Bijna zes jaar geleden dat wij voor het eerst papa en mama werden. Ik en mijn man hadden ons eigen huis, beiden een stabiele baan en we waren klaar voor de volgende stap: een kindje. Ik was op dat moment 20 jaar en mijn man 24 jaar. Bij de huisarts heb ik mijn spiraal laten verwijderen en na drie weken begon ik mij al anders te voelen. “Dat komt vast omdat mijn spiraal eruit is”, dacht ik. Een week later deed ik toch voor de de zekerheid een test en daar stond het dan: 2-3 weken zwanger!
Toen ik acht weken zwanger was, hadden wij onze eerste echo. Alles zag er goed uit gelukkig, dus we gingen trots naar huis. De volgende ochtend werd ik wakker met bloed in mijn onderbroek en bed. Mijn man, die altijd in de buurt aan het werk is, zat precies die dag op één uur afstand. De verloskundige kwam gelukkig meteen om alles te controleren, maar het leek uren te duren voordat zij er was. Er klopte nog steeds een hartje! Ook op de echo was niets raars te zien. Waarschijnlijk een gesprongen bloedvaatje. In de eerste 16 weken volgde in totaal negen van deze bloedingen. De rest van de zwangerschap verliep soepel, wel vertelde de verloskundige dat het een wat grotere baby was. Bij 40 weken was er nog geen teken van een naderende bevalling.
De dag dat ik 40+5 weken was, liepen we ‘s avonds in de supermarkt. Plotseling kreeg ik steken in mijn rug. Toen we eenmaal thuis waren en gegeten hadden, kwamen uit het niets (op wat rugpijn na) om de 3 minuten weeën. We belden de verloskundige. Zij prikte mijn vliezen door en we zagen meteen dat hij in het vruchtwater had gepoept. Dus op naar het ziekenhuis. Ik had net gegeten en door alle druk op mijn buik kwam alles omhoog. Ik kreeg zo’n klein kartonnen bakje. Het bakje bleef schoon, maar mijn bed en de grond niet. Even voordat ik moest overgeven zei de verloskundige nog dat het zo rustig was en ze weinig te doen had, dus toen ze mijn bed aan het verschonen was en de grond aan het dweilen (ja, het was een beetje veel) zei ze dat ze al spijt had van haar opmerking, haha.
Na een paar uur trok ik de weeën niet meer en vroeg ik om pijnstilling. Dikke shootout naar de uitvinder van de ruggenprik bij deze. Toen de persweeën kwamen, voelde ik opluchting. Nu kan het nooit lang meer durenntoch? Na 1.5 uur persen en meerdere keren voelen, bleek ons kindje nog op precies dezelfde plek te zitten. Hij was geen centimeter verschoven. Hij kreeg het zwaar, dat zag je zag aan zijn hartslag. Na al 12 uur bezig te zijn was ook mijn energie aardig op.
Er kwamen artsen binnen. Er werd overlegd. Ons kindje moest binnen 30 minuten geboren worden anders werd het een keizersnede. De OK werd al klaar gemaakt voor mij. Dat was het moment waarop ik begon te huilen als een klein kind. Mijn benen werden weer in de beugels gezet, de schaar werd gepakt, er werd 8 centimeter ingeknipt en ook de vacuümpomp kwam te voorschijn. Na 28 minuten, om 6:52 in de ochtend van 13 juni 2014 was hij er. Het was een race tegen de klok, maar de OK is ons bespaard gebleven. De hechtingen zijn me bij gebleven. Maarliefst 26 hechtingen werden er geplaatst, down under. Terwijl mijn zoon geboren werd, hoorde ik de zuster al lachen en zeggen: “Nu begrijp ik waarom het zoveel moeite kostte meid!” Jason werd op de weegschaal gelegd en daar verscheen het gewicht van hem: 4825 gram. Na deze meting bleek hij ook nog 57 centimeter lang. Voor ons was en bleef hij natuurlijk klein en iniminie, want het was ons eerste kindje, dan is alles klein en nieuw. Ons heerlijke bolletje pretvet.
SHARON
