Stel je gezin even voor!
Ik ben Janneke Jelies en ik ben 37 jaar. Getrouwd met Johan Jelies van 43. Samen hebben wij 8(!) prachtige kinderen mogen krijgen: Jennie (14 jr), Aida (12 jr) , Jantine (11 jr), Albertine (9 jr), Harrie (7 jr) , Carolien (5 jr), Janna (3 jr) en Williene (1 jr) .
Vertel! Hoe heb jij jouw man ontmoet?
Ik was 21 en Johan 27 jaar. Ik heb hem ontmoet op zondagavond via een blind date, geregeld door mijn zusje en twee neven van Johan. Johan zijn neef had namelijk verkering met mijn zusje en wilde ons koppelen, dus zijn we op een zondagavond allemaal naar Johan zijn huis gegaan. Beneden was een bar en boven bevond de douche, keuken, woonkamer en op zolder de slaapkamer. Toen ik binnen kwam dacht ik gelijk: “Dit wordt helemaal niks. Wie heeft er nou een bar beneden?! Bovendien is het een echte bende”. Johan had toen oorbellen in en droeg een lange jas. Dit was helemaal niet mijn type. Hij zei ook nog eens amper iets. Waar ik normaal de stille zou zijn en Johan de prater, was het nu andersom. Na een tijdje stapten de neven met mijn zusje op en zaten we alleen. Eindelijk begon Johan te praten en wat ik niet verwachtte gebeurde: ik was echt in één klap verliefd. En Johan achteraf ook, maar hij was er gewoon sprakeloos van geworden. Vanaf dat moment zijn we niet meer van elkaar geweken. Binnen anderhalf jaar zijn we getrouwd.
Wilde je altijd al een groot gezin?
Dat is echt omdat ik met Johan een relatie heb. Onze eerste gesprek ging gelijk al over kinderen. We wensten samen een groot gezin. En oh, wat zijn wij dankbaar dat we ze hebben mogen krijgen.
Hoe reageerde je toen je zag dat je voor de achtste keer moeder werd? En hoe reageerde Johan?
Dit hadden we totaal niet zien aankomen. Eigenlijk was het wel goed zo met zeven kinderen. We hadden wél gezegd dat er altijd een kindje welkom was. We zouden gewoon afwachten. We hadden de achtste niet verwacht. We deden beiden boodschappen met de drie jongste kindjes. Ik zei wat tegen Johan en Johan zegt in één keer uit het niets: “Je bent zwanger! Ik weet zeker!” Ik antwoordde: “Nee joh, dat kan niet!” Mijn ongesteldheid was heel onregelmatig. Daar kon ik niet naar kijken. Daarom zei Johan: “We gaan gelijk een test kopen. Nu willen we het zeker weten ook.” Thuis deed ik direct de test en de uitslag was overduidelijk. We hebben echt wel even gehuild van blijdschap, maar we moesten het ook verwerken. We waren nog niet klaar met de verbouwing en de laatste twee zwangerschappen waren best wel heftig gegaan. Daar zagen we heel erg tegen op. Bij Johan duurde het een dag en toen voelde het goed. Bij mij heeft het wel een paar weken geduurd.
Wat was jouw heftigste bevalling?
Dat vind ik heel lastig, want veel van mijn bevallingen waren heftig. Nou ja heftig, ik hoor veel heftigere verhalen om mij heen en dan denk ik dat ik heel dankbaar mag zijn hoe het allemaal verlopen is.
Jennie was de langste baby. Daar ben ik echt 27 uur mee bezig geweest, maar dit was wel echt de allermooiste bevalling. Het gevoel dat je voor het eerst moeder wordt, heerlijk. Ook weet je dan nog niet weet wat er gaat komen. Zo spannend!
Bij Aida dacht ik echt van: “Dit doe ik wel even. Ik weet nu hoe het moet, dus dat komt helemaal goed!“ Nou, daar kwam ik na een uurtje weeën vies op terug. Pfff, wat waren die weeën heftig. Vanuit de rug door de bovenbenen, vreselijk. Bij de bevalling had ze haar handje naast haar hoofd. De arts heeft het handje terug geduwd en daardoor brak ze haar sleutelbeentje.
