Na een zware zwangerschap voor Nicole, mijn vrouw, was het op 18 juni 2020 dan eindelijk tijd om ingeleid te worden. Vol spanning en na een korte nacht stapten we in de auto.
We melden ons braaf bij de balie, maar dan kijkt de coördinator ons vol verbazing aan. “Heb je niet gebeld vanmorgen om 07:00? Ik was jullie nummer al aan het zoeken.”. Enigszins verbaasd antwoorden we beiden: “Uhm, nee?”. Dat was schijnbaar wel de bedoeling. Het was erg druk en er was geen kamer vrij om het ballonnetje te plaatsen. Mijn bevallingsperspectief verdwijnt als sneeuw voor de zon. Gaat alles nu vertragen? Wat een pechdag. “En nu? Wordt het nu een andere dag? Wordt het morgen?”, allemaal vragen spoken door mijn hoofd. Inmiddels heb ik geleerd dat je op dit soort momenten niks moet zeggen en verbaasd moet blijven kijken. Dan gaan zij op zoek naar een oplossing. En ja hoor, ze gaat even kijken wat mogelijk is, super lief! Even later horen we dat het ballonnetje toch geplaatst kan worden. Dit verloopt allemaal volgens plan en met goede moed mogen we richting huis. Zodra het uitvalt of los ligt, moeten we bellen en anders morgen om 07:00 weer bellen.
Rond 21:00 uur willen we eigenlijk in bed gaan liggen, maar het koortje van de ballon hangt wat slap. Druk Googlen en ja hoor, als het touwtje loshangt dan kan het betekenen dat de ballon los ligt! Nicole gaat voor me staan en voelt heel voorzichtig. Toen ze het aanraakte, viel het er al uit! Paniek! Wat nu? Ik raap moed bij elkaar en ga door mijn contacten heen: “Afdeling verloskunde JBZ”, de telefoon gaat over… We maken de afspraak om de volgende ochtend om 08:00 langs te komen en dan gaan we verder met de volgende fase van de inleiding. We stuiteren zo van adrenaline dat we besluiten om toch nog maar een rondje te rijden. Rond 23:00 zijn we weer thuis en gaan we proberen de slaap te pakken.
Nicole wordt rond 04:30 wakker en kan niet meer in slaap komen. Ik hoor haar voorzichtig de trap aflopen en rond 05:00 geef ook ik het op, het lukt niet meer. We zijn beiden klaarwakker en het kan niet snel genoeg 07:00 zijn, zodat we kunnen gaan bellen. Nicole gaat nog even in bad en ik lig wat op mijn telefoon te spelen op bed. Zodra ze uit bad komt is het tijd voor ons vaste ritueel: een rondje rijden in de auto! Om 06:45 vind ik het mooi geweest: tijd om te bellen naar het ziekenhuis. De vrouw aan de telefoon weet ervan en geeft aan dat er plek is, mooi! Rond 07:45 parkeren we de auto en lopen we naar de afdeling.
Op de afdeling worden we vriendelijk ontvangen en krijgen we een verpleegster die we vorig jaar bij de geboorte van Tobias ook veel hebben gezien, een gezellige verpleegster. De CTG wordt aangesloten en we vragen direct om een draadloze, want dat was de vorige keer zo goed bevallen. Je kunt dan gewoon zelf uit bed (infuuspaal niet vergeten!) naar de wc of douchen. De verloskundige komt voelen en verblijdt ons met het goede nieuws dat Nicole op 3 centimeter ontsluiting zit en we dus écht kunnen starten.
Wat moeilijke termen vliegen door de kamer, maar inmiddels is het de hoogste tijd om ook de vliezen te gaan breken. De moeilijke termen waren blijkbaar of de baby al genoeg was ingedaald. De breinaald wordt uit de kast gehaald, spletch, daar komt het vruchtwater. Een stuk meer dan bij Tobias. Het gaasbroekje en de kraamverbanden worden vakkundig geplaatst en nu gaan we een uur wachten. In dat uur gebeurd er weinig en wordt er dus besloten om weeënopwekkers toe te gaan dienen. Tot 13:15 worden de weeën heftiger, maar gebeurt er niet veel noemswaardig. Rond 13:30 beginnen de weeën dusdanig heftig te worden, dat ze echt weggezucht moeten worden. Een mooi moment om te helpen: ik mag de infuuspaal richting de badkamer rijden terwijl zij loopt. Dan gaat het snel. De weeën lijken erger te worden en om 13:40 is het tijd om dextro te zoeken. Zouden de centimeters nu gaan komen? Ook moet het washandje om 13:50 uit de kast gehaald worden. Tip voor de heren: tijdens de bevalling moet deze koud zijn, niet warm, oeps. De weeën worden nóg heftiger en wat betreft de pijn zit ze op een 8. Ik word enthousiast en verwacht inmiddels ook hetzelfde cijfer aan centimeters ontsluiting. Ik heb spijt dat ik niet wat eten heb besteld, want vanaf dit punt is dat niet meer toegestaan vermoed ik. Voor de zekerheid vraag ik maar niks en doe ik braaf wat me gevraagd wordt.
