder en door met ons leven. Wel vond ik het spannend wanneer ik weer ongesteld zou worden en of deze dan ook veel heftiger was dan normaal. Er was me verteld dat dat vaak het geval was na een miskraam. Ik probeerde er niet al teveel mee bezig te zijn en richtte me op mijn werk. Tot die ene avond op 4 december…
Ik was lekker aan het werk, ik ben kok, totdat ik rond een uur of 20:00 een steek in mijn buik kreeg. Ik dacht dat ik gewoon even gauw naar de wc moest. Zo gezegd, zo gedaan. Hier begon ik ineens heel hard te bloeden en verloor ik allemaal stukken. Compleet overstuur heb ik dit bij een collega gemeld en ben ik gauw naar mijn kluisje gegaan om een maandverbandje te halen. Tampons kon ik beter niet gebruiken de eerste keer na een miskraam. Er zei iets in mij dat dit niet helemaal goed was. Ik heb de verloskundige, dus maar gelijk gebeld en moest op de wc omschrijven hoe erg het was en wat ik zag. Ze dacht ook dat dit mijn eerste ongesteldheid was en dat de laatste restjes eruit waren gekomen. Wel adviseerde zij mij om naar huis te gaan en mijn temperatuur te meten. Als ik koorts had of er toch enorm veel bloed uit kwam, zou het beter zijn om even naar het ziekenhuis te gaan. Met lood in mijn schoenen ging ik naar kantoor om mijn chef te vertellen wat er aan de hand was. Ik wilde helemaal niet naar huis! Toch besloten we samen dat dit voor nu even beter was. De dag erna zou ik vrij zijn, dus zouden we dan even contact houden over hoe het ging.
Eenmaal thuis heb ik overstuur het verhaal uitgelegd aan mijn vriend en heb ik mijn temperatuur gemeten. Ik zat 0,1 graden boven koorts, maar ik besloot niet te gaan bellen. De nacht verliep goed en in de ochtend had ik een klein beetje bloedverlies. Ik ging er maar vanuit dat dit toch echt de eerste ongesteldheid was en dat het verder prima ging. Ik ging verder met de dagelijkse bezigheden. Inmiddels was het middag en hadden wij om 14:00 uur een afspraak staan bij de dokter voor onze dochter. Ze was helaas weer benauwd en wij moesten nieuwe pufjes gaan halen. Mijn vriend was even thuis gekomen om mee te gaan naar deze afspraak. Normaal gesproken is hij altijd aan het werk. De pufjes waren ontvangen en we moesten even aankijken hoe ze het weekend door kwam (dit was namelijk op een donderdag). Rond 15:30 uur heb ik nog contact gehad met de verloskundige dat het prima ging en daarna ook gelijk met het werk dat ik er morgen zeer zeker weer zou zijn! Mijn vriend was, gelukkig, nog even thuis en we zaten op de bank koffie te drinken en onze dochter was rustig aan het kleuren.
Toen opeens voelde ik wat knappen en greep naar mijn kruis. Ik rende als een gek naar de wc en ik was in paniek. Mijn hele broek, benen, de vloer en de wc zaten onder het bloed. Ik heb mijn vriend toen bij mij geroepen om te laten zien wat er was gebeurd. Hij wilde het liever niet zien, maar ik heb gezegd dat ik graag wilde dat hij de hoeveelheid zag, voor het geval dat. Het bloeden stopte weer en ik belde de verloskundig gelijk, terwijl ik ondertussen naar boven liep om mij te douchen. Ze vertelde dat ik zo direct mijn spullen moest pakken en naar het ziekenhuis moest komen. Zij belde het ziekenhuis om te vragen of ik naar de eerste hulp moest of naar de gynaecoloog. Ik besloot om niet geheel te gaan douchen, maar alleen mijn benen af te spoelen, zodat we gelijk weg konden. Mijn vriend belde ondertussen zijn moeder om onze dochter op te halen. Het bloed begon weer langzaam te druppelen. Ik trok gauw een sportbroek aan met een boxershort met daarin kraamverband. Vervolgens liep ik gauw naar beneden. Daar aangekomen kwam er een stortvloed aan bloed en was ik binnen twee seconden weer van top tot teen doorweekt. Ik wilde het kraamverband vervangen, toen er ineens een stuk weefsel van 10 bij 10 centimeter uit mij kwam vallen, met weer een stortvloed aan bloed. Dit met zo’n kracht dat mij boxershort naar beneden werd gedrukt. Het bloeden stopte echter niet meer… Ik stond in de gang en trok alle onderkleding uit. Mijn vriend besloot direct een ambulance te bellen! Jeete, wat een geluk dat hij thuis was. Tot de dag van vandaag ben ik daar erg dankbaar voor. Ik weet namelijk niet of ik het anders nog had kunnen navertellen. Ik voelde me steeds meer wegzakken en besloot mij op de grond te laten zakken. Daar lag ik helemaal naakt van onder, in een grote plas met bloed die alsmaar groter en groter werd. Zelfs de muur van de gang, de trap, het traphekje, echt alles zat onder het bloed. Mijn dochter was in paniek! Zij kwam naast me staan en schreeuwde alleen maar: “Mamaaaa, mamaaaa!” Mijn moederinstinct hielp mij hier doorheen. Voor haar ben ik sterk gebleven. Ik kon haar nog zeggen dat ze naar haar kamer moest gaan en dat papa de deur dicht moest doen. Hij zette ondertussen een filmpje op, terwijl hij nog met de ambulance aan de telefoon was. Maar zij had daar natuurlijk geen oog voor en wilde alleen maar bij mama zijn. Ik voelde mij weer verder wegzakken, totdat ik echt geen kracht meer had. Met tranen in mijn ogen (en nu ook terwijl ik dit typ) zei ik tegen mijn vriend: “Sorry, maar ik ga nu echt wegvallen”. Het enige wat hij zei was: is goed. Mijn vriend bleef rustig. Rustig voor mij en onze dochter. Toen hoorde ik mijn telefoon overgaan, en ik ging er vanuit dat dit de verloskundig was. Ik kon nog net op het knopje drukken om op te nemen en heb iets gebrabbeld in de vorm van: “Kan niet praten, ambulance is onderweg”.