Onze Jantine was volgens Johan de allermooiste bevalling. In de ochtend brak mijn water en gelijk kwamen de weeën continu. Ik bleef druk met wassen en bedden opmaken, want zo kon ik het beste de weeën opvangen. Ik moest er juist niet mee bezig zijn. Binnen 6 uur werd ze in alle rust geboren.
Toen kwam onze Albertine. Wij hebben bij de eerste vier kinderen niet van te voren geweten wat het geslacht was. We kregen elke vier weken een echo. Wij waren er echt van overtuigd dat we een jongetje zouden krijgen, want ik dacht dat ik een slurfje zag op de echo. Een meisje was ook welkom natuurlijk. Toen ze eenmaal op mijn buik werd gelegd en wij zagen dat het weer een meisje was, moesten we echt even om schakelen. Snel waren we superblij met vier meiden. Hoe trots kun je zijn?! De bevalling verliep goed, maar na de bevalling ging het mis. Ik kreeg een bloeding die niet stopte. De dokter was al naar huis. Hij werd gelijk gebeld en hij legde uit dat de kleine eerst even aan de borst moest. We moesten ook koude compressen op mijn buik leggen. Dit hadden we niet in huis, dus dat werden bevroren karbonades. Na een uur had ik twee liter verloren. De dokter moest toch echt komen. Hij kwam er met spoed aan en voelde mijn hartslag. Hierna belde hij 112. “Met spoed”, hoorde ik hem zeggen. Ondertussen lag ik horizontaal met de benen omhoog. De dokter probeerde een infuus in te brengen, wat niet goed meer lukte. Ik kreeg tabletten om mijn baarmoeder heel hard te laten samenknijpen. We hoorden de ambulance al naderen. De mannen kwamen de trap op, zetten me rechtop en vroegen: “Kan je zelf lopen?”. “Ja hoor, natuurlijk. Ik voel me goed”, antwoordde ik. Ineens zakte ik bovenaan de trap ineen. De ambulancebroeders, dokter en Johan brachten me buiten bewustzijn naar beneden. Ik weet dat ik onder aan de trap wakker werd van mij eigen gesnurk en zei: “Is dit echt of heb ik gedroomd?” Vanaf toen weet ik niks meer. Ik ging de ambulance in. Johan vertelde dat het de heftigste rit van zijn leven was. Het was 1 december en ook nog eens spekglad van de sneeuw. In het ziekenhuis kwam ik voorzichtig weer bij. Het bloeden was gelukkig gestopt. Ik kreeg twee liter bloed en bleef twee nachtjes slapen. Na deze bevalling mocht ik niet meer thuis bevallen. Ik ben bij de laatste vier bevallingen allemaal ingeleid.
Harrie was ook een mooie bevalling. We wisten wat het geslacht was en konden niet wachten dat ons eerste jongetje geboren werd. Tijdens de bevalling lag Harrie verkeerd met zijn hoofdje, wat het even lastig maakte maar alles ging uiteindelijk goed.
Onze Carolien was onze zorgenkindje tijdens de zwangerschap. Ze groeide niet goed en bewoog weinig, waardoor ik drie weken in het ziekenhuis heb gelegen. De bevalling ging echt snel. Binnen een uur was ze geboren. Ze heeft hierna wel negen maanden gehuild. En nu nog steeds is ze heel pittig.
Janna was een zware zwangerschap. Misschien omdat het nummer zeven? Ook deze bevalling was vlug. Ze hebben Janna moeten helpen met beademen, maar dat was maar even nodig.
Bij Williene kreeg ik veel bekkenklachten en had ik nergens energie voor. De bevalling ging goed, maar ik kreeg een lichte bloeding daarna. Ik mocht hierdoor niet meteen weg, maar wel later op dezelfde dag.
Veel kinderen, betekent ook veel namen! Hoe zijn jullie op de namen gekomen?
