Het is nu 1,5 jaar na de geboorte van Vienna. In de vorige blogs heb ik jullie verteld hoe mijn zwangerschap was in combinatie met HELPP, pre-clampsie en de vroeggeboorte van Vienna. De weken in het ziekenhuis waren slopend. Vienna lag eerst vier dagen op de NICU in Rotterdam. Daarna mochten we naar de high care in Breda voor 2,5 week en het laatste station was Goes. Hier heeft Vienna een kleine maand gelegen voordat we naar huis mochten. Ik denk dat ik het zelf het zwaarste heb gehad met de tijd in Goes. Ze lag 15 minuten van ons vandaan en het liefste was ik er zelf iedere minuut van de dag. Dit houdt natuurlijk niemand vol. Ik werd ook regelmatig teruggeroepen door de zusters die op dat moment voor Vienna zorgden. Ik heb vooral veel geleerd over mezelf in die periode. De dag dat Vienna naar huis mocht was op 26 maart 2019. Die dag vergeet ik nooit meer. Er hingen vlaggetjes en ik had taart mee genomen voor de zusters. We hebben haar daar nog even lekker in bad gedaan en haar mooie kleertjes aangetrokken. Ze waren natuurlijk nog veel te groot, maar daar gaf ik niets om. Het laatste gesprek met de arts. Nooit meer hoefde ik haar los te laten of achter te laten in het ziekenhuis. Eindelijk konden we als gezin naar huis.
Dit verhaal vind jij ook prachtig!
Nou daar stonden we dan, buiten met een baby en twee tassen vol babyspullen die we verzameld hadden in die zeven weken dat Vienna in het ziekenhuis lag. Als trotse ouders liepen wij naar de auto. Het was een fantastische en emotioneel moment. De eerste week hadden wij nog recht op couveusenazorg. Wij vonden dit heel fijn. Ieder persoon mag zelf te beslissen of hij of zij dit wilt. Maar dit iets waar je wél recht op heb, omdat je kindje te vroeg is geboren. Tuurlijk hebben we alles geleerd in het ziekenhuis en wisten we al veel. Maar toch is het anders als je ineens thuis bent en nog vragen hebt. Ook vond ik het gewoon gezellig. Wij hadden een fijne kraamverzorgster. Ze hielp veel en gaf goede tips. We hebben de eerste week heel veel aan haar gehad. En die kraamtranen… Nou echt, ze waren er hoor, zelfs na zeven weken deden de traanbuizen nog hun werk!
Gaandeweg kon ik beter met alles omgaan, ondanks dat ik oververmoeid was. Eigenlijk moet ik ‘wij’ zeggen, want Jeroen heeft een eigen zaak en ondanks alles ging dat ook door. Hij probeerde alles zo goed mogelijk te combineren. Maar dat neemt niet weg dat het behoorlijk zwaar was. De eerste paar weken thuis waren dus niet bepaald een roze wolk. Vienna kreeg niet genoeg voeding binnen. Ik gaf haar borstvoeding. Uiteindelijk zijn we over gegaan op kunstvoeding. Ik heb me daar lang schuldig over gevoeld, want ik had het idee dat ik in alles faalde. Uiteindelijk was het de goede beslissing. Het was even zoeken naar de juiste voeding. Ze kon niet tegen de standaard en we moesten dus over op de comfort. Ze kreeg verstoppingen en ze kon niet goed poepen. Al met al was het een start die wij ons anders hadden voorgesteld.
Uiteindelijk bloeide ze op, kwam ze goed aan en werd het een heerlijk en vrolijk meisje. Ze ontwikkelde zich goed. Wel op haar manier. Ze volgde haar eigen lijntje. Vienna heeft om de twee weken fysio die bij haar kwam kijken hoe ze zich ontwikkelde. Dat is iets waar je mee te maken krijgt als je kindje te vroeg wordt geboren. Je komt dan in het TOP-traject. Dat houdt in dat een fysio, logopodist en kinderarts nauw samenwerken, de ontwikkeling van je kindje bijhouden en dus bij kunnen sturen wanneer het nodig is. Persoonlijk vind ik dit heel fijn, want ik heb veel zorgen en vragen gehad over de ontwikkeling van Vienna. Ook gaan we één keer in de zoveel tijd naar de osteopaat. Dit heeft een erg positieve werking gehad op Vienna. Omdat ze zich zeer overstrekte en totaal niet op haar buikje wilde liggen, wilden we wat doen met haar. En geloof me: het werkte! Als ze bezig zijn met de behandeling is dat geen fijn gezicht, maar het is het resultaat dubbel en dwars waard.
Lees ook: HELLP-SYNDROOM, beïnvloedde mijn tweede zwangerschap…
Het was 1,5 jaar met veel vallen en opstaan. Maar we hebben een stijgende lijn gevonden. Met ons gaat het goed. Jeroen heeft ook meer rust en is weer aan het werk. Ik heb mijn EMDR goed afgesloten en ook ik ben weer begonnen met werken. Ook zit ik goed in mijn vel en geniet ik enorm van Vienna. Gelukkig heb ik weinig restklachten van de HELLP en pre-eclampsie. Ik merk wel aan mezelf dat ik prikkelgevoelig en snel moe ben. Ik vind het lastig om mezelf te concentreren en heb mijn rustmomenten nodig. Ik weet dit van mezelf en houd daar dan ook rekening mee. Met Vienna gaat het ook super goed. Ze zit qua lengte en gewicht iets onder het gemiddelde en ontwikkelt goed. We moeten haar natuurlijk nog wel corrigeren op leeftijd, dus ze is nu ongeveer 1 jaar in haar ontwikkeling. Eerst vond ik dit vervelend om te doen. Maar nu vind ik het juist fijn, want zo wordt er niet meer van haar verwacht dan dat ze kan. Ze doet precies de dingen die horen bij haar leeftijd. Ze schuift op haar billetjes en begint nu met haar eerste stapjes. Ook is ze lekker ondernemend en probeert ze van alles uit. Ze is een goede eter en houdt vooral van het zelf doen. Ik heb me lang zorgen gemaakt, maar als ik nu naar haar kijk, zie ik een meisje wat enorm van alles geniet en ben ik dankbaar dat ik haar mama mag zijn! Wij zijn enorm trots!
SANNE
