Lange tijd heb ik getwijfeld of ik deze blog wel wil schrijven. Lange tijd heb ik deze gevoelens ook weggestopt, maar ze komen steeds meer naar boven. Inmiddels weet ik dat ik niet de enige ben met deze gevoelens en dat ik me hier zeker niet voor hoef te schamen.
In mijn eerdere blog heb ik al beschreven dat de zwangerschap best heftig is geweest. Niet op lichamelijk gebied, maar wel mentaal. Vanaf de eerste echo zijn we in een rollercoaster terecht gekomen. We probeerden ons voor te bereiden op de geboorte van onze drie meiden, maar om eerlijk te zijn, kan je je hier niet op voorbereiden. Je weet namelijk echt niet wat je te wachten staat. Inmiddels zijn onze meiden bijna jarig (de magische 1) en merken we allebei dat we steeds meer aan het terugkijken zijn naar hoe we er een jaar geleden bij zaten en wat ons toen allemaal nog te wachten stond. We hadden het helemaal bedacht en goed besproken. De bevalling zou een natuurlijke bevalling worden. Hopelijk in een ziekenhuis in de buurt. Na een paar dagen zou ik het ziekenhuis mogen verlaten en zouden we samen in het Ronald McDonaldhuis trekken. Hopelijk waren de meiden sterk en zou alles voorspoedig verlopen. Gedachtes als dat het misschien ook niet goed kon gaan, lieten we niet toe. Positief blijven was het codewoord. Het plan was dat mijn vriend misschien overdag nog wat zou kunnen werken om dan aan het einde van de dag bij mij aan te sluiten. Zo zouden we de hele dag aanwezig kunnen zijn bij onze meiden en een goede band opbouwen. We zagen vaak de beelden voorbij komen van stellen die samen aan een couveuse stonden. Soms met een lach en soms met een traan. Ook dat hoorde erbij.
Helaas liep het bij ons allemaal anders. De natuurlijke bevalling werd uiteindelijk een keizersnede. Oke, dat was geen probleem. Een paar nachtjes langer in het ziekenhuis en daarna in een rolstoel heen en weer. Kleine wijziging in het plan. Helaas, bleef het daar niet bij. Doordat ik zo ziek werd, hebben wij nooit samen aan de couveuse gestaan.
De eerste twee weken kan ik me bijna niet herinneren. Elke dag werd ik met een bed naar de meiden gebracht om zo 1,5 a 2 uur per dag te kunnen buidelen. Die uren lag ik grotendeels te slapen. Pas na die twee weken werd het voor mij iets dragelijker en was ik wat meer bij. Ik heb zelfs regelmatig gezegd dat het niet nodig was om mij naar de meiden toe te brengen. Ik had totaal geen gevoelens. Gelukkig hebben de verpleegkundigen niet naar mij geluisterd en is het met dat moedergevoel helemaal goed gekomen. Ons mooie plan viel dus volledig in het water. In plaats van samen naar het Ronald McDonald huis, sliep mijn vriend daar alleen en moest hij zich constant opsplitsen tussen de afdeling waar ik lag en de afdeling van de meiden. Pas na vier weken kon ik uit bed en in de stoel buidelen en konden we voor het eerst samen aan het bedje van de meiden staan. Wat een mijlpaal!
Na thuiskomst ben ik volle kracht vooruit gegaan. Ik moest de tijd met mijn meiden proberen goed te maken. Mijn vriend had daar meer moeite mee. Hij heeft zoveel gezien en alleen moeten beleven, dat hij niet ineens om kon schakelen. Na veel gesprekken onderling en het bekijken van erg confronterende foto’s ging hij gelukkig ook vooruit. Van nature ben ik erg nuchter en wil ik niet te veel in het verleden blijven hangen. Maar na het eerste jaar, moet ik toegeven dat we toch wel tegen wat knelpunten aanlopen.
Het moedergevoel is meer dan goed gekomen, maar probeer ik het niet juist te overcompenseren? Het schuldgevoel komt nog regelmatig naar boven, niet alleen naar de meiden maar ook naar mijn partner, die alles alleen heeft moeten doen, terwijl ik naast hem had moeten staan. Ook naar mijn ouders, die doodsangsten uit hebben gestaan en alles voor ons hebben geregeld en elke dag eten kwamen brengen. En oh, wat kan ik jaloers zijn op vriendinnen waarbij het wel volgens plan gaat. Dan zie ik de heerlijke foto’s voorbij komen van de kraamtijd. Lekker knuffelen, buiten wandelen en dergelijke. Dan worden we echt even op de feiten gedrukt dat het bij ons allemaal zo anders was.
Regelmatig zeg ik tegen mijn vriend dat ik graag een vierde kindje wil. Ik wil namelijk een ‘normale’ zwangerschap beleven, kunnen genieten van de zwangerschap en de kraamtijd en ik wil een natuurlijke bevalling (de meesten verklaren me waarschijnlijk voor gek). Maar ik realiseer me ook dat dit natuurlijk nooit zo zou worden als bij een eerste. Daarnaast moeten we mijn gezondheid ook maar niet op het spel zetten. Al met al zijn wij in ons hoofd erg bezig met het afsluiten van het eerste jaar. Het hele proces moet een plekje gaan krijgen. Daarnaast realiseren we ons ook steeds meer wat een ontzettende mazzel wij hebben! Nee het ging niet zoals we wilden, nee het was alles behalve perfect, het was ontzettend heftig, maar aan het einde van het verhaal zijn we een mooi gezin. We hebben drie prachtige en gezonde meiden en een gezonde fitte mama en papa! Wat wil een mens nog meer!?
Wij gaan nu snel verder met het organiseren van de eerste verjaardag van de meiden. Ook dat loopt natuurlijk niet volgens ons plan en het wordt nooit zo perfect als dat het in mijn hoofd zit, maar uiteindelijk is dat allemaal van ondergeschikt belang.
Dikke kus van een trotse mama (met wat kleine issues, haha)
NICOLE