Vanuit huis zijn wij gewend dat je vernoemd wordt, dus alle kindjes zijn vernoemd naar broers, zussen, oma’s en opa. Eerst was Johan aan de beurt, dus Johan zijn moeder werd vernoemd. Daarna mijn moeder, oudste zus, broer en vervolgens om en om. Alleen Williene is naar twee schoonzussen vernoemd. We komen allebij uit een redelijk groot gezin. Bij Johan zijn er zeven en bij ons negen, dus genoeg mensen om te vernoemen.
Hoe managen jullie acht kinderen?
Veel praten en overleggen met elkaar. Structuur is echt het allerbelangrijkste in een groot gezin. Vaste tijden, zo weten de kinderen waar ze aan toe zijn en wat de regels zijn. Als het mij even teveel wordt, dan zeg ik dat en springt Johan bij. De kinderen moeten goed naar ons luisteren anders zullen er consequenties zijn voor ze. Dat weten de kinderen ook. We zeggen altijd tegen elkaar: “Dit is ons gezin en we gaan het met elkaar doen. Met liefde.”
Hebben jullie tijd voor elkaar in jullie relatie?
Absoluut, daar maken we tijd voor. We hebben het geluk dat Jennie nu al kan oppassen, dus we proberen één keer in de maand uit eten te gaan met zijn tweeën. In het weekend proberen we te lopen of een rondje te rijden. Elke middag drinken we en kopje koffie met z’n tweeën en nemen we de dag door. Sinds drie jaar gaan we met z’n tweeën een nachtje weg. Dat moet ook om even goed te kunnen praten over alles. Onze Jennie wordt steeds ouder, dus er komen ook andere zorgen en regelgeving. We moeten ineens nadenken over vriendjes en uitgaan.
Wat voor opmerkingen krijgen jullie van mensen?
Eigenlijk altijd leuke reacties, vooral omdat we maar één jongen hebben. Dan zeggen ze weleens: “Ach, arme jongen!” Haha. Je ziet de mensen altijd tellen en wijzen. Als we Urkerdag hebben in Urk dan lopen ze in klederdracht en dan wil iedereen met ze op de foto. Ze vragen bijna altijd: “Is dit echt de laatste?”. Dat zijn de niet zulke leuke vragen.
Heb je iets gênant of hilarisch meegemaakt met de kinderen?
Nou, onze kinderen hebben best wel de hart op de tong en zeggen wat ze denken. Als we in een winkel lopen en er loopt iemand die zich wat anders kleedt of gedraagt, dan zeggen ze dat op een komische manier. Niet zo leuk natuurlijk. Wij zeggen daar wel wat van. Laatst zei Harrie tegen een vriendin van ons: “Ik vind u echt knap!“ Haha.
Dit weet je nog niet van mij…
Deze vind ik lastig, want ik ben een open boek. Ik ben op het moment met de lijn bezig en doe veel aan sporten. Ik ben van kleins af aan een echte voetballer. Ik zat bij Dames 1 in Urk. Nu zit ik in een damesteam met vrouwen boven de 30 jaar, erg leuk! Skeeleren en lopen doe ik veel. Ik ben nu 20 kilo kwijt en ik wil er zeker nog 15 af hebben. De aandacht voor de kinderen staat echt op nummer één.
Sinds het moederschap…
Leef ik voor de kinderen. Alles draait om ze. Ik heb zorgen, maar geniet bovenal. Ik had nooit verwacht dat dat in mij zat.
Welke tips heb jij voor andere moeders?
Geniet van je gezin en van alles wat de kinderen vertellen en zeggen. Ze zijn zo snel groot. En dan gaan ze de deur uit. Het is heel kort dat ze klein zijn. Zet de kinderen op nummer één en praat veel met ze. Structuur in het gezin is ook zo belangrijk en op één lijn liggen met je man wat betreft de huisregels. Voer geen discussie waar de kinderen bij zijn, daar spelen ze op in.
En komt er nog een nummer negen?
Wij zeggen nooit nooit. We genieten volop nu. Ik wil die 15 kilo er eerst nog af. En dan zien we wel wat er op ons pad komt, maar welkom is het zeker!
Kijk mee met de nieuwe start van Een Huis Vol op maandag 6 juli om 19.00 op NPO1! Dan zie je de familie Jelies weer.
JANNEKE
