Als puber heb ik aan mezelf gezworen dat ik het “later als ik groot was” nooit zou doen; kamperen. De jaren gingen voorbij en zonder enige moeite heb ik me altijd aan deze belofte aan mezelf kunnen houden – tot nu. Waarom Ilse? Je was zo gelukkig. Nou, ik zal het je uitleggen. Sinds we kinderen hebben, is mijn man al voorzichtig een paar keer over kamperen begonnen, uiteraard zonder enig succes. Elke keer vertelde ik hem dat ik het hele jaar door al hard genoeg werk en ik er geen zin in heb om dan tijdens onze vakantie met een wc-rol 500 meter naar het dichtstbijzijnde gore toiletgebouw te lopen waar ik vervolgens in de stank – en de geluiden – van een ander zit.
Maar nu wilde het toeval dat wij dit jaar geen vakantie hadden geboekt in verband met onze verhuizing en mijn ouders hadden hun reis naar Georgië geannuleerd in verband met Corona. In plaats daarvan kozen zij ervoor om in eigen land te gaan, jawel, kamperen. En of wij het dan leuk vonden om een dagje langs te komen met de kids.
Nou dat leek me een goed plan, maar toen ik het voorstelde aan Le Husband opperde hij om dan ook een nachtje daar te blijven. So far, so good en ik begon al te zoeken naar een hotelletje in de buurt. Maar dat was niet precies wat hij in gedachten had. Het leek hem wel romantisch om met mij in een tentje te slapen. *Slik*. Met de woorden: “Onze kids zouden het ook geweldig vinden in een caravan” wist hij me over te halen en zo geschiedde het dat deze luxe poes de belofte aan haar 16-jarige-ik toch verbrak.
De dag waarop we zouden vertrekken, waren onze meiden onuitstaanbaar, waarschijnlijk voelden ze mijn tegenzin, ik weet het niet, maar ze waren niet te genieten. Ik probeerde het meteen als excuus in te zetten naar manlief toe. “Met zulke kids ga ik geen twee uur in de auto zitten hoor.” Maar volgens hem zou een andere omgeving en de buitenlucht ze goed doen.
De reis er naar toe verliep gelukkig rustig met dank aan Nijntje en Dora op de schermpjes. En toen we op de camping aankwamen stonden mijn ouders ons al op te wachten. Niet dat onze dochters daar oog voor hadden, die zagen namelijk alleen de mega speeltuin. Wij wilden ons echter even rustig kunnen installeren en namen ze mee naar de plaats waar mijn ouders stonden, dus het drama ving aan. De hele camping heeft gehoord dat we waren gearriveerd, zullen we maar zeggen.
Gelukkig waren mijn ouders zo lief geweest om het tentje voor ons al op te zetten, dus het enige wat we hoefden te doen, was het tweepersoons luchtbed er in te leggen. Die niet bleek te passen. Bij de kids in de voortent maar dan? Maar die staat dan wel bomvol met een tweepersoons luchtbed én twee campingbedjes. En eigenlijk is die voortent voor de kindjes ook geen optie, want er schijnt veel te veel licht naar binnen; daarin gaan de kindjes nooit slapen. “Lang verhaal kort: Hidde (= mijn man) en Jackie (= dochter van 3,5) zouden in de caravan slapen, mijn ouders in de voortent en ik met Pippa (= dochter van 1,5) in het tentje- want het campingbedje paste er wel in samen met één luchtbed. Zo dat was geregeld.
Ondertussen waren de kinderen nog steeds aan het krijsen om de speeltuin. “Hier bij het toiletgebouw is ook een speeltuin”, vertelt mijn moeder, “ik loop er wel even heen met de kindjes”. Ik moet na de reis inmiddels ook wel plassen dus loop mee en tot mijn grote blijdschap is het toiletgebouw 1) heel dichtbij 2) inclusief toiletpapier. Terwijl ik op het toilet zit (lees boven de wc-bril hang met een stapel wc-papiertjes op de bril voor als ik deze toch per ongeluk raak) hoor ik mijn oudste krijsen vanuit de speeltuin. Laat me raden, haar onderbroek zit niet goed… Maar voor het geval er toch echt iets is, snel ik naar de speeltuin toe. Mijn moeder vertelt dat Jackie een splinter heeft en ik heb vast wel een pincet bij me om die er uit te halen. Uhm, niet dus. Gelukkig volstaat het uitzuigapparaat voor wespenangels en muggen gif ook…
Tijdens het avondeten gunnen onze meisjes zich geen moment rust waardoor ze geen hap naar binnen krijgen. Ze willen alleen maar spelen, spelen, spelen. Als we ze uiteindelijk op bed leggen (veel te laat – maar dat hoort blijkbaar ook bij kamperen) komt Jackie nog zo’n 10x naar buiten om te vragen of papa al naast haar haar komt liggen in de caravan, maar uiteindelijk valt gelukkig ook zij in diepe slaap en hebben we een heerlijke avond in de buitenlucht waar we tot laat spelletjes spelen, wijn drinken en heel veel lol hebben.
