Adam is ondertussen zestien maanden. Juul en ik zeiden de afgelopen dagen tegen elkaar, dat het gedrag van Adam zo aan het veranderen is. De al krachtige aanwezige baby, begint een nog krachtigere, meer aanwezig en vooral ‘goed wetende wat hij wil’-dreumes te worden. Het schenkt me een gezegend gevoel om hem te zien stralen in de nieuwsgierigheid van wie hij is. Tegelijkertijd merk ik, dat het nu meer dan ooit, zo belangrijk is om onze grenzen duidelijk aan te geven aan hem. Door dit duidelijk te communiceren. Maar hoe doe je dat? Of beter gezegd, hoe doen wij dat?
Hij begrijpt zoveel meer
Wat me daar vooral is opgevallen, is dat hij veel meer begrijpt dan wat wij soms denken. Om even een voorbeeld te geven. Gisteren was hij met een ramentrekker aan het spelen. Oké, klinkt misschien niet meteen boeiend, maar het gaat over de grenzen aangeven. Juul, mijn geliefde, vond dit niet leuk. Dit met als reden, dat er geen krassen in mochten komen, anders konden we de ramen minder gemakkelijk schoon maken zonder strepen achter te laten. Dus er ontstaat een gesprek tussen hem en Adam. Juul reikt zijn hand uit en vraagt: ‘Lieve zoon, mag ik de ramentrekker terug. Ik heb liever niet dat je daarmee speelt. Kan je me het teruggeven?’ Adam kijkt naar Juul. Met zijn lippen op elkaar, kijkt hij heel gefocust en observerend naar hem. Zachtjes gaat hij weer spelen. Juul herhaalt wat hij daarnet zei, telkens met een duidelijke en toch zachte stem. Hij gaat op zijn hoogte zitten. En blijft zijn uitleg herhalen. Na een mooi halfuur, geeft Adam het terug. Juul zegt: ‘Dankjewel lieve zoon.’ Adam geeft uit zichzelf een knuffel en speelt verder met iets anders. Hetzelfde had ik met Adam en mijn sleutels. Hij was met de huissleutels aan het spelen. Ik heb dat zelf liever niet, omdat ik dan achteraf mag gaan zoeken waar ze liggen. Herkenbaar? Dus zo ontstaat er diezelfde communicatie als hierboven beschreven.
De cultuur van ‘afpakken’
Het vraagt tijd, aandacht, liefde en geduld. Soms gaat het iets vlotter dan anders. Wat wij als ouders van Adam voelen, is dat we uit de cultuur van ‘afpakken’ willen blijven. Natuurlijk, als hij iets scherps of gevaarlijks vastheeft, dan spreekt het voor zich dat je direct ingrijpt. Het is gewoon zo gemakkelijk als volwassenen om in die overheersende positie te komen. Je bent sterker, groter en gaat daarom sneller in de cultuur om daar gebruik van te maken. Ik zeg het, omdat ik mezelf hierin ook heb geobserveerd. Als ik de hele dag thuis ben met Adam en ik ben om de één of andere reden wat gevoelig, ga ik ook sneller in die overheersende positie. Want het is toch soms gewoon gemakkelijk. Wat ik nu doe om mezelf te ondersteunen hierin, is dat ik mezelf er dagelijks aan herinner dat je elk moment, maar één keer kan beleven. Als volgt stel ik mezelf de vragen: ’Hoe wens ik met dit moment om te gaan?’, ‘Wat wens ik als herinnering te maken voor Adam en voor mezelf?’ Tot zover helpt dit ons enorm.
Is communiceren altijd nodig?
Hierboven heb ik net twee voorbeelden gegeven waar wij als ouder, duidelijk de communicatie in gaan met Adam. Maar is dit altijd nodig? Als het iets is dat voor de eerste, tweede, misschien derde keer gebeurd, dan zeg ik gemakkelijk ‘ja’ op deze vraag. Als het al zoveel keren zich heeft voorgedaan. Dan voel ik dat Adam mij uitnodigt om heel duidelijk in mijn kracht, mijn grens aan te geven. Op dat moment voel ik dan ook dat het iets raakt in mij. Het deel dat zich niet gezien voelt in het geven van haar grens. Dan mag Adam nog maar zestien maanden zijn. Ik voel en zie aan hem dat hij heel goed weet en begrijpt wat hij doet, zeker als het al een paar keer is aangegeven dat daar voor ons als ouder de grens ligt. Dus ja, dat prikkelt iets in mij en dat toon ik dan ook aan hem. Wij voelen naar Adam toe, dat het belangrijk is dat hij voelt dat wij zijn grenzen respecteren, maar dat wij dit ook graag wederzijds wensen te voelen. Dat hij niet de enige is met grenzen en de hele wereld voor hem aan de kant ga. Wij zijn er ook en wij tellen ook. Om een voorbeeld te geven, waar Adam zijn grens gaf: Een goede twee weken geleden, nam ik Adam regelmatig vast om te knuffelen. Na een tijdje, duwde hij mij van zich af. Met het gezicht: ‘Mama, ik ben bezig. Ik hoef je knuffels niet.’ Dit respecteerde ik en nu na twee weken komt hij vanzelf naar mij terug om te knuffelen. Een voorbeeld, waar ik mijn grens gaf: Al enkele keren had Adam heel hard aan mijn haren getrokken tijdens de borstvoeding. Elke keer nam ik zijn hand weg, keek ik in zijn ogen en ging ik de dialoog aan. Ik zei tegen hem dat dit pijn doet, dat ik dit niet leuk vind en vraag om dit niet meer te doen. De volgende keren borstvoeding bleef hij het herhalen. Na ongeveer vijf keer, nam ik zijn hand weg, legde ik hem van mij af, keek ik recht in zijn ogen en zei ik met een duidelijke stem: ‘Nee, Adam’ en ging ik weg. Daarna is hij mij gaan opzoeken en stak hij zijn handjes in de lucht om opgepakt te worden. Zo hebben we even staan knuffelen.
Dicht bij je intuïtie blijven
Ik kan nog zoveel andere momenten delen met jullie. De rode draad bij ons is, dat we trouw blijven aan onze intuïtie. Net zoals ik jou uitnodig om hetzelfde te doen. Probeer daar trouw aan te blijven. Elk ouder kent zijn of haar kind het best en iedereen doet altijd zijn best op elk moment. Ik hoop jullie te hebben mogen inspireren!
SOFIE