Ineens ging de voordeur open en daar stond mijn schoonmoeder om onze dochter op te halen. Die schrok zich helemaal dood in welke staat ze mij aantrof en van de hoeveelheid bloed. Zij heeft nog gauw een glas water bij mij neergezet en heeft daarna onze dochter vliegensvlug, via de achterdeur, meegenomen uit deze onwerkelijke hel. Vlak daarna kwam mijn verloskundige binnen. Zij was namelijk als een idioot in de auto gesprongen om naar mij toe te komen. Ze ging gelijk mijn bloeddruk en hartslag meten en was verbaasd dat dit toch nog aardig goed was, ondanks al dit bloedverlies. Vlak daarna hoorde ik in een waas in de verte sirenes aankomen. Ik ben nog nooit zó blij geweest om dat geluid te horen…
De mannen van de ambulance schrokken ook heel erg van hoe ik erbij lag, maar waren gelijk begonnen om een infuus aan te leggen. Helaas lukte dit keer op keer niet, wat waarschijnlijk door het bloedverlies kwam. Ze hebben mij gauw op een brancard getild en in de ambulance gelegd. Daar lukte het infuus wel na een tijdje. We hebben zo’n 20 minuten nog voor het huis gestaan en ik snapte later pas dat dit was omdat ik niet stabiel was. Uiteindelijk zijn wij met gillende sirenes naar het ziekenhuis gereden. Daar binnengekomen dachten de SEH-medewerkers dat ik in shock was. Gelukkig was dit niet het geval, maar ik zat er niet ver vanaf. Ik werd in een kamertje naar binnen gereden waar de overdracht werd gedaan en de mevrouw van de SEH mij op allerlei apparaten aansloot en bloed prikte. De gynaecoloog was inmiddels op de hoogte dat ik al binnen was gebracht en kwam bij me langs om een inwendige echo te maken. Mijn hele baarmoeder zat vol met weefselresten! Ze vertelde dat dit ook weer kon aangroeien op de één of andere manier. Dit was zeker meer dan die 0,5 millimeter wat eerder gemeld was. Het echo apparaat werd uit mij gehaald en dat was zo’n bizar eng gevoel, wat ik niet precies kan omschrijven. Het voelde als een soort stop die eruit werd gehaald en het bloed kwam er met veel opgebouwde druk uit. De andere medewerkers en mijn vriend keken met afschuw toe. Ik werd ik gelijk doorgereden naar de operatiekamer om een spoedcurretage uit te voeren. Ze waren daar verbaasd hoe rustig ik was. Het enige wat ik dacht was: “Ik heb gehaald. Ik ben nu veilig. Ze gaan me helpen en wanneer ik wakker word, is deze nachtmerrie voorbij!”
De operatie was klaar en ik werd, nadat ik had uitgeslapen op de uitslaapkamer, overgebracht naar de afdeling acute opname. Mijn vriend werd gebeld dat hij weer kon komen. Hij was ondertussen naar huis gegaan om samen met mijn schoonvader het bloed op te ruimen. Onze dochter kon gelukkig bij opa en oma blijven slapen. De gynaecoloog kwam langs om verslag te doen van de operatie. Er was zoveel bloedverlies dat ze niet alles goed kon zien tijdens de operatie. Ze heeft nog tot drie keer toe een echo tussendoor gemaakt waarop iedere keer wat restweefsel te zien was. Door alle omstandigheden is ze uiteindelijk gestopt met opereren. Nu is het afwachten of er wél of niet voldoende is weggehaald.
Het was inmiddels 20:00 uur en mijn vriend besloot mijn werk te bellen dat ik voorlopig (weer) niet kwam werken. Ook zij schrokken. Ik vond het fijn en een veilig idee om die nacht door te brengen in het ziekenhuis. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik geen oog heb dichtgedaan… Alle emoties en gevoelens kwamen eruit en ik beleefde keer op keer weer opnieuw het gevoel dat ik dood zou gaan. Ik beleefde hoe machteloos ik was, hoe raar dit voelde en hoe angstig ik was. De volgende dag mocht ik weer naar huis. Wel werd op het hart gedrukt dat ik echt thuis moest blijven en wachten op de volgende echo, die 1.5 week later stond ingepland. Hier zouden ze bekijken of er toch nog ergens restweefsel zat. De kans op herhaling van dit verhaal was namelijk aanwezig, dus je snapt natuurlijk wel dat deze tien dagen als een een jaar aanvoelde. Wat een emotionele slopende dagen… Zou het dit keer dan echt klaar zijn, of toch niet?
Lees je de volgende keer weer mee met mijn levensverhaal?
LIANE
Ik ook. Elke zwangerschap is zo eng aan het begin sinds ik dit heb meegemaakt. Ik zie nog de spetters bloed op de muur en de plas op de grond.
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Verschrikkelijk!