Judith is zwanger van haar tweede kindje. Ze heeft een mooie zwangerschap doorlopen. Bij 40 weken en 1 dag zie ik haar op het spreekuur. ‘Het wordt er thuis niet gezelliger op. Jacob is nu al drie weken thuis en ik had verwacht dat het voor de uitgerekende datum zou komen’, zegt Judith. Jacob is internationaal vrachtwagenchauffeur. Van zondag- tot vrijdagavond is hij onderweg in de vrachtwagen binnen Europa. Toen Judith bij 37 weken haar slijmprop verloor, hadden ze afgesproken dat Jacob thuis zou blijven, omdat ze dachten dat het vanaf toen niet zo lang meer zou kunnen duren. Ze hadden ook op internet gelezen dat de meeste baby’s binnen twee weken geboren zouden worden na het verliezen van de slijmprop. ‘Je snapt het wel’, zegt Judith, ‘wij zijn helemaal niet gewend om zo lang op elkaars lip te zitten en alle klusjes in huis zijn nu ook wel klaar’.
Strippoging
We besluiten dat we gaan kijken middels een inwendig onderzoek of strippen al mogelijk is. Bij het inwendig onderzoek, ook wel vaginaal toucher genoemd, voel ik een mooie weke baarmoedermond met al 4 centimeter ontsluiting.
Strippen is het losmaken van de vliezen die geplakt zitten op de baarmoedermond. Hiermee komen hormonen vrij die de weeën kunnen laten beginnen mits het lichaam er klaar voor is.
Na het strippen heb ik bloed aan mijn handschoen. Ik vertel Judith dat wij dit als verloskundigen een gunstig teken vinden. Na deze strippoging gaat Judith naar huis en verwacht ik eerlijk gezegd dat ze op het strippen gaat bevallen.
Nog geen kindje…
De volgende dag om 18.00 ga ik de dienst in. Om 19.00 belt Judith. De bevalling is niet begonnen na het strippen. Ze is er naar en misselijk van. Ze heeft het inmiddels door de stress warm gekregen en zit in haar hemd en onderbroek op de bank. Ik ga vlug die kant op om even te luisteren hoe het met Judith is. Judith zegt: ‘Ik had zo gehoopt om te bevallen. Soms voel ik wel een krampje, maar er zit absoluut geen regelmaat in’. We bespreken samen wat de opties zijn. Afwachten, nogmaals strippen, óf de vliezen breken. Dit is een interventie die we mogen toepassen als eerstelijns verloskundige vanaf 41+5 tot 41+6, bij een rijp en gunstig toucher om een spontane baring na te streven. Mijn voorstel is om de vliezen te gaan breken. Ik geef aan dat ik dit voorstel wel eerst met de gynaecoloog wil overleggen. Deze overweging maak ik, omdat bij het uitblijven van weeën of als er sprake is van meconium houdend vruchtwater, er een overdracht volgt naar het ziekenhuis. Dit is dan een medische indicatie. In beide gevallen is het fijn dat we dan korte lijntjes hebben met de gynaecoloog en zij op de hoogte zijn van de interventie in de thuissituatie. Ik bel naar het Medisch Centrum Leeuwarden (MCL) en krijg dr. Jaspers aan de telefoon. Zij is gynaecoloog in opleiding. Op basis van de draagkracht van Judith en het rijpe toucher snapt ze mijn voorstel. De gynaecoloog is akkoord met het voorstel. We spreken af als Judith voor 08.00 morgenochtend niet bevallen is er een doorleiding volgt en het MCL de zorg overneemt. Ondertussen wordt dochter Imke door Jacob naar beppe (oma) gebracht en breek ik bij Judith de vliezen om 20.15. Er is sprake van helder vruchtwater. Nadat ik duidelijke belinstructies heb gegeven, ga ik weer richting huis.
Om 22.00 word ik nieuwsgierig hoe het is en bel ik met Judith. ‘Ja, het krampt behoorlijk. Het is nog iets onregelmatig en soms zit er nog wel acht minuten tussen de weeën. Je hoeft nog niet te komen hoor. Ik bel je wel als het regelmatiger wordt’. Ik besluit nog een serietje te kijken op de bank met een kopje gemberthee en wacht tot Judith mij belt. Om 23.00 is het zover. Ik stap snel in de auto en acht minuten later ben ik er. Judith ligt op haar zij in bed. Is geheel in haarzelf gekeerd en vangt de weeën, die inmiddels in rap tempo komen, rustig en in control op. Ik luister naar het hartje van de baby die krachtig door de kamer klinkt en verder laat ik Judith in haar bevalbubbel. Samen met Jacob zet ik alle spullen klaar voor de thuisbevalling. Ik merk aan Jacob dat hij het wel spannend vindt en tussendoor rookt hij nog snel een sigaretje en zet hij een kopje koffie voor mij.
