Onze eerste dochter lag nooit goed tijdens de zwangerschap. Ze leek hardnekkig in een stuit te liggen. Mijn man heeft Osteogenesis Imperfecta (OI). Dit wordt ook wel de broze botten ziekte genoemd.
Iemand die osteogenesis imperfecta (OI) heeft, breekt makkelijk de botten. Dit komt door minder stevig bindweefsel. De ziekte is erfelijk. Er zijn verschillende soorten OI. Of iemand klachten heeft verschilt per soort.
Deze ziekte is erfelijk en onze dochter kon dit dus ook hebben. Dit zou pas na de bevalling getest worden. Tot die tijd zou er worden gehandeld met de gedachte dat onze dochter het zou hebben. Dit betekende geen stuitbevalling, geen kunstverlossingen en geen draaipoging. Dit alles zou namelijk het risico op een botbreuk kunnen vergroten. Met deze aandoening is overigens goed te leven (mits je het juiste type hebt). Tijdens de 33 weken controle gaf de gynaecoloog aan dat de baby waarschijnlijk niet meer zou draaien. Ik kon mij dus al een ruime tijd voorbereiden op het feit dat ik een geplande keizersnede zou krijgen. Ze bleef inderdaad zo liggen, dus met precies 39 weken werd “de bevalling” gepland.
In de ochtend moesten wij ons melden, nuchter. Ik kreeg een infuus en een katheter. Toen begon het wachten tot er plek was. Helaas werd het steeds uitgesteld. Ik was pas om kwart voor drie aan de beurt. Ik kon mijzelf rustig houden, tot dat moment. Ik werd bang. Mijn man kreeg speciale kleding aan en ik bij mij werd de ruggenprik geprikt. Ik kwam op een operatiebed te liggen en er werden allerlei slangen aangesloten op mijn infuus. Mijn armen werden gespreid en ik kreeg een bloeddrukband om die steeds metingen verrichtte. Het gaat zó snel. Het doek werd opgehangen en de operatie kon beginnen. Na enkele minuten werd onze dochter Hannah uit mijn buik gehaald. Ik kreeg haar meteen te zien en daarna werd ze nagekeken door de kinderarts. Goedgekeurd, dus ze mocht meteen aan de borst. Ik kreeg helaas forse hoofdpijn en hartkloppingen, dus ik kon haar niet meer vasthouden. Met medicatie werd dit meteen aangepakt en eenmaal op de recovery kon ik haar weer bij mij hebben.
Het herstel verliep volgens het boekje. De dag na de operatie moest ik al een stukje lopen en na drie dagen mochten we naar huis. Elke volgende dag kon ik meer en werd de pijn minder, dat ging allemaal heel snel. Ik kan terug kijken op een fijne ervaring. Helaas begon ik steeds vaker te denken dat ik niet “echt” was bevallen. Dat ik geen werk heb hoeven verzetten en geen pijn heb hoeven lijden. Als andere vrouwen over hun bevalling spraken, vond ik niet dat ik mee mocht praten. Want wat had ik er nou voor gedaan?! Ik had een natuurlijk proces gemist, naar mijn idee een cruciaal proces. Een bevalling kent meerdere stadia met als bekroning de daadwerkelijke geboorte van je kind. Na het (meestal) lange en harde werken wordt je baby op je borst gelegd. Het lijkt mij een magisch moment. Dit heb ik gemist. En eigenlijk alle andere stadia ook. Deze gevoelens zijn nooit echt weggegaan. Ik heb ermee leren dealen.
We wachten momenteel nog op de uitslag of ons kleintje de ziekte OI heeft.
NATHALIE
Je hebt er niks aan kunnen doen en het is niet erg hoor , het kan soms gebeuren en gelukkig is het wel goed gegaan