Het spiraaltje werd verwijderd en ook dit keer waren wij gezegend dat het binnen 1 á 2 maanden raak was! Bij mijn eerste zwangerschap waren we eventjes geschokt dat het zo snel ging, maar daarna dolgelukkig. Bij deze zwangerschap waren we uiteraard ook dolgelukkig, maar mijn gevoel zei steeds dat een zwangerschap ook wel mis kon gaan. Dit gevoel werd helaas bevestigd…
Opnieuw zwanger!
Eind september 2019 kwamen wij er achter dat we weer zwanger waren. Super leuk en spannend. Gelijk weer aangemeld bij de verloskundige. De afspraak voor de eerste echo stond gepland voor 23 oktober. De weken slopen voorbij en ik werd steeds misselijker en misselijker.
Overgeven
Eindelijk was de dag daar! ‘s Ochtends brachten wij onze dochter naar een vriendin om daarna vrolijk door te gaan naar onze echo afspraak. Voordat we naar binnen gingen, kwam er een vlaag over mij heen die zó niet goed voelde. Dit met gevolg dat ik bijna de hele gang van ons prachtige nieuwe gezondheidscentrum vol moest spugen. We zouden beginnen met een korte intake, maar zij zag gelijk aan mij dat ik me niet goed voelde. Hierna heb ik mijn zorgen geuit over dat ik toch écht wel mega zenuwachtig was voor de echo en dat alles in mij zei dat een zwangerschap niet altijd goed gaat. Hierop greep zij gelijk in en besloot de intake pas na de echo te doen. Ik mocht dus direct gaan liggen, wat een opluchting!
Een vruchtzakje, maar geen vruchtje
Ze bracht de inwendige echo naar binnen en ging kijken. “Aah kijk, een mooi vruchtzakje!” En toen bleef het stil…. Die secondes duurden voor mijn gevoel uren. “Ik zie nergens het “vruchtje”… Dat is gek”. Minder dan 7 weken kon ik nooit zwanger zijn, dus er moest toch echt wel iets te zien zijn. Ze besloot even te gaan zoeken. Helaas werd er niks gevonden. Ik mocht mij weer aankleden en zij vulde ondertussen dingen in op de computer. Toen ik weer plaats nam, bracht ze ons op de hoogte wat het vervolg kon zijn. Het zou een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kunnen zijn of het vruchtje was al vroeg “gestorven” waardoor dit zou uitten tot een miskraam. Bizar, hoe je voorgevoel dit dan aangeeft.
Overstuur
Er werd gelijk contact gelegd met de gynaecoloog om mij diezelfde dag nog in te plannen voor een echo in het ziekenhuis. Helaas duurde dit nog vier uur. Verdwaasd haalde ik onze dochter in de tussentijd op en is mijn vriend naar het werk gegaan. Wij zouden in het weekend tijdens een familie etentje het nieuws van onze zwangerschap gaan vertellen aan mijn broer en moeder, maar je snapt natuurlijk wel dat ik helemaal gebroken was. Helemaal overstuur ben ik even naar mijn moeder gegaan en heb het hele verhaal uitgelegd.
Een week wachten
Toen was het moment eindelijk daar, na 4 slopende uren reden wij weer samen naar het ziekenhuis toe. De echo werd gemaakt en gelijk werd er met zekerheid gezegd dat dit geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap was. Dat was al fijn! Er werd afgesproken dat we voor de zekerheid één week zouden wachten tot een eventuele miskraam. Die week erna werden wij weer verwacht om dan alsnog een echo te maken of er toch niet alsnog een vruchtje zichtbaar zou zijn (ze gaven ons 1% kans), en anders zouden we dan overleggen of we de miskraam zouden opwekken met medicijnen of een curretage zouden doen.
Een klein sprankje hoop
Eén week later was er nog niks gebeurd. Met een klein sprankje hoop reden wij weer naar het ziekenhuis toe. Dit keer werden we te woord gestaan door een andere gynaecoloog. Deze begon gelijk het verhaal over de miskraamopwekkers en de curretage. Na haar even haar gang te hebben laten gaan, waren we het zat. Er was ons namelijk nog een echo beloofd! Hoe kun je nou over iets beginnen als er toch nog een ietsiepietsie beetje hoop is? Ze vond dit maar raar, maar goed, als wij er op stonden dan deden we dat maar. Nouja zeg! Helaas was er nog geen vruchtje te zien, zoals verwacht. Maar toch blijf je natuurlijk iets hoop houden. Na nog een geïrriteerd gesprek, hebben we besloten om voor de medicatie te kiezen. Ze zeiden dat een curretage gewoon meer risico´s (op beschadiging en dergelijke) met zich mee zou brengen, dus vandaar onze keuze.
Ik nam de tabletten in…
Ik kreeg één kuur van vier tabletten mee die ik allemaal in één keer moest inbrengen. We hebben ervoor gekozen om dit een aantal dagen later, in het weekend, te doen. Onze dochter ging uit logeren zodat wij hier samen de tijd voor hadden. Het kwam moeizaam op gang, maar na de enkele uren begon ik dan eindelijk te bloeden. Damn, wat voelde dit dubbel zeg! Aan het einde van de dag kwamen er ook enkele dikke stukken mee. Al met al viel het me mee wat eruit was komen.
Een abortuspil
Ruim één week na de medicatie was de check echo, om te zien of alles was gelukt. Hier hebben wij gelijk aangegeven dat wij de vorige gynaecoloog echt niet konden waarderen. Dit keer had ik (weer een andere) meneer die erg lief en meelevend was. Helaas was er op de echo nog het gehele vruchtzakje te zien die zelfs nog meegegroeid was, net als ik! Hij vond het maar raar dat de vorige gynaecoloog maar één kuur had meegegeven. Van hem kreeg ik een abortus pil (die moest ik de avond voor de kuur innemen) en een dubbele kuur, dus acht tabletten mee. Ook hiervoor hebben wij weer het weekend uitgekozen zodat onze dochter uit logeren kon. Twee dagen lang heb ik weer met een matje op de bank gelegen. Dit keer kwam er echter nog minder uit als die keer ervoor. Ik zag de bui dus alweer hangen en had al het gevoel dat ik alsnog een curretage moest ondergaan.
Eindelijk een geslonken vruchtzakje
Ruim een week later mochten wij weer voor een echo komen. Weer hadden wij een andere gynaecoloog die de echo ging maken. Maar… goed nieuws dit keer! Het vruchtzakje was geen 8 centimeter meer, maar was geslonken tot 0,5 millimeter! Wauw, dit hadden wij nooit verwacht! De gynaecoloog melde dat ik waarschijnlijk die maand erop wel weer ongesteld zou worden (deze afspraak was op 18 november), en met deze ongesteldheid zou dit hele kleine restje nog meekomen! Yes, eindelijk! Nu kunnen wij deze miskraam een plekje gaan geven en afsluiten.
LIANE
Het komt goed!