Twee vuilnisemmers, reanimatieset en oxytocine
De wieg maak ik op, zodat hier de twee kruiken in kunnen. Om de ene kruik doen we de hydrofiele luiers om de baby na de geboorte lekker warm mee af te drogen en om de andere kruik het eerste pakje van de baby. Jacob pakt twee vuilnisemmers en doet hier twee pedaalemmerzakken in. De ene emmer is voor het afval en de andere voor de was. Ondertussen leg ik op het aankleedkussen mijn reanimatieset klaar. Ik check altijd of er voldoende zuurstof in zit. In de thuissituatie zijn we op veel scenario’s voorbereid. In de meeste gevallen hebben we deze attributen niet nodig, maar het moet wel binnen handbereik klaar liggen. Tenslotte leg in mijn bevalset klaar, de cordring en het spuitje met vijf eenheden Oxytocine. Dit is een medicijn die ik Judith na de bevalling wil geven om de baarmoeder goed samen te laten knijpen. Dit geven we heel laagdrempelig, maar niet standaard. Na Judith haar vorige bevalling heeft zij 850cc gevloeid, wat ik redelijk ruim vind. Ik vertel Judith wat het medicijn doet en waarom ik het haar in de thuissituatie wil toedienen. Judith is akkoord.
Het duurt niet lang meer…
‘Ik voel meer druk’, geeft Judith aan. ‘Kun je voelen hoe ver het is?’ Ik voel 6 centimeter ontsluiting. ‘Het kan wel eens snel gaan’, zeg ik tegen Judith, ‘Het voelt allemaal super gunstig aan’. Zeven minuten later krijgt Judith een beginnend drukgevoel. Ze gaat nog even plassen om de blaas te legen voordat de persfase begint. De voorkeur van Judith is om op bed te bevallen. ‘Ik wil geen bloed zien hoor’, zegt Jacob. ‘De vorige bevalling heb ik ook alleen maar aan het hoofdeinde gestaan en dit is mij goed bevallen’, grapt hij. In de minuten die verstrijken wordt het persgevoel steeds meer en krachtiger. Eerst op de hoogtepunten van de wee en om 00.00 is er volledige persdrang. Ondertussen is kraamverzorgster Wieke stilletjes binnen gekomen. Ik vertel haar dat alles al klaar staat en het niet heel lang meer duurt voordat de baby geboren wordt. Heel mooi geleidelijk wordt langzaam het hoofdje geboren. Judith voelt het kleintje zakken en perst enorm goed mee als ze een wee voelt. Ze volgt haar gevoel. Wanneer het hoofdje bijna geboren wordt, instrueer ik Judith om te zuchten zodat het weefsel kan mee rekken. Jacob durft zelfs mee te kijken. Om 00.15 wordt zoon Sven geboren. In alle rust, thuis, in zijn eigen huisje, warm en vertrouwd horen we door de kamer de eerste schreeuw en weten we dat er een nieuw mensje is geboren!
Knoop in de navelstreng
Samen met Wieke wikkelen we Sven lekker warm in de doeken en leggen we het bloot op de borst van Judith. Je kindje na de bevalling bloot op de borst hebben is heel belangrijk voor de hechting van moeder en kind. Ondertussen geef ik Judith de oxytocineprik in haar been en voel ik aan haar baarmoeder hoe goed deze samenknijpt. Het bloedverlies is stabiel, dus we hebben de tijd om af te wachten op de placenta. Na 10 minuten vraag ik Judith nogmaals mee te persen en wordt de placenta geboren. Opvallend is de knoop in de navelstreng. Dit heb ik als verloskundige ook nog nooit gezien. Een knoop in de navelstreng wordt gevonden bij 1.2% van alle bevallingen. Factoren die hiertoe bijdragen zijn een lange navelstreng en veel vruchtwater, wat beide niet het geval is bij Judith. De baby zwemt als het ware door de lus in de navelstreng heen. Ook kan het ontstaan wanneer de navelstreng over de schouders wordt afgehaald van de baby.
Jacob op de truck
Ondertussen ruimen we alles netjes op en kijk ik de baby na. Boven het bed waar Judith is bevallen hangen aan de wand allemaal miniatuurvrachtwagens van Jacob. Daar heeft hij denk ik in heeft gereden. Voor deze wand, met deze mooie vrachtwagens, maken we een prachtige foto van de baby. Want zeg nou zelf, jong geleerd is oud gedaan.
In de kraamweek kom ik op dag 7 bij Judith kijken. ‘Waar is Jacob?’, vraag ik. ‘Hij is twee dagen geleden weer op de truck gestapt’, antwoordt Judith, ‘Ik vind het heerlijk om weer mijn eigen ritme samen met Imke en Sven te vinden. Voor iedereen is het beter als we direct het ritme weer oppakken!’.
VERLOSKUNDIGE MARIJE
P.S: Dit geanonimiseerde geboorteverhaal mocht met toestemming geplaatst worden.
