Ik ben Cindy van der Sluis , 31 jaar en moeder van een tweeling, Sten en Esmaé van 14 maanden oud. Ongeveer zes jaar geleden werd er bij mij een darmziekte geconstateerd, Colitis Ulcerosa genaamd. Door de vele diarree klachten en hoge bloeddrukken die deze ziekte met zich meebrengt zijn mijn nieren behoorlijk beschadigd geraakt.
Ik had gedurende mijn zwangerschap veel kwaaltjes. Van cholestase (jeuk), zwangerschapssuiker tot bekkeninstabiliteit. Mijn nieren waren al flink verslechterd de afgelopen jaren, maar na de heftige zwangerschap was mijn nierfunctie gekelderd naar 25 procent. Dit was erg schrikken. Ik werd vanaf dat moment streng in de gaten gehouden of mijn nierfunctie niet nog meer zou verslechteren. Er werd mij verteld dat het zomaar jaren kon duren tot mijn nierfunctie meer zou dalen. Met 25 procent werkende nieren zou ik het wat rustiger aan moeten doen en goed naar mijn lichaam moeten luisteren. Enigszins gerust verlieten we die dag het ziekenhuis. In december 2019 werd ik opeens erg misselijk. Op de gekste momenten moest ik overgeven en was ik constant ontzettend vermoeid. Ik dacht dat mijn darmziekte weer opspeelde en ik maakte een afspraak met mijn arts. Er werd bloed geprikt en de uitslag zou volgen.
Ik ging die middag met vriendinnen naar de kinderboerderij. Ik had de tweeling net uitgeladen en in de kinderstoel met wat lekkers gezet tot ik werd gebeld. “Mevrouw Bakker u moet zo snel mogelijk terugkomen naar het MCL Leeuwarden. We gaan u opnemen”. Mijn nierfunctie was helaas weer verslechterd. Ik zag de tweeling brabbelend en met grote oogjes naar alle kindjes kijken. Ze waren zo blij en we waren er pas net! Voor alle tweelingmoeders die dit lezen, jullie weten hoeveel gesjouw het is met twee kleine kindjes. Ik wilde niet terug naar het ziekenhuis. Ik wilde een fijne middag met mijn kindjes op de kinderboerderij. Zo ontzettend balen, maar het moest.
Ik werd opgenomen en ik hoorde dat mijn nierfunctie nog maar 13 procent was. Daarom was ik zo misselijk en ontzettend vermoeid. De afvalstoffen hoopten zich op in mijn lichaam, mijn nieren deden hun werk niet meer goed. Op 16 januari, op mijn 31e verjaardag hoorde ik dat ik een traject in zou moeten voor een donornier. Dialyse hoefde gelukkig nog niet. Ik wist niet wat ik hoorde. Dit gebeurt toch alleen bij andere mensen? Mijn tweeling is nog maar 9 maanden. Dit kan toch niet? Mijn zusje zei direct: “Ik geef je een nier”. Onze band is erg sterk en ze was meteen heel erg zeker van haar zaak. Ze is fantastisch en ik hou zoveel van haar. Na een week opgenomen te zijn geweest mocht ik naar huis en alles werd in gang gezet. Mijn zusje en ik begonnen elk aan ons traject voor niertransplantatie en donatie. De artsen hoopten nog dat als we snel genoeg zouden zijn, we het dyaliseren voor konden blijven. Maar helaas, een paar werken later zakte mijn nierfunctie naar 6 procent en moest er met spoed een katheter in mijn hals geplaatst worden. Ik moest per direct starten met dyaliseren. Drie dagen per week: maandag, woensdag en vrijdag lig ik vier uur aan een apparaat, terwijl andere mensen dan voor mijn kindjes zorgen. Het maakt mij verdrietig en boos. Waarom ik? Ik wil zo graag de moeder zijn die Sten en Esmaé verdienen, maar dat kan ik momenteel niet en dat voelt als falen, ook al kan ik er niks aan doen.
Ik ben inmiddels goedgekeurd als ontvanger en mijn zusje heeft afgelopen week de laatste onderzoeken afgerond. Het is nu twee tot drie weken wachten op de uitslag. Als Denise groen licht krijgt, zal de operatie snel volgen in het UMC-Groningen. Ik kan echt niet wachten. Het dialyseren begint mij ontzettend op te breken. Op feestdagen, met mooi weer, er zijn geen uitzonderingen. Altijd moet ik weer naar het dialysecentrum. Paasmaandag was mijn man vrij en ging hij fietsen met de kids. Het was prachtig weer. Ik wilde zo graag mee! Een dagje genieten met mijn gezin, maar helaas kon dat niet. “Jouw nieren vieren helaas geen Pasen”, zei de arts. Super verdrietig maakt mij dat, maar ik moet doorzetten, juist voor mijn gezin.
We wachten in spanning af op de uitslag. Ik kan niet wachten tot ik weer de moeder mag zijn die ik wil zijn. Fit, energiek en bovenal gezond. Het is wel erg dubbel, omdat mijn zusje die werkelijk nooit iets mankeert zo’n zware operatie moet ondergaan. Dat vind ik erg moeilijk, omdat ik zoveel van haar hou. Maar ik weet ook dat als het omgekeerd was, ik precies hetzelfde had gedaan.
Ik ben blij dat Sten en Esmaé nog klein zijn en niet alles bewust mee hoeven te maken.
CINDY