Dan is voor ons de tijd gekomen om te gaan slapen. Met mijn toilettas onder mijn arm begeef ik me naar de sanitaire ruimte. Oh ja, dat vond ik zo vreselijk aan kamperen; dat gesjouw met je spullen. Maar niet zeuren Ils, verder heb je een super leuke dag gehad. Bij de wastafel aangekomen, zoek ik een droge plek om mijn toilettas neer te zetten, maar die is er niet. En dat is ook het moment waarop ik erachter kom dat ik mijn handdoek vergeten ben. Ik zet mijn toilettas op het zeiknatte blad en begin mijn tanden te poetsen. Ondertussen voel ik gespetter bij mijn benen; great, naast me heeft iemand besloten nog een nachtelijke douche te nemen. Ik doe een stap opzij om aan het gespetter te ontkomen, maar dat blijkt onmogelijk. Ik ga maar verder en was mijn gezicht. Vervolgens zoek ik met gesloten ogen naar mijn handdoek. Oh nee f*ck, die was ik vergeten en tegelijkertijd stoot ik met mijn ellenboog mijn tandenborstel van het blad af, die naar het hokje van mijn douchende buurvrouw rolt. Waarom ben ik er ook weer ingetrapt? Ik ga echt nooit meer kamperen!
Ik krijg mijn tandborstel terug – die ik natuurlijk nooit meer ga gebruiken en in het donker zoek ik de weg terug naar de plaats van mijn ouders. Ik rits het tentje open en bij het horen van dat geluid komen mooie kampeerherinneringen van vroeger weer terug. Even, heel even, bedenk ik me dat kamperen inderdaad wel iets moois heeft. Hoe bijzonder is het dat ik hier nu ga liggen in het tentje waar ik jarenlang met mijn zusje in heb liggen keten en waar ik nu ga slapen met mijn dochtertje. Wie had dat nou als puber kunnen bedenken? Maar mijn goede zin verdwijnt weer snel, want Petten is toch iets anders dan de Pyreneeën en die nacht doe ik dan ook bijna geen oog dicht van de kou (waarom heb ik niet zo’n lekkere winterslaapzak als Pippa?). O ja en dat ik geen kussen bij me heb draagt ook niet echt bij aan de nachtrust.
De volgende ochtend kom ik met kleine oogjes en wallen tot aan mijn navel de tent uitgekropen. Vaarwel tentje, tot nooit meer ziens. We hebben een heerlijke dag aan het strand. De kinderen spelen in het water en vliegeren op het strand. We hebben het fijn, zo fijn, dat Hidde zijn allerliefste blik opzet, me aankijkt en vraagt of we niet nog een nachtje kunnen blijven. Hij lijkt mijn gedachten te kunnen lezen, want voor ik kan tegensputteren, roept hij: “Dan mag jij vannacht lekker warm bij Jackie in de caravan en ga ik bij Pippa in de tent.” Ik zie hoe mijn ouders, mijn kids en mijn man genieten en met een warme caravan in het voorzicht stem ik in.
Als we terug zijn bij de camping, hebben we opnieuw een hele gezellige avond. Daarna maken we ons weer klaar voor de nacht. Gewapend met twee handdoeken begeef ik me dit keer naar de sanitaire ruimte om me klaar te maken: één handdoek voor onder mijn toilettas, de ander om mijn gezicht te kunnen afdrogen. Als ik terugkom en ik lekker in de caravan wil kruipen en het Hidde zijn beurt is voor de tent, mompelt hij dat de tent toch wel heel erg klein is voor hem met zijn 1m93… De puber Ilse zou nu in woede zijn uitgebarsten, maar in plaats van boos te worden, vraag ik aan mijn moeder een kussen, sokken en een dikke fleecetrui en kruip ik opnieuw nog een nacht in die tent. Als ik eenmaal lekker met ik weet niet hoeveel lagen kleding in het tentje lig en ik zie in het schemer mijn slapende dochtertje, realiseer ik me opnieuw dat kamperen inderdaad wel zijn charmes heeft. Daar sta je natuurlijk als puber allemaal niet bij stil.
Ik val in slaap en slaap de hele nacht ongestoord. ’s Ochtends word ik wakker van Pippa’s nageltjes die zachtjes tegen de rand van het campingbedje krassen en met grote ogen kijkt ze mij onderzoekend aan. Als ze ziet dat ik wakker ben, breekt haar gezichtje open en begint ze opgewekt te brabbelen. Vrolijk kruipen we uit het tentje en als iedereen wakker is, vertel ik over het fijne moment wat ik zojuist met Pippa heb beleefd. “Zullen we dan nog een nachtje blijven?” vraagt Hidde. Oké, je kunt ook te ver gaan…
X
ILSE (klik hier om mijn Instagram te bekijken)
