Ik besef me meer en meer dat ik onnodig een tijdsdruk heb gevoeld over wanneer we konden starten met onze fertiliteitsbehandelingen (Als je je afvraagt waar ik het over heb; lees mij vorige blogs bij Kids & Kurken HIER). Vandaag las ik een artikel over vrouwen die na jarenlang proberen, nu hun behandelingen moeten uitstellen omdat het niet onder acute zorg VALT. Bij ons ook het geval. Maar ik vind dat ik ten opzichte van kinderloze vrouwen, of vrouwen die al zes jaar op weg zijn voor een broertje of zusje voor hun alsmaar groter wordende kroost, eigenlijk geen recht van spreken heb. Mijn God. Hoe heb ik me zo druk kunnen maken? Mijn dochter is net 2.5, het leeftijdsverschil tussen haar en haar eventuele broertje of zusje als het over een jaar wel zou komen, is nog steeds minimaal. Ik voel me bijna schuldig dat ik mezelf hier zo in verloren heb afgelopen jaar.
Stel je eens voor dat je al zo lang bezig bent. Miskraam na miskraam hebt gehad. Of simpelweg maar niet zwanger werd. Stel je voor dat je jezelf steeds verder voorbij je ‘vruchtbare’ jaren ziet gaan. Of stel dat je, zoals ooit ook mijn geval was, een partner hebt die geen jaren meer te leven heeft? En dat je daar dan misschien maar een paar jaar of zelfs maar enkele maanden van kan genieten, omdat de kanker je steeds verder afbrandt.
Als er dán tegen je wordt gezegd; ‘Sorry mevrouw, de ziekenhuizen raken overbelast, we moeten de verspreiding van het virus tegen gaan en uw behandeling wordt tot nader order gepauzeerd.’ Dán kan ik me voorstellen dat de wereld onder je voeten vandaan getrapt wordt. Elke maand telt dan. Elke cyclus weer, wil je optimaal benut hebben.
Ik schrijf dit niet omdat ik een discussie wil uitlokken wie deze crisis het hardst treft of heeft getroffen. Want dan krijg je situaties die niet met elkaar te vergelijken zijn. Maar ik schrijf dit omdat ik me afvraag of de mensen die massaal naar het park zijn getrokken, hutje-mutje op het strand lagen of hebben geklaagd dat ze elkaar niet mochten knuffelen de afgelopen weken, zich wel beseffen wat voor onbelichte verhalen zich schuil houden achter de Corona-ellende?
Ik begrijp als geen ander dat ondernemers graag weer terug willen naar het ‘oude-normaal’ en dat het zwaar ruk is dat we deze zomer niet met een flesje water en een waaiertje staan te housen op een festival…(allemaal mijn persoonlijke gemissen) Maar laten we niet onze ogen sluiten voor alle ‘niet-acute’ zorg die uitgesteld is of nog wordt, maar soms echt zo van levensbelang is voor ons (aanstaande) moeders!
Ik hoop dat deze zorg weer snel van start kan gaan en de wachttijden niet verder oplopen. Want die tijd is er niet in alle gevallen.
ANNELEEN
Tjah. Heel vervelend, en geloof me ik weet gedeeltelijk waar ik over praat want ik ben iemand met meerdere miskramen, al meerdere jaren ongewenst kinderloos en loop al een tijd bij fertiliteit. Maar om te suggereren dat een maand of 3 moeten wachten op een vruchtbaarheidsbehandeling ‘erger’ is dan een ondernemer die wil dat zijn horecazaak die maanden dicht moet weer open kan om zo een faillissement af te wenden vind ik erg discutabel, en eerlijk gezegd ook ongepast. Ik snap de pijn, maar vruchtbaarheidsbehandelingen krijgen om (nog een kind) te krijgen is in mijn ogen geen recht boven de rechten van anderen. En ontzettend veel mensen ervaren op dit moment pijn, ongemak en verdriet wegens corona en dat mag natuurlijk erkend en benoemd worden. Echter, suggereren dat het park intrekken en verdrietig zijn omdat je je eenzaam voelt of al weken niemand kan knuffelen of aanraken gelijk staat aan je ogen sluiten voor het verdriet van mensen met een onvervulde kinderwens is erg kort door de bocht. Je vraagt om begrip voor mensen met fertiliteitsproblemen in deze tijd. Ik denk omgekeerd dat het goed is om je meer te verplaatsen in wat eenzaamheid kan doen met mensen, en hoe mensen (zonder gezin, of partner) dat hebben ervaren in corona tijd. Of het (de dreiging van) het verliezen van je bedrijf wegens corona. En dat het beter is niet het beeld te schetsen alsof die mensen de dingen niet goed gedaan zouden hebben en ’ten koste’ van anderen zoals jij en ik hun eigen zin hebben doorgedreven, want dat proef ik toch een beetje uit deze blog. Al was dat geloof ik niet je bedoeling.