Om 14:20 komt de verpleegkundige en ik geef aan dat Nicole al soms naar de wc moet om te “poepen”. Ik vraag of ze misschien kan voelen op hoeveel centimeter we (haha, “we”) zitten. De weeën gaan best snel, een kleine zes stuks per 13 minuten (zoveel minuten is het scherm). Ze houdt zich heel goed, dus ik ben trots op Nicole. In alle rust fantaseer ik weg bij ons kleine meisje. Nu komt het allemaal wel heel dichtbij. Ik fantaseer hoe Tobias kusjes geeft aan ons kleine meisje. Wat een heerlijk gevoel geeft die gedachte alleen al.
Het is 14:40, de verloskundige is er en gaat voorzichtig voelen. Nicole zit op 5 centimeter. Dat had ik niet verwacht. Stiekem is het best een domper, ook voor Nicole. Wel kan ik vragen of ze haartjes heeft en dat heeft ze! De baby dan he… Ik pak een ontbijtkoek en loop braaf een aantal keren op en neer naar de badkamer als ze naar de wc moet of even wil douchen. De pijn lijkt meer te worden en de dosis weeënopwekker is al een tijdje niet verhoogd.
Bijna twee uur later, om 16:15, komt de verloskundige weer voelen op mijn verzoek. Helaas pas één centimeter erbij, wat een klotezooi. Nicole geeft aan een morfinepompje te willen. Dat kan, maar ze zitten midden in de dienstwissel, het kan dus wel 45 minuten duren. Om precies 17:00 druk ik op de bel. De verpleegster komt binnenlopen met de pomp. Deze wordt aangesloten en vanaf dat moment blijft er minimaal één uur iemand op de kamer om te zien hoe het lichaam erop reageert. Door de morfine kan je namelijk vergeten te ademen en dat kan gevaarlijk zijn. Na een kwartier komt de nieuwe verloskundige binnen. De weeënopwekkers worden nog wat verhoogd. “Op deze weeën ga je niet bevallen helaas”. Ze raadt me aan om toch nog snel wat eten te bestellen, dat kan tot maximaal 18:15. Met wat tegenzin doe ik het toch maar. De verloskundige moet even weg. Dan kijkt de verpleegster me enigszins verbaasd aan en hoor ik haar tegen Nicole zeggen dat ze gewoon haar lichaam het werk moet laten doen en ze ook ziet dat de weeën aan het veranderen zijn. De baby zou wel eens zo kunnen komen. Ik vraag hoe ze dat precies bedoelt. “Als in zo over een paar uur of zo over een kwartiertje?”. Dat laatste leek haar waarschijnlijker. Ze belt de verloskundige dat ze terug moet komen. Om 18:10 stapt de verloskundige binnen en gaat ze voelen: volledige ontsluiting. Het bed wordt ontmanteld en de beugels gaan omhoog. Om 18:14 start Nicole met persen. Ik zie de electroden op Sophia’s hoofd verder en verder naar buiten komen. Er lijkt geen eind aan te komen. De vagina begint op te bollen en ik zie al haren verschijnen. Ik roep nog snel: “Warm washandje!” (dát was mijn taak!). Die wordt uit de wasbak gepakt en tegen de flamoes (wat een heerlijk woord) gehouden. Vijf minuten na de start is ze daar, Sophia!
Wat is ze lelijk dacht ik, ze zit vol met smeer en lijkt wel een wit spook met ingedeukt hoofd. Hier kon ik niet meteen van houden. Zoveel smeer hadden de verloskundige en verpleegster ook niet veel vaker gezien. Ik heb moeite om haar aan te raken, maar ik ben super trots op Nicole. Wat heeft ze het weer fantastisch gedaan. De controles worden gedaan en Sophia’s suiker is iets aan de lage kant. Verder doet ze het goed en trekt de smeer snel weg. Ze wordt steeds knapper. Ondanks dat ik dit zeg ben ik natuurlijk erg blij met Sophia en moet het met een knipoog gelezen worden. Ik ben mijn vrouw dankbaar en hou nog meer van haar dan ik al deed. Sophia ligt inmiddels in haar wiegje, mijn kleine prinsesje…
RON
