Verhuizen is over het algemeen aardig stressvol, ingrijpend en zwaar. Voor het opvoeden van twee kids in de leeftijd van 1,5 en 3,5 jaar, naast je werkende bestaan, gelden ongeveer dezelfde termen. En leven in tijden van Corona is nou ook niet bepaald gemakkelijk. Wat als dit alles nou eens tegelijkertijd plaatsvindt?
Al geruime tijd waren mijn man Hidde en ik aan het kijken voor een nieuwe woning. Niet dat we per se weg wilden uit ons huis, maar we hielden Funda goed in de gaten en zo af en toe deden we ergens een bezichtiging. Net toen we dachten dat het huis wat wij in onze gedachten hadden misschien niet bestond, verscheen het daar ineens zo -BAM- op ons telefoonscherm. Helaas dachten heel veel andere mensen hetzelfde als wij en vanwege deze grote belangstelling, werden er slechts twee open kijk momenten georganiseerd. Met mijn twee kinderen Jackie en Pippa op mijn arm liepen we in file op het huis af (dit was nog pre-Corona). Ik vroeg aan Jackie, de oudste van 3,5 jaar oud, wat ze van het huis vond. “Ik vind het niks”, antwoordde ze opstandig.
Maar helaas voor mijn dochter; Hidde en ik vonden het geweldig en het geluk was aan onze zijde, wij waren de uitverkorenen. We moesten nog een paar maandjes wachten voordat we er in zouden kunnen, maar dat mocht de pret niet drukken. Dit was een heerlijk vooruitzicht!
Toen kwam het Corona-virus en werd het zelfs even spannend of de verhuizing überhaupt wel door zou kunnen gaan, maar gelukkig bleek dat wel het geval. Alleen de trampoline die we onze meiden hadden beloofd, werd opeens een issue. Want in verband met al die thuisblijvende kids in combinatie met het mooie weer, had heel Nederland plotseling een trampoline gekocht. Na wekenlang (!!) speuren hebben we er uiteindelijk nog eentje op de kop kunnen tikken. Wel een maatje groter dan we hadden gepland, maar ach… Het nieuwe huis heeft een grote tuin.
Toen het volgende: er is geen vriezer in onze nieuwe woning! Dus de laptop weer aan en op zoek naar een geschikte vriezer. Geen moeilijke opgave zou je zeggen. Niets was minder waar, want ook dat bleek geen makkie in tijden van Corona. Doordat mensen massaal zijn gaan hamsteren, werden hun vriezers te klein en ontstond hier een run op. Mensen gingen ook spontaan hun huis schilderen, dus de verf die we wilden kopen, was overal uitverkocht. “Even naar de bouwmarkt gaan” was er sowieso ook niet bij. Ik stond een half uur in de rij om vervolgens op compleet lege schappen te stuiten. Met bloed, zweet en tranen hebben we uiteindelijk toch alles wel bij mekaar gekregen en toen was het moment van de sleuteloverdracht. Vol trots namen we onze dochters mee de ruime tuin in, waarop Jackie als eerste hoopvol vroeg of er in deze tuin geen mieren zouden zijn.
De weken erop wordt er geklust in het huis en mijn idee van “wij klussen binnen en de meiden vermaken zich wel in onze tuin” moet ik snel laten varen. Niet omdat het weer niet mee werkt, nee dat is het niet, het is heerlijk zonnig. Nee, de kids spelen toch liever binnen om daar vervolgens aan de gordijnen te trekken en kastjes open en dicht te smijten. De houten vloer in de woning laten we opschuren en toen ik die man hoorde zeggen dat deze de eerste dagen absoluut niet nat mocht worden, leek het wel alsof Pippa spontaan tandjes erbij kreeg en begon te kwijlen. Al het mooie houten speelgoed heb ik overigens ook ergens ver weg moeten opbergen, want de houten aubergine had meteen al paarse strepen achtergelaten op diezelfde houten vloer.
En zoals het elke verhuizing betaamd, gaan er ook altijd dingen mis. Dat gebeurde alleen bij ons wel op een heel essentiële plek, namelijk de badkamer. Vanwege (jawel daar is ie weer) Corona, had de man die onze muren zou voorzien van beton ciré ergens anders zijn inkopen moeten doen en had hij wat flesjes door elkaar gehaald. Hierdoor veranderde onze badkamer in een soort druipsteengrot van lak waardoor de ruimte niet meer te gebruiken was.
Op naar het oude huis om daar dan nog maar even de meiden in bad te doen. Wat ze natuurlijk heel vreemd vonden omdat dat huis helemaal leeg was. Toen ik Pippa haar luier af deed, begon ze prompt te plassen en natuurlijk was er in dat lege huis nergens meer een doekje te vinden, behalve de handdoek die ik mee had om de meiden mee af te drogen… Oh en waarom die man niet meteen even terugkwam om onze badkamer te fixen? Zijn vrouw was inmiddels bevallen…
Na twee weken kramen staat hij gelukkig op de stoep om de boel in orde te maken. Precies op het moment dat ik de meiden naar het kinderdagverblijf wil brengen. Ik geef hem snel wat instructies en terwijl ik mijn fiets aan het pakken ben, komt Jackie met een mierenlokdoosje in haar hand aangelopen (want tsja, die mieren zitten er dus wel – ook in deze tuin. Een heleboel zelfs). “Oh nee schatje, dat moet je niet aanraken, dat is gevaarlijk”, roep ik uit. “Kom we gaan gauw even jouw handjes wassen”. Ik snel met haar naar de wasbak, doe wat zeep op haar handjes en open de kraan. Waar vervolgens niets uitkomt. F*ck, de ‘badkamermeneer’ heeft het water afgesloten. Dan maar met Spa Blauw; beter verwend dan verwaarloosd.
’s Avonds ben ik blij als ik op de -tijdelijke- bank kan neerploffen. Tuurlijk moet er nog het één en ander gebeuren, maar de grootste klussen zitten erop. Ik pak mijn telefoon en zie dat een vriendin wat foto’s doorstuurt van woningen die ze op het oog heeft. Zij heeft een zoontje van 2 en is zwanger. Nu verhuizen? Ik raad het haar af. En ik wis ook maar meteen de Funda app van mijn telefoon. Ik ga de komende 100 jaar immers toch niet meer verhuizen.
ILSE (check hier mijn Insta